معلولان، بازنده بازی در زمینی به نام پل عابر پیاده

سرویس اجتماعی برنا/

«خانم، آقا، کمک می کنید تا از خیابان رد بشم» جوان نیست اما پیر هم نیست. میان سال است و همانطور که عصایش را به کنار جدول می زند تا از استحکام جایی که در آن ایستاده مطمئن شود، هرزگاهی دستش را به اطراف می گرداند تا شاید کسی برای رسیدن به مقصد یاریش کند. این روزها که مسوولان شهری تلاش می کنند تا انضباط اجتماعی را در تار و پود جامعه ماندگار کنند و با ترفندی به نان فرهنگ سازی به آنها بیاموزند چگونه حقوق شهروندی را رعایت کنند، اما انگار عده ای قلم خورده اند و شاید هم در لابه لای برنامه ریزی ها روی کاغذ جا مانده اند. 


این روزها خواندن مطالبی در باره مشکلات قشری از جامعه که به دلیل مشکلات فیزیکی در مواردی محدودیت در استفاده از امکانات شهری دارند, به ماجرایی تکراری بدل شده است،انگار ما نیز  شرایط موجود را پذیرفته ایم شاید خودشان هم با همه دلخوری ها با آن کنار آمده اند.

همانطور که سهیل معینی، رییس هیات مدیره انجمن باور می گوید:«به نظر می رسد استانداردها در ادبیات مسوولان شهرداری بیشتر رعایت می شود اما از نظر اجرایی کار چندانی صورت نمی گیرد.»

استفاده از امکانات شهری حق همه شهروندان است و در هیچ جای این قاعده و قانون برخی از گروه ها خط نخورده اند. با این وجود گذر از پل های هوایی و برخی معابر اگر هم مسافر دائمی صندلی چرخ دار نباشی با عصای سفید نیز برایتان امکانپذیر نخواهد بود، در این میان سالمندان هم شاید سهمی دارند از معضلاتی که برای جابه‌جایی در شهر با آن مواجه هستند.

برخوردای از آنچه سایر شهروندان برای آمد و شد خود در شهر استفاده می کنند مانند پل های هوایی، خطوط حمل و نقل ریلی و اتوبوس، فضاهای سبز و غیره همگی حق مسلم این افراد نیز بوده و هست. شاید به همین دلیل است که ولی الله نصر، سرپرست دفتر توانمند سازی معلولان سازمان بهزیستی کشور، با اشاره به قانون جامع حمایت از حقوق معلولان به برنا می گوید: «معلولان باید دیده شوند و حتی این حق برای معلولان وجود دارد که از کسانی که پروژه هایی را برخلاف قانون اجرا کرده اند، شکایت کنند. »


اما به نظر می رسد این سخنان تنها در حد حرف باقی مانده است و مسوولان شهری آن را به عنوان تدابیر و برنامه هایی که قرار است روزی به اجرا در آید در قفسه های اتاق خود محبوس کرده اند.



به هر حال اجرای قانون حمایت از حقوق معلولان نیازمند همکاری و مشارکت همه دستگاه ها است و نمی توان یک دستگاه خاص را متولی این امر معرفی کرد، نصر با اشاره به اینکه شهرداری به عنوان دستگاه متولی امور شهری باید با اجرای دقیق و سریع پروژه های مناسب سازی شهر را به محلی برای عبور و مرور تمام شهروندان تبدیل کند، ادامه می دهد: «بهزیستی تنها می تواند در بحث نظارت و گزارش نواقص مناسب سازی وارد شود، اجرای پروژه ها و عملیاتی کردن آنها بر عهده سازمان ها و نهاد های شهری است و ربطی به این سازمان ندارد.»


به گفته بهزیستی چندین بار نواقص بحث مناسب سازی شهر را به شهرداری، کارشناسان و کارفرمایان اعلام کرده است اما همانگونه که مشهود است ترتیب اثری داده نشده است. رییس هیات مدیره انجمن باور نیز در این رابطه می گوید:« فعالیت ستاد مناسب سازی شهرداری تهران از اواخر سال 88 متوقف شده است و به رغم نامه ها و شکایت های ما به شهردار آغاز به کار مجدد این ستاد، شرایط هیچگونه تغییری نکرده است.

به گفته سهیل معینی نظارتی در زمینه مناسب سازی شهر وجود ندارد ، پیمانکاران شهرداری از کار می زنند و مصالح مازاد را بدون توجه به استانداردها مورد استفاده قرارمی دهند. بنابراین به نظر می رسد مناسب سازی معابر پس از سال ها تبدیل به توپی شده است که همواره به زمین همسایه پرتاب می شود، اما انگار هیچ دروازه ای برای ان وجود ندارد.

مشروح این گزارش را اینجا بخوانید