بیانیه تند باشگاه نساجی علیه مایلی کهن!

به گزارش گروه ورزشی خبرگزاری برنا، پس از جنجال‌های بعد از دیدار تیم‌های نساجی و ملوان و حواشی به وجود آمده، مسئولان باشگاه نساجی بیانیه‌ای به شرح زیر منتشر کردند:

به نام حضرت دوست

درست ثانیه‌هایی پس از پیروزی دلچسب و شیرین نساجی برابر ملوان، سرمربی تیم محترم و ریشه دار ملوان صحنه‌هایی زشت و زننده را در ورزشگاه شهید وطنی و در برابر چشمان هزاران هوادار فهیم و خونگرم مازندرانی رقم زدند که روابط عمومی باشگاه فرهنگی ورزشی نساجی خود را موظف می‌داند جهت شفاف‌سازی اذهان عمومی، توضیحاتی را در این خصوص ارائه دهد.

در تنگنای حیرتم از نخوت رقیب

یا رب مباد آنکه گدا معتبر شود

بس نکته غیر حسن بباید تا کسی

مقبول طبع مردم صاحب نظر شود

تقصیر خودمان نیست، تنگ نظر شده‌ایم. وقتی قرار نیست شادی از آن ما باشد، پس برای هیچکس نباشد. احتمالا محمد مایلی کهن با چنین طرز فکری پس از شنیدن سوت پایان بازی به سمت مدیرعامل نساجی حمله ور شده و با کلماتی ناشایست او را مورد خطاب قرار داد. حالا که قرار نبود حاجی مایلی اخلاق مدار و یارانش شاد باشند، پس بهتر این بود کام مردم یک شهر تلخ شود. چند دقیقه تلخ کامی و درگیری و در پایان نگرانی از وضعیت سلامت مردی که روزگاری سرمربیگری تیم ملی این مرز و بوم را در کارنامه دارد، آخرین سوغات حاجی مایلی برای فوتبال ایران بود. راستی هزینه یک دقیقه شادی چقدر است آقای مایلی کهن؟

شوربختانه این اولین بار نیست که محمد مایلی کهن، ورزشی به زیبایی و لذت بخشی فوتبال را به محفلی تا این حد نازیبا تبدیل می‌کند. پیش از مدیرعامل باشگاه نساجی که از سوی ایشان مورد عنایت قرار گرفت، اسطوره‌های دیگری چون علی پروین، علی دایی، امیرقلعه نویی و ... از زبان تلخ و گزنده حاجی مایلی بی نصیب نمانده بودند، اما سرانجام همه افتراهایی که به اهالی فوتبال زد چه بود؟ آیا چیزی جز اشک و آه، طلب حلالیت و البته زندان؟

اهدای القابی زننده به اهالی فوتبال رفته رفته برای مایلی کهن به شغل دوم تبدیل می‌شود. از گروهبان قندلی گرفته تا کی‌روشی پور و درگیری با کارلوس کی‌روش و آری هان و فیروز کریمی و لیست بلند بالایی که نوشتن و پرداختن به تک تک آنها نه در توان ما می‌گنجد و نه در حوصله شما، خود معرف شخصیت ناآرام و پر تلاطم محمد مایلی کهن است. مردی که به دنبال ناکامی از شمال تا جنوب کشور را طی کرده و حالا با ملوان می‌رود که شاید صاحب افتخار شود، به مدیرعامل محترم نساجی ایراد می‌گیرد که از شهری به شهر دیگر رفته تا مدیرعامل شود.

واقعا ایرادی بزرگ و جرمی نابخشودنی است، اما ایراد به چه کسی؟ به ساختار فوتبال ایران که تغییر مدیرعامل به یک بیماری جدی در آن بدل شده یا به شخص عبدالحمید رمضانی؟ فوتبالی که در آن تیم‌های پرطرفدار پایتخت نشین طی یک فصل چهار، پنج مدیرعامل عوض می‌کنند یا به نساجی مازندران؟ یا اصلا همه این حرف‌ها برای فرار از شکست است؟ مگر نه اینکه باید از پاسخگویی به هوادارانی که از نتایج ملوان در نیم فصل دوم ناراضی اند فرار کنیم، خب چه راهی برای فرار بهتر از از حمله؟ آن هم حمله از سوی مایلی کهنی که طی این سال‌ها به یکی از بهترین مهاجمان تاریخ ایران البته از نوع غیر فوتبالی اش بدل شده است.

مهاجرت و گشت و گذار در ایران و سوغات ناکامی بردن خوب است، اما فقط برای مایلی کهن! کاش حاجی یک روز از عمر شریف تهاجمی اش را بنشیند و حساب کند که دستاوردش از تمامی سفرهای فوتبالی اش چه بوده و البته در این بین کمی با مردم تبریز، درود، اهواز و کلهم مردم ایران مشورت کند.

بگذریم، وقت تنگ است و حرف بسیار، اما در این روزها که نساجی به بازی‌های حساس پیش رو می‌اندیشد، فرصتی برای بیهوده حرف زدن نیست. پس باشگاه فرهنگی ورزشی نساجی ضمن ادای احترام به هواداران خونگرم تیم ریشه‌دار ملوان که روز بازی نیز از سوی هواداران فهیم نساجی مازندران تشویق شدند، برای این تیم قدیمی آرزوی موفقیت می‌کند و خود نیز برای دستیابی به چنین آرزویی تمام تلاش و امکانات سالم و فوتبالی خود را به کار می‌گیرد. به امید آنکه جای خالی تیم‌های شمالی در فصل بعدی رقابت‌های لیگ برتر به چشم نیاید و هر حرفی که هست، در زمین فوتبال زده شود، نه پخش شده روی زمین فوتبال!