تعبیر رویای ریو با پدر خوب!/ باوئرمن در مسیر ولاسکو

به گزارش سرویس ورزشی برنا، بیم و امید در بسکتبال سایه انداخته. رشته ای که در تمام این سال ها جهش خیره کننده ای داشته و توانسته بر قله آسیا بایستد و البته جهانی شود اما هنوز تا بدل شدن به یک تیم بین المللی و درجه یک که بتواند تنه به تنه مدعیان بزند راه درازی در پیش است.

مسیری که البته انتخاب یک کاپیتان و یک فرمانده در طی شدن آن اهمیت دوچندانی دارد. بعد از مهمت بچیروویچ نگرانی ها بابت سرمربی بعدی تیم ملی زیاد بود. اینکه قرار است هدایت ایران در فاصله نزدیک به سه ماه تا جام ملت های آسیا به چه کسی سپرده خواهد شد به اصلی ترین دغدغه بسکتبالی ها تبدیل شده بود. بعد از آنکه آمدن پاویچوویچ صربستانی منتفی شد؛ محمود مشحون اعلام کرد با توجه به زمان کم باقی مانده تا جام ملت های آسیای چین، به احتمال فراوان مربی ایرانی کار را در دست خواهد گرفت اما بعد از کش و قوس های فراوان، درک باوئرمن سرشناس و آلمانی که بسکتبال را در مکتبی کاملا آمریکایی آموخته بود چمدانش را بست و به سمت ایران آمد تا هدایت آسمان خراش های ایرانی را بر عهده بگیرد و ماموریت سخت خود را آغاز کند.

درک به ایران آمد و با دعوت از 28 نفر تمرینات تیم ملی را در آزادی زیر نظر گرفت. بعد از حدود یک هفته تمرین، وقتی در تمرین تیم ملی حاضر شدیم متوجه شدیم بازیکنان تیم ملی از باتجربه ترین تا جوانترین نفر، جملگی از کار کردن با این سرمربی آلمانی به وجد آمده اند و از تفاوت های فاحشش با ویچ های پیش از او صحبت می کردند.

سرمربی نایب قهرمان اروپا در سال 2005 و کاشف فوق ستاره ای به نام درک نوویتسکی، با متانت خاص خودش آرامش را به اردوی بلندقامتان بازگرداند. در حالی که بزرگان بسکتبال از جمله رئیس فدراسیون از پایین بودن شانس ایران برای المپیکی شدن صحبت می کردند؛ به یک باره با ورود این مرد آلمانی ورق برگشت و می شد به راحتی انگیزه و شور و هیجان را در چشمان تک تک بازیکنان مشاهده کرد.

"معتقدم مربی مانند پدر است. اگر مرتب به فرزندش بگوید که او ناتوان است حس بهبود کار در آن بچه ایجاد نمی شود. باید به او روحیه بدهد."

این صحبت های پدر جدید بسکتبالیست های ایرانی است که با ورودش اعتماد به نفس خدشه دار شده ایران را بابت از دست دادن قهرمانی در بازی های آسیایی اینچئون به آن ها بازگردانده و در تلاش است تا دوباره روزهای خوب را به این رشته پرطرفدار بازگرداند. درک وعده داده بسکتبالیست ها طی چند سال پیش رو می توانند به افتخارات والیبالیست ها برسند و این اتفاق اصلا دور از ذهن نیست. تلفیق انضباط آلمانی، تاکتیک آمریکایی و احساس ایرانی کاری کرده که حالا بازیکنان یک به یک در مصاحبه هایشان از او تعریف و تمجید می کنند و شیفته کار درک شده اند.

ساهاکیان گفت: باوئرمن نظم مثال زدنی دارد و این فاکتورش برای تیم ملی مناسب است. اخلاق بسیار خوبی هم دارد و همیشه انرژی مثبت به تیم منتقل می کند. همیشه در کنار زمین آرام است و به هیچ وجه استرسی به تیم وارد نمی کند. اگر به حرف زدن او دقت کنید متوجه می شوید که همیشه نگاهی مثبت دارد.

محمد جمشیدی گفت: آقای باوئرمن کلاس کاری بالاتری نسبت به آقای بچیروویچ دارند و من فکر می کنم مربی خیلی بزرگتری هستند. واقعا نحوه کار ایشان با مربیان بلوک شرق تفاوت دارد تیم ملی در چند سال اخیر مربیانی از کشورهای شرق اروپایی داشته است. تقریبا همه اینطور بودند که نحوه برخوردشان با بازیکنان خیلی جالب نبود. اما باوئرمن مربی با کلاسی است که تحصیلاتش را در آمریکا که مهد بسکتبال جهان هم است؛ گذرانده و بازیکنان بزرگی را هم تحویل NBA داده است.

باوئرمن در کنار نظم و دیسیپلینی که به اردوی ایران آورده؛ با کار کردن روی نقطه ضعف ما در سالیان اخیر یعنی کارهای دفاعی در مدت بسیار کوتاه تغییرات فراوانی را ایجاد کرده و ما اثرات آن را در تورنمنت اطلس کاپ چین به وضوح مشاهده کردیم.

سرمربی 57 ساله و سابق تیم های ملی آلمان و لهستان، در کنار اینکه تیم را جهت حضور در جام ملت های آسیا آماده می کند در تلاش است تا بتواند کاری که بچیروویچ و ماتیچ در انجام آن ناتوان بودند را عملی کند و آن هم چیزی نیست جز پیدا کردن جایگزینی مناسب برای سه ستاره بزرگ یک دهه اخیر بسکتبال ایران یعنی، حامد حدادی، صمد نیکخواه بهرامی و مهدی کامرانی. اتفاقی که طبق گفته باوئرمن به این زودی ها محقق نخواهد شد اما باید بازیکنان جوان ما به بازی کردند بدون این سه نفر عادت کنند و استارت آن هم درتورنمنت اطلس کاپ زده شد.

باوئرمن در تیم ملی بسکتبال تقریبا مسیری را می رود که چند سال پیش ولاسکو در تیم ملی والیبال رفت و البته نتیجه آن را امروز می بینیم؛ یک تیم بین المللی و درجه یک که در والیبال تنه به تنه مدعیان می زند. در بسکتبال نیز این یک هدف است. هدفی که باوئرمن آن را دنبال می کند. 

حالا دوباره تمرینات تیم ملی با حضور 19 بازیکن از سر گرفته شده و بچه ها زیر نظر درک خود را جهت حضور در مسابقات ویلیام جونز و بعد از آن جام ملت های آسیا آماده می کنند تا به آن هدف نهایی که چیزی جز المپیکی شدن نیست؛ دست پیدا کنند. مدینه فاضله ای که با پدر خوب بسکتبال ایران دور از دسترس نیست و می توان امیدوار بود که این بچه ها می توانند المپیکی شوند.