منتقد سایت سینمایی «ورایتی»: صحنه‌های فیلم «گِشِر» به یادماندنی هستند

به گزارش خبرگزاری برنا، بعد از اینکه «وحید وکیلی‌‌فر» با «گِشِر» Gesher نخستین فیلم سینمایی و مستقل خود، جایزه بزرگ و تندیس مروارید سیاه بهترین فیلم بخش «افق جدید» چهارمین دوره جشنواره بین­‌المللی فیلم ابوظبی در کشور امارات را از دستان «عباس کیارستمی» کارگردان سرشناس سینمای ایران و جهان دریافت کرد؛ «جی ویسبرگ» Jay Weissberg منتقد سایت معتبر سینمایی «ورایتی» Variety نقدی در مورد این فیلم نوشت که هم اکنون در گروه سینماهای «هنر و تجربه» در ایران روی پرده است.

«جی ویسبرگ» در آغاز این نقد سایت معتبر سینمایی «ورایتی» نوشته است: «گِشِر» شمایی به ظاهر ساده از زندگی‌ سه مرد مهاجر را به ما ارائه می‌کند که در لوله‌های بتونی‌ رهاشده اطراف پالایشگاه‌های گاز در جنوب ایران زندگی‌ می‌کنند و سعی‌ دارند علی‌رغم شرایط طاقت‌فرسا و دشوارشان پیشرفت کنند و سرشان را با افتخار بالا بگیرند. دیدی تکان‌دهنده، بصیرتی بلوغ‌یافته و متوازن و درکی عمیق از غرور و شرف انسانی‌، از خصایص غیرمنتظره و رشدیافته «وحید وکیلی‌فر» در اولین فیلم بلندش «گِشِر» هستند. قاعدتاً، بردن جایزه بهترین فیلم اول فستیوال ابوظبی باید راهگشای «گِشِر» برای حضورهای جشنواره‌ای‌‌ گسترده، جذب پخش‌کننده و برقراری ارتباط فیلم با دوستداران فیلم‌های هنری در سرتاسر دنیا باشد. 

وی در ادامه این نقد نوشته است: عنوان فیلم، اشاره به اسم جنوبی حلزونی دارد که در بدو تولد نرم‌تن‌ و شکننده است و رفته رفته رشد می‌کند و پوستش ضخیم و محکم می‌شود. گرچه پوسته و لاک حفاظتی شخصیت‌های فیلم ترک‌هایی‌ دارند که آنها را به شدت آسیب‌پذیر می‌سازد و آنها می‌بایست راهی‌ برای دوباره محکم کردنشان پیدا کنند، اما عنوان فیلم، اشاره نمادین و واضحی به وضعیت و شرایط آنها دارد. این استعاره را می‌توان به کلیت ساخت این فیلم نیز بسط داد چرا که وکیلی‌فر «گِشِر» را بدون هیچگونه پشتیبانی و حمایت رسمی‌ ساخته و اجازه پخش آن‌ در خارج از کشور را هم ندارد.

«جی ویسبرگ» در بخش دیگری از این نقد در مورد فیلم ایرانی «گِشِر» نوشته است: توضیحات و توصیفاتی از این قبیل، ممکن است این ذهنیت را به وجود بیاورد که «گِشِر» فیلمی دلگیر و ناامیدکننده است اما اصلا اینطور نیست؛ چرا که یکی‌ از نقاط قوت وکیلی‌فر، به تصویر کشیدن کوچترین جزییات تنزل تدریجی‌ انسان و ترکیب آن‌ با قدرت ماندگاری روحیه قوی انسانی است. بنابراین صحنه‌های تلخ ابتدای فیلم، به هیچ عنوان، پایان متعالی و امیدبخش آن‌ را نقض نمی‌کنند. علاوه بر این، تبحر وکیلی‌فر در برقراری توازن بین معرفی‌ یک مکان بسیار خاص و خشن و شخصیت‌پردازی باعث می‌شود که ساختار امپرسیونیستی فیلم هم بسیار تکامل‌یافته و رضایت‌بخش باشد. 

منتقد سایت معتبر سینمایی  «ورایتی» در ادامه این نقد نوشته است: پالایشگاه‌های گاز و شعله‌های دائمی آنها، تنها عناصری هستند که محدوده خشک، عقیم و سترون اطراف شهر ساحلی عسلویه را مزین می‌کنند. این مکان، جایی است که فقیرترین فقرا برای پیداکردن کار به آن‌ پناه می‌برند. افرادی مثل «جهان»، «قباد» و «نظام» که پرداختن به زندگی آنها نمونه‌هایی‌ از صحنه‌های به یادماندنی «گِشِر» هستند. وکیلی‌‌فر، در «گِشِر» صحنه‌های به یادماندنی این چنینی زیادی خلق کرده است؛ سکانس‌های‌ تکان‌دهنده و توهم‌زایی که یادآور کارهای ویدیویی «شیرین نشاط» هستند. از نمونه‌های بارز این قبیل تصاویر صحنه‌هایی مثل دویدن گروهی از مردان به سمت لوله‌های بتونی‌ در غروب هستند و یا صحنه‌هایی‌ که در آنها سه شخصیت اصلی‌ در لوله بتونی‌ که خانه موقت آنهاست، دور هم جمع می‌شوند، غذا می‌پزند و سعی‌ در بازیافتن بخشی از غرور از دست رفته‌شان دارند؛ در فضایی تنگ و خفه که با رویاهای خود آراسته‌اند.

«جی ویسبرگ» در پایان این نقد سایت معتبر سینمایی «ورایتی» نوشته است: گرچه فیلمبرداری اچ.دی HD و تبدیل فرمت، فیلم را از نظر بصری، به خصوص در صحنه‌های تاریک دچار کاستی‌هایی کرده است اما با این همه، بسیاری از صحنه‌های شبانه از این سیاهی عمیق و مفرط به خوبی‌ بهره می‌برند، گویی که خیلی‌ از اتفاقات در جایی‌ خارج از بعد زمان رخ می‌دهند. صدا در فیلم «گِشِر» هم بسیار حرفه‌ای و پر مهارت به کار گرفته شده است و صدای دائمی افتادن‌ها و انفجار‌ها، یادآوران ثابت غول همیشه حاضر صنعت هستند.

فیلم سینمایی «گِشِر» Gesher در جدیدترین اکران خود در گروه سینماهای «هنر و تجربه» ساعت 3 بعدازظهر امروز شنبه 30 مرداد ماه جاری در خانه هنرمندان ایران در تهران روی پرده می‌رود.