نقد کلیشه های گمراه کننده در ارسباران/ محمدرضا لطفی معرفی می‌شود

در توضیح برگزاری این نشست آمده است: «جستجوی بحران موسیقی بر بستر ساختار درونی و عملکرد کارورزان در دو دهه اخیر سخن گفتن از بحران موسیقی ایرانی، در گفتار و نوشتار کارورزان این موسیقی به عنصری کلیشه ای و مکرر بدل شده و به تقریب همگان از تولید کنندگان، مجریان تا مدیران دولتی، در یک همسرائی اونیسون هماهنگ «بحران فراگیر موسیقی» را اعلام می کنند. اغلب کسانی که به واکاوی بحران موسیقی برخاسته اند زمینه ها و دلایل بحران را در بیرون از این موسیقی جستجو می کنند و تاثیر عملکرد کارورزان و هنرمندان این موسیقی را بر پیدایش و اوج گیری بحران نادیده گرفته اند. خرافه «موسیقی زیر فشار، موسیقی دان مظلوم» نیز چون هاله ای عملکرد تاثیر کاروزران این موسیقی را در بحران آن پنهان کرده است.  

سخنران این نشست از انگشت شمار پژوهشگرانی است که در سی سال گذشته با نقد کلیشه های گمراه کننده ای از این دست به عمق ساخت این موسیقی پرداخته و سعی دارد تا بحران را بر بستر درون ساخت این موسیقی و تحلیل رفتار شناسی کاروزران و هنرمندان آن باتوجه به تحولات جامعه در حال گذار بررسی کند و در این گفتار نه فقط به چگونگی بحران کنونی موسیقی ایرانی بلکه به چرائی موقعیت کنونی نیز می پردازد.

موسیقیدان، مجری و کارورز موسیقی ایرانی به انگیزه های فرهنگی، مادی و به اقتضای روز بین دو قطب هویتی سرگردان است. او گاه در نقش پاسدار خاکستر در هیات حافظ مرده ریگ موسیقائی قرون و اعصار گذشته ظاهر و در مواردی از حمایت های دولتی و مردمی برخوردار می شود و گاه با پشت کردن و حتی انکار میراث موسیقائی ردیف موسیقی دستگاهی تنها راه روشن نگه داشتن شعله موسیقی و افروختن مشعلی نو و سپردن آن به نسل آینده با نوآوری و بریده از تاریخ و صرف فاصله گرفتن تعریف می کند.

در این رهگذار در همه ساخته ها و پرداخته های نسل های گذشته، موادی برای بازیافت در معنای Recycling می بیند! سرگردانی بین این دو قطب به ظهور دوزیستانی منجر شده است که به تدریج توانایی رنگ عوض کردن و تطبیق با محیط را در خود بالا برده و در بهره گیری از مواهب مالی - اجتماعی این تغییرات، ماهرتر و چیره دست تر می شوند. در این نشست به استاد محمدرضا لطفی به عنوان یکی از آخرین افراد از نسل موسیقی دانان ایرانی پرداخته می شود که بی اعتنا به رانت های دولتی و امتیازات بازار و پسند مردمی راه خود را رفت، مهر خود را بر دوره ای از حیات موسیقائی ایران نقش زد و خویشتن را به نمونه ای از امکان مستقل زیستن هنرمند  ثابت کرد.   

محمد جمال سماواتی، نوازنده تار و سه تار و آهنگساز، از اعضای سابق گروه های شیدا و عارف و منتقد موسیقی، کنسرت های مختلفی را با هنرمندان داخل و خارج از ایران به اجرا درآورده است. تاکنون با حضور این نوازنده سخنرانی های زیادی با موضوع «معرفی موسیقی ایرانی» در مراکز علمی، هنری و فرهنگی کشورهای مختلف انجام شده است.»

علاقه مندان جهت کسب اطلاعات بیشتر می توانند به فرهنگسرای ارسباران به آدرس خیابان شریعتی بالاتر از پل سید خندان، خیابان جلفا مراجعه کنند.