بیمه کردن معتادان و کارتن‌خواب‌ها به تنهایی کمکی به این افراد نمی‌کند

فربد فدایی، روانپزشک، با اشاره به بحث بیمه کردن افراد معتاد و کارتن‌خواب‌، به خبرنگار اجتماعی خبرگزاری برنا، گفت: پیش از هر کار ابتدا باید یک تعریف مشخص از آنچه مورد نظر است داشته باشیم، یعنی بدانیم دقیقا منظور از افراد کارتن‌خواب، معتاد و متجاهر چه کسانی هستند، زیرا با اینکه این افراد همواره در اخبار و اصطلاحات با یک تعریف به کار برده می‌شوند اما هرکدام دارای تعریف مخصوص به خود بوده و در یک گروه و خانواده جای نمی‌گیرند.

وی افزود: عده‌ای از این افراد، بیماران روانی یا افراد روانپریش هستند که به علت اینکه درمان نشده و خانه و کاشانه‌ای هم ندارند، کارتن‌خواب شده و در خیابان زندگی می‌کنند، هم‌چنین عده‌ای دیگر از آنها حاشیه نشین‌هایی هستند که به امید رسیدن به زندگی بهتر، کار و رفاه بیشتر به شهرها آمده و در نهایت به علت مشکلات فراوانی که با آنها مواجه بودند، دچار فقر و در نهایت آوارگی شدند.

وی ادامه داد: بنابراین اگر سازمانی قصد کمک و ارایه خدمات دایمی و پایدار به این افراد را دارد، ابتدا باید مشکلات هر گروه را تشخیص داده و به اصطلاح ابتدا آنها را غربالگری کند، تا مشکلشان مشخص شود، زیرا در بین این افراد گروه‌های آسیب دیده زیادی از جمله نوجوانانی که از خانه فرار کرده‌اند یا زنان که گروه حساس‌تری بوده و برخی از آنان با مشکلات آمیزشی مواجه بوده یا باردار هستند هم وجود دارد.

وی تصریح کرد: پس از غربالگری و تشخیص مشکل این افراد و رسیدگی به مشکلات سو تغذیه و پزشکی آنها، آنگاه باید در اختیار تیمی متشکل از مددکاران اجتماعی و روان شناسان قرار بگیرند تا مشخص شود در چه شرایطی قرار دارند.

فرید در ادامه اظهار کرد: مسئله بیمه یک موضوع عام است بنابراین پس از اینکه این افراد درمان شدند هم می‌توان برای آنها به فکر بیمه بود، اما تنها اکتفا کردن به بیمه برای کمک به این افراد کافی نیست، در واقع این افراد نیاز به مراکزی برای درمان و مراقبت دارند زیرا هیچ‌گاه هیچ یک از این افراد حتی با وجود حق بیمه، به تنهایی و به خواست خود برای درمان به مراکز درمانی مراجعه نمی‌کنند، بلکه نیاز به مراکزی دارند که تحت مراقبت آنها به وضعیتشان رسیدگی شود.

این روانپزشک در پایان تصریح کرد: برای کمک به اقشار آسیب دیده یا آسیب پذیر باید مراکز مراقبت و درمان برای کمک به این افراد به وجود آید یا از مراکزی که در این خصوص داریم نهایت استفاده را به عمل آورد، هم‌چنین این بحث یک موضوع کشوری است و یک ارگان به تنهایی نمی‌تواند مشکلاتش را به دوش بکشد، بلکه باید بخش عمومی، وزارت بهداشت، شهرداری و پزشکان بسیج شده و برای تحقق این امر کمک کنند.