بگذارید مردم عاشقتان بمانند/ هیچ‌کس فوتبال‌ثانی نمی‌خواهد!

به گزارش سرویس ورزشی برنا، شاید 10 سال پیش والیبال جزو 5 رشته پرطرفدار کشور هم به شمار نمی رفت و زیر سایه رشته هایی چون فوتبال، بسکتبال، کشتی و تکواندو و وزنه برداری قرار داشت. اما به مرور زمان و با ریاست هوشمندانه محمدرضا داورزنی و ظهور نابغه های وطنی و البته دانش فرنگی مربیان اوضاع متفاوت شد و حالا می توان والیبال را بدون شک جزو سه رشته محبوب، در بین تمام اقشار مردم دانست. حالا این قدر آسمان خراش ها افتخارآفرینی کرده اند که خیلی اوقات موفقیت های آن ها به رخ رشته هایی چون، فوتبال کشیده می شود. اما در این روزها و در آستانه جام جهانی والیبال که می تواند آرزوی دیرینه همه ما مبنی بر المپیکی شدن این رشته دوست داشتنی را محقق کند با  نگرانی هاو دلهره هایی مواجه شده ایم که در بدترین زمان ممکن سر، باز کرده اند.

یکی از مهم ترین دلایل محبوب شدن والیبال در کشور ما چه در سطح جامعه و چه در بین مسئولین و رسانه ها، خارج از بحث نتیجه گیری این بود که بازیکنان، چه داخل و چه خارج از زمین رفتار حرفه ای و در عین حال محترمانه و باغیرتی که داشتند و همین باعث شده بود میزان علاقه مردم به آن ها مثل بزرگترین فوتبالیستهای وطنی شود. در سوی دیگر مدیریت خلاقانه و درایت مثال زدنی محمدرضا داورزنی در ریاست فدراسیون والیبال و اینکه همواره و در همه حال جوابگوی رسانه ها و مسئولین بود؛ از دیگر مسائلی به شمار می رفت که پکیج والیبال برای همه دوست داشتنی تر جلوه پیدا می کرد.

ولی این روزها تصویرهای خوبی نمی بینیم. این روزها حرف ها و اظهارنظرهای خوبی نمی شنویم. این روزها انگار والیبالی ها از مربی و بازیکن تا مدیر و مقامات بالاتر، مثل گذشته نیستند. انگار اتفاقاتی در حال رخ دادن هستند و بوهای خوبی از این تغییرات بدموقع به مشام نمی رسد. به هر حال انسان ها تغییر پذیرند و شرایط، خود واقعی انسان ها را نشان می دهد اما شاید الان و در این برهه زمانی حساس که همه باید دست در دست هم دهیم تا آن مدینه فاضله و آن باغ سبز به ما رخ بنماید؛ زمان خوبی برای عوض شدن نیست.

برخورد بد و دور از احترام برخی بازیکنان والیبال با اصحاب رسانه در این روزها به یک اتفاق عادی تبدیل شده است. حتی کار به جایی رسید که یکی از بازیکنان بزرگ تیم ملی، در اقدامی دور از ذهن، یکی از خبرنگاران را تهدید به برخورد فیزیکی کرد! اتفاقی که هیچ دلیلی نمی تواند توجیه کننده همچنین برخوردی را طرف کاپیتان تیم ملی باشد. این برخورد در بین خیلی دیگر از بازیکنان تیم ملی با درجه و تندی کم تر وجود داشته است و خیلی ها از آن سخن می گویند. و نکته جالب این است که در این مدت، همواره رسانه ها از بچه ها و تیم ملی والیبال بهترین حمایت ها را کرده اند و پشت آن ها ایستاده اند.

نکته دیگر که نگرانی ها را افزایش داده است؛ به تصمیمات رئیس فدراسیون والیبال برمی گردد. جایی که در اکثر قریب به اتفاق مشکل ها و دست اندازهای سالیان اخیر والیبال دلمان قرص بود به مدیر لایقی که می تواند بهترین تصمیم های ممکن را با وجو تمام مشکلات و محدودیت ها بگیرد؛ اما این بار در تصمیمی عجیب هدایت 4 تیم را به طور همزمان به یک نفر سپرد. تصمیمی که البته تا جایی می توان به آن حق داد؛ ولی از مدیری در حد و اندازه های داورزنی، انتظار می رفت تامل بیش تری به خرج بدهد تا این تیمها به این گونه نتیجه نگیرند. شاید اگر به جای داورزنی مدیر دیگری حضور داشت؛ انتظار چندانی نداشتیم و با یک خنده، همگی سر و ته قضیه را به صورت کاملا خودجوش هم می آوردیم! ولی از والیبال توقعی بیش از این ها می رود. راجع به این مساله حتی خود آقای داورزنی هم اذعان دارد که می توانست حداقل راجع به تیم امید تصمیم بهتری اتخاذ کند: شاید در خصوص تیم دانشجویان می شد تصمیم دیگری گرفت و به جای پیمان اکبری از شخص دیگری برای هدایت تیم ملی در مسابقات دانشجویان جهان استفاده می شد.

نگرانی بعدی به کادر فنی تیم ملی برمی گردد. به جایی که در این سال ها همواره نقطه اتکای ما بوده و رابطه خوب کادر فنی و بازیکنان، از مهمترین فاکتورهای موفقیت آسمان خراش ها در میادین بین المللی بوده است؛ چه در زمان ولاسکو و چه در زمان کواچ. اما مصاحبه کواچ با سایت روسی که گفته بود بازیکنان به حرفش گوش نمی دهند؛ دلهره را به جان همه والیبال دوستان انداخت. اتفاقی که حداقل در والیبال با آن غریبه هستیم و حسابی از خواندن آن شوکه شدیم. گرچه کواچ در گفتگو با برنا، به کل مصاحبه را زیر سوال برد و بعد از آن گفت: چنین چیزی حقیقت ندارد و مشکلی با بازیکنان نداریم.ولی اگر کسی قرار باشد حرف من را گوش نکند در تیم ملی جای ندارد و اگر فدراسیون اینگونه بخواهد، جای من در تیم نخواهد بود.

از این مصاحبه کاملا مشخص است که انگار چیزکی بوده و کواچ کاملا غیر مستقیم هشدار خود را به گوش فدراسیون و بازیکنان رسانده است.

در نهایت از جامعه والیبال، از بچه های تیم ملی، از رئیس فدراسیون، از آقای کواچ می خواهیم در فاصله چند روز مانده به مسابقات جام جهانی همه مشکل ها را کنار بگذارند و بدانند مردم خود واقعی آن ها را دوست دارند. بدانند می توان قهرمان شد و محبوب نبود ولی شکست خورد و قهرمان دل های مردم شد. بدانند مردم همان هایی را دوست دارند که بدون هیچ گونه چشم داشت با تمام توانشان به دل شیر می زنند و علی رغم شکست عزیز دل مردم می شدند. همان ها که نه پول میلیاردی می گرفتند و نه رفتار میلیاردی داشتند. همان هایی که اتحادشان مثال زدنی بود و مثل کوه پشت هم می ایستادند. همان هایی که بی ریا بودند و در خواب موفقیت های قبلی فرو نمی رفتند. مخلص کلام، هیچ کس دوست ندارد، والیبالی ها، فوتبالی شوند. بگذارید عاشقتان بمانیم!