حسین فتاحی:

تلاش کردم پیامبر(ص) را از محبس تاریخ بیرون بیاورم

|
۱۳۹۵/۰۲/۲۰
|
۰۸:۱۳:۲۰
| کد خبر: ۴۰۲۴۸۹
تلاش کردم پیامبر(ص) را از محبس تاریخ بیرون بیاورم
نویسنده مجموعه داستان ۱۲ جلدی «۳۰ روز با پیامبر(ص)» معتقد است: پیغمبر را از محبس تاریخ بیرون و از ایشان، ااگویی قابل تقلید ساخته است.

به گزارش خبرگزاری برنا، حسین فتاحی از انتشار مجموعه «۳۰ روز با پیامبر(ص)» از سوی انتشارات قدیانی خبر داد و افزود: این مجموعه برای گروه سنی کودک و نوجوان است یعنی دانش‌آموزان سوم دبستان تا سال‌های اول دبیرستان، می‌توانند خواننده این مجموعه باشند. من داستان‌هایی را از زندگی پیامبر انتخاب و به زبانی ساده و روان بازنویسی کرده و کوشیده‌ام تا حضرت محمد(ص) را از محبس تاریخ به درآورم. به عبارتی تنها به نقل جنگ‌های ایشان با کفار یا عبادت‌هاشان نپرداخته‌ و به همه وجوه شخصیت و زندگی این بزرگوار توجه کرده‌ام.

نویسنده مجموعه داستان‌ها درباره پیامبر(ص) گفت: هدف من از بازنویسی این حکایت‌ها، ارائه الگویی قابل تقلید به کودک و نوجوان امروز بوده است. چراکه مردم امروز ما به اسوه و الگو نیاز دارند و ما باید از اسطوره‌پردازی دوری کنیم و از پیامبر، سرمشقی باورپذیر برای مخاطبان امروزی بسازیم. برای مثال من در این مجموعه به ارتباط پیغمبر با کودکان، همسایه‌ها و همه وجوه زندگی ایشان توجه کرده‌ و ایشان را به یک یا دو وجه محدود نکرده‌ام.

فتاحی به این‌که در «۳۰ روز با پیامبر» وارد مقوله‌های اختلاف برانگیز نشده است، اشاره و بیان کرد: در این اثر، خواننده، با یک کار پژوهشی روبه‌رو نمی‌شود. من تنها بخش‌های مختلف زندگی پیامبر را روایت کرده و وارد مقوله‌های اختلاف‌برانگیز نشوم. برای کودک و نوجوان امروز، اهمیتی ندارد که عایشه، همسر پیامبر، ۹ ساله بود یا ۱۸ ساله یا حضرت خدیجه ۲۵ ساله بود به همسری حضرت درآمد یا ۴۰ ساله؛ انچه اهمیت دارد میزان فداکاری او در راه اسلام و پیغمبر بود.

به گفته این نویسنده آثار دینی برای کودکان و نوجوانان، نوشتن درباره شخصیت‌های تاریخی مثل پیامبران و امامان، به ویژه کسانی که نزد مردم از قداستی برخوردارند، کار بسیار دشواری است؛ زیرا نویسنده هم باید به تاریخ و مستندات آن وفادار بماند و هم از یک طرح داستانی پیروی کند و تخیل کودکان را برانگیزد، اما من در داستان‌هایی که درباره پیامبران و یا امامان نوشته‌‌ام، ترجیح داده‌‌ام به تاریخ و وقایع آن وفادار بمانم، چرا که نویسنده وقتی از شخصیت‌های بزرگی چون پیامبر(ص)، حضرت علی(ع) یا امام حسین(ع) می‌نویسد نمی‌تواند مستندات تاریخی را کنار بگذارد و اختیار امور را به دست خیال بسپارد و به بیان روایت‌هایی بپردازد که هیچ سندیتی ندارند.

نظر شما