انتصاب های جدید صدا و سیما؛ تلفیق جوان‌گرایی و تجربه‌گرایی

متن این یادداشت را در زیر می خوانید:

«درباره انتصاب های جدید سازمان صداوسیما

تلفیق جوان گرایی و تجربه گرایی

مدیریت به مثابه یک نظریه علمی و آکادمیک واجد دو عنصر مهم است که ماهیت آن را تشکیل می‌دهد. یکی هنر و قابلیت‌های ذاتی و دیگری اصول و مبانی علمی. در واقع مدیریت هم دانش و تخصص است و هم هنر. بر همین مبنا دو شاخصه تجربه گرایی و جوان گرایی که به عنوان یک سنتز و گفتمان مدیریتی مورد تاکید قرار می‌گیرد معطوف به این واقعیت است که از یک سو برای اداره مطلوب یک سازمان، هم به نوآوری و خلاقیت و پویایی نیاز است و هم به تجربه و کاربلدی تا یک سازمان بتواند از چالش‌ها و بحران‌های خود به سلامت عبور کند. از سوی دیگر مدیریت، یک دانش کلان و کلی نیست که لزوما از یکسری اصول مشخص و مشترک پیروی کند بلکه به تناسب ماهیت و ماموریت هر سازمانی باید الگو و ساختار مدیریتی آن را ترسیم و اعمال کرد.

قطعا در سازمان‌های فرهنگی، هنری و رسانه‌ای، مدیریت، مصالح و منابع مناسب خود را می‌طلبد تا بتواند به اهداف خود دست یابد. مدیریت فرهنگی و رسانه‌ای نه با تولید کالا و شی که با انسان و تولید معنا و پیام و محتوی سر و کار دارد، لذا از پیچیدگی بیشتری هم برخوردار است که بدون تکیه بر تجربه‌های ارزشمند، ممکن نیست. به همین دلیل است که در مدیریت علمی‌، تجربه‌گرایی در کنار جوان‌گرایی به عنوان عنصر مکمل و قابل اتکا مورد تاکید قرار می‌گیرد. حال وقتی که پای رسانه به میان کشیده می‌شود این پیچیدگی ابعاد تازه‌تری به خود گرفته و با مولفه‌های چالش برانگیز کار رسانه‌ای در هم تنیده می‌شود. آن‌ هم رسانه ای مثل صدا و سیمای جمهوری اسلامی که در جغرافیای جهانی رسانه‌ها موقعیت خاص و ویژه داشته و فارغ از ساز و کارهای منفعت طلبانه رسانه‌های غربی در پی حق طلبی و حقیقت‌گویی است. ضمن اینکه جمهوری اسلامی ایران از حیث سیاسی و ایدئولوژیک دشمنان شناخته شده‌ای در جهان دارد که امروز در عرصه جنگ‌نرم تلاش دارند مدام خاکریزهای رسانه‌ای ما را تصاحب کرده و با بحران سازی‌ها و حاشیه سازی‌های برنامه‌ریزی شده، منافع خود را تامین کنند.

صدا و سیما به عنوان یک ابر رسانه هم از داخل و هم خارج از کشور مدام در معرض هجمه حاشیه سازی‌ها و بحران افکنی‌های رسانه‌ای و سیاسی است و قطعا حل بحران بیش از نوگرایی به تجربه‌گرایی نیاز دارد. این قاعده زندگی هم است. هرجا که پای چالش و بحران در پیش است به ریش سفید و بزرگ و باتجربه‌ای رجوع می‌کنند تا دست به گره‌گشایی بزند. صداوسیمای جمهوری اسلامی ایران قطعا با این حجم عظیم بحران سازی‌ها و عنادهایی که صورت می گیرد به مدیران ریش سفید در کنار مدیران تازه نفس نیاز دارد تا دچار تزلزل و تنزل نشده و اعتبار خویش را از دست ندهد. قطعاً معاونت سیاسی سازمان بیش از هر بخش دیگری، آماج حملات دشمنان و حاشیه سازان است که به درایت و تدبیر مدیری با تجربه لازم دارد تا در زیر سایه امنیت کاری که او ایجاد می‌کند مدیران جوانتر بتوانند ایده‌های خلاقانه خود را شکوفا کنند. به نظر می‌رسد انتصاب معاونان جدید صداوسیما بر همین مبنا انجام می‌گیرد. حضور مدیران باسابقه و کارآمد در راس معاونت‌ها از جمله معاونتی حساس مانند معاونت سیاسی نه تنها بازگشت به گذشته یا عقب گرد محسوب نمی‌شود بلکه حضور افراد مجرب و متخصص می‌تواند به پیشبرد اهداف رسانه ملی کمک کند و حتی زمینه رشد و موفقیت مدیران جوانتر را نیز فراهم سازد. معاونت سیاسی از حیث ساختاری و جایگاه استراتژیکی که دارد قطعا به مدیری با تجربه و استخوان خرد کرده نیاز دارد تا قوام سازمان دستخوش آزمون وخطاهای  پرهزینه نشود. به قول امام علی (ع): کسی که تجربه ها را حفظ می کند کارهایش درست و دور از خطا انجام می پذیرد.»