کمیته ملی پارالمپیک ایران در آینده همچنان پیشگام خواهد بود

به گزارش گروه ورزشی خبرگزاری برنا، نشست فیلیپ کریون رئیس کمیته بین المللی پارالمپیک و اعضای هیات رئیسه کمیته ملی پارالمپیک، روسای تعدادی از فدراسیون های ورزشی، ورزشکاران و مربیان ملی بعد از ظهر امروز در محل وزارت ورزش و جوانان برگزار شد.

وی با بیان راه طولانی که در مسیر جنبش پارالمپیک طی شده است بر این نکته تاکید نمود که کمیته ملی پارالمپیک ایران در طول سال های آینده همچنان پیشگام خواهد بود.

متن کامل سخنان فیلیپ کریون به شرح ذیل می باشد:

عصر بخیر دوستان، بسیار خوشحالم که دوباره در ایران هستم، کشوری که در قلب من جای دارد، کشوری که من و همسرم طی 22 سال گذشته از سفر به آن، بسیار لذت برده ایم.  

همان طور که بسیاری از شما می دانید، شهریورماه امسال در مجمع عمومی IPC در ابوظبی، من از سمت ریاست IPC بعد از گذراندن حداکثر حضور در این سمت، از آن کناره خواهم گرفت. (در این مجمع) اعضاء IPC هیئت رییسه جدید را انتخاب خواهند کرد و ما شاهد انتخاب تنها سومین رییس در تاریخ IPC و جنبش پارالمپیک خواهیم بود. 

حال امروز از من خواسته شده تا با  پیشینه 16 سال تصدی این سمت که رو به پایان است، مروری بر توسعه جنبش پارالمپیک از سال 2001 تا اکنون داشته باشم و درباره جایگاه NPC ایران در این جنبش در سطوح جهانی و آسیایی خلاصه ای را خدمتتان عرض کنم.

زمانی که در دی ماه سال 1380 به عنوان رییس IPC در (مجمع عمومی) آتن-یونان انتخاب شدم، IPC هنوز مانند کودکی نوپا از زمان شکل گیری خود در سال 1368 بود که می خواهد بر روی پاهای لرزان خود بایستد و باب استیدوارد، رییس پیشین آن، در رساندن IPC به آن جایگاه، تلاش های خوبی کرده بود. 

یکی از اولویت های فوری کاری من در ابتدای شروع ریاست، تغییر در رویه کارها در سازمان بود. ما در شهر بن، با یک تیم ده نفره مدیریتی بسیار قوی، باید شالوده و پی ریزی سازمان را آن قدر محکم می کردیم تا شرکاء تجاری (برای سرمایه گذاری در آن) علاقه مند گردند و همزمان باید برای اعضاء IPC ارزش و جایگاه والاتری را ایجاد می کردیم. 

در همان سال های اولیه، دیدگاه جدید "توانمندسازی ورزشکاران پارالمپیک برای رسیدن به بهترین عملکرد ورزشی و به هیجان آوردن و الهام بخشی جهانیان" آغاز گردید و تغییراتی مهمی در بخش مدیریتی و ساختاری در IPC اعمال گردید. 

من فکر می کنم ارزیابی رشد بازی های پارالمپیک ، آسان ترین راه برای ارزیابی توسعه جنبش پارالمپیک در 16 سال گذشته می باشد. این بازی ها شاخص های بسیاری از پیشرفت خود دارند، به عنوان مثال می توان به رشد تعداد ورزشکاران و کشورهای شرکت کننده، افزایش پوشش خبری و تعداد تماشاگران، عملکرد ورزشی و تاثیر ان بر اجتماع اشاره کرد که البته این ها بخشی از پیشرفت ها هستند.   

اولین بازی های پارالمپیک که من به عنوان رییس در آن شرکت داشتم, بازی های پارالمپیک زمستانی 2002 سالک لیک سیتی بود. در این بازی ها جمعا 416 ورزشکار از 36 کشور در 4 رشته ورزشی به رقابت پرداختند و تنها پوشش تلویزیونی این بازی ها شامل تعداد بسته خبری بود که توسط تعداد انگشت شماری از شبکه های تلویزیونی در پایان این بازی ها تهیه شد.

بازی های پارالمپیک 2004 آتن, اولین بازی های پارالمپیک تابستانی من بود که در آن 3808 ورزشکار از 135 کشور در 19 رشته ورزشی شرکت داشتند. در مجموع 617 ساعت پوشش خبری برای  حدود یک میلیارد و هشتاد و پنج میلیون نفر مخاطب انجام شد و در ضمن 850 هزار نفر نیز به استادیوم ها آمدند. 

اگر بخواهیم پیشرفت را بسنجیم, من فکر می کنم بازی های سالت لیک سیتی و آتن می توانند میزان خوبی برای این سنجش باشند که جنبش پارالمپیک ما چه راه طولانی را پشت سر گذاشته است. 

بازی های پارالمپیک پکن نقطه عطفی بود که باعث جلب توجه جهانیان به بازی های پارالمپیک شد و این رویداد به صورت برجسته همراه با مراسم افتتاحیه و اختتامیه تماشایی بود. رکورد حضور 3951 ورزشکار از 146 کشور در 472 ماده مدال آور از 20 رشته ورزشی در این بازی ها رقم خورد. تصاویر تلویزیونی تا 3/8 میلیارد نفر در 80 کشور را تحت شعاع قرار داد که قدمی بزرگ از بازی های دور قبل در آتن بعد از چهار سال بود. 

یکی از مشخصه های برجسته این بازی ها تاثیر آن بر جامعه کشور چین بود. ما چنین تاثیراتی را در بازی های بارسلون 1992, سیدنی 2000 و آتن 2004 دیده بودیم اما بازی های 2008 پکن اولین بازی بود که در آن ظرفیت های واقعی بازی های  پارالمپیک در ایجاد تغییر و تحول را دیدیم. 

از 7 سال قبل منتهی به روز افتتاحیه, یک میلیارد یوان چین  که معادل کل سرمایه گذاری 25 سال قبل بود, در چین خرج شد تا تعداد 1400 مورد امکانات ویژه معلولین ایجاد شود. قوانین جدیدی برای امکانات دسترسی به اماکن و ساختمان ها تصویب شد که در طرح های آن از دستورالعمل های IPC استفاده گردید.  

این حجم عظیم سرمایه گذاری به همراه عملکرد برجسته ورزشکاران پارالمپیکی, تغییری شگرف بر نگرش مردم کشور چین نسبت به افراد دارای معلولیت داشت.

این بازی ها به کسانی که تا آن زمان از اجتماع رانده شده بودند, این خودباوری را داد که از گوشه عزلت خانه های خود خارج شده و بخشی از اجتماع مردم کشورشان گردند. بازی های 2008 پکن زندگی میلیون ها انسان را آنچنان تکان داد که یکی از مسئولین بعد از بازی ها گفت:" قبل از بازی های پارالمپیک یک فرد معلول در کنار خیابان گدایی می کرد. اما حالا بعد از بازی ها, آن ها تبدیل به یک دونده پرش طول, بازیکن بسکتبال و بازیکن فوتبال شده اند".     

بازی های پارالمپیک پکن تاثیری شگرف بر لرد سباستین کو, رییس کمیته برگزاری بازی های 2012 لندن داشت.

او متوجه شده بود که پارالمپیک هنوز استعداد و جای رشد دارد و با برداشتن چند قدم می توان این بازی ها را در مقایسه با پکن 2008 به ابعاد جدیدتری رساند. 

بازی های 2012 لندن رکورد خوب 4237 ورزشکار از 164 کشور را بر جای گذاشت. رکورد فروش 2/7 میلیون بلیط را زد که 95 درصد ظرفیت استادیوم ها برای 20 رشته ورزشی بود.

این بازی ها توانست در 115 کشور جهان حدود 3/8 میلیارد نفر را پای تلویزیون بنشاند. در این بازی ها برای اولین بار از رسانه های اجتماعی و فضای مجازی استفاده شد و در توئیتر, هشتک پارالمپیک توانست با کنار زدن کانال های ورزشی بزرگ دنیا یعنی هشتک لیگ برتر و هشتک المپیک, آنان را به جایگاه دوم و سوم براند. 

بالاتر از این میزان پوشش خبری این بازی ها, کانال 4 تلویزیون انگلستان در بزرگترین کمپین بازاریابی خود تا آن زمان, سرمایه گذاری کرد. این شبکه همکاری نزدیکی را با IPC و کمیته برگزاری داشت تا جایگاه ورزش پارالمپیک را به عنوان یک عملکرد ورزشی سطح بالا در نظر عموم مردم بالا برد.

آن ها کمپینی نفس گیر را در میان گروهی از ورزشکاران سرآمد و نخبه پارالمپیکی انگلستان به راه انداخته و آنان را "ابر انسان" نامیدند. این کارها را به صورت نرم افزارهای صوتی تهیه کردند که داستان به اوج رسیدن یک ورزشکار پارالمپیکی و تمرینات سخت او را تا رسیدن به قله های پیروزی نشان می داد.

این کار رسانه ای که چندین نشان بین المللی را برد, به واقع توانست در عرض 60 ثانیه آن چنان تاثیری بر تغییر باور عمومی از ورزش پارالمپیک بگذارد که 10 سال فعالیت های بازاریابی نتوانسته بود.

نتیجه آن شد که این کار، رکورد جذب مخاطب را شکست. بیشتر روزها کانال 4 از تمامی کانال های اصلی انگلستان بیشتر مخاطب جذب می کرد و آنان توانستند در 150 ساعت, 39/9 میلیون مخاطب را شنونده برنامه خود نمایند, این تعداد مخاطب 69 درصد جمعیت انگلستان بود.

همچنین مقالات مربوط به این بازی ها, در صفحات اول و آخر تمامی روزنامه ها به چاپ می رسید و این پوشش خبری وسیع, ضربه ای شدید در ایجاد تغییر در باورها و تصورات انسان ها بود.

از هر سه نفر افراد بزرگسال در انگلستان یک نفر یعنی برابر با 20 میلیون نفر اذعان کردند که با برگزاری بازی های پارالمپیک 2012 لندن, نظرشان درباره افراد دارای معلولیت تغییر کرده است.

این بازی ها به مثابه طوفانی عظیم و به موقع بود که تاثیراتی شگرف در اقصا نقاط عالم بر جای گذاشت. 

شاخصه این بازی ها نه تنها پوشش خبری و رسانه ای وسیع آن بود که البته همیشه مشتاق آن بوده و شایسته آن هستیم, بلکه هر یک از حامیان مالی این بازی ها با فعالیت های خودشان ما را یاری دادند. همه با حمایت از ما در رسیدن ورزش پارالمپیک به عملکرد ورزشی بالا، کمک کردند.  

همانند بازی های قبلی, این ارتقاء و رشد عملکرد ورزشکاران بود که ما را جذب می کرد, اما  این بار با حضور هنرمندان مطرح روز در مراسم اختتامیه بازی های لندن 2012 مانند  Coldplayو Rihanna و  Jay-Z نقطه عطفی برای بازی های آینده از خود به جای گذاشت.

بازی های پارالمپیک زمستانی 2014 سوچی نیز بر جنبش پارالمپیک و اجتماع روسیه تاثیر به سزایی داشت. آن ها که قبلا میزبانی بازی های 1980 را از دست داده بودند، با انتخاب شهر سوچی در سال 2007 به عنوان میزبان این بازی ها برای اولین بار، باعث شد دولتمردان روسیه به مسئله حضور افراد دارای معلولیت در جامعه بها داده و برای آنان محیط شهری قابل دسترسی برای همگان فراهم نمایند.

در سطوح بالای دولتی قانونی به تصویب رسید که بر اساس آن کمیته برگزاری بازی های 2014 سوچی باید زیرساختی عاری از مشکلات دسترسی برای معلولین داشته باشد و باید مطمئن باشند تمامی تسهیلات دسترسی برای تمامی آنان فراهم است.

شهر سوچی حالا یک الگو برای دیگر شهرهای روسیه است و آن ها سعی می کنند برای توسعه شهرسازی خود از آن چه برای بازی های سوچی در این شهر ساخته شد, الگوبرداری نمایند. 
حالا سطح زندگی میلیون ها فرد روسی برای همیشه ارتقاء یافته که این مرهون برگزاری بازی ها در شهر سوچی بود.

در حالی که در بازی های زمستانی سالت لیک سیتی در سال 2002 هیچ پوشش خبری زنده نداشتیم, در بازی های 2014 سوچی رسانه ها علاقه بیشتری برای پوشش خبری آن نسبت به قبل داشتند. حدود 2/1 میلیارد نفر در بیش از 55 کشور به تماشای این بازی ها نشستند که این خود رکورد جدیدی برای بازی های زمستانی بود.

قبل از بازی های 2016 ریو, کشور برزیل تا زمان شروع بازی ها در حال دست و پنچه نرم کردن با مشکلات و مسائل عدیده اقتصادی و سیاسی بود و این موضوع تاثیرات زیادی بر برگزاری این بازی ها داشت.

علی رغم تمام این چالش های بی سابقه که با آن مواجه بودیم, تمامی جنبش پارالمپیک توانست بر آن فائق آمده و با وجود مشکلات, بازی های شگفتی را رقم بزند.

این در ژن (DNA) پارالمپیک است که موانع را تبدیل به فرصت نموده و راهی جدید از میان آن باز کند و این درست همان چیزی بود که ما انجام دادیم تا اولین میزبانی در آمریکای لاتین به موفقیت بپیوندد.

همراهی مردم ورزش دوست ریو باورنکردنی بود. 2/15 میلیون نفر تماشاگر به تماشای این بازی ها آمدند و من هرگز شور و هیجانی نظیر آن را در هیچ بازی پارالمپیکی ندیده بودم. شور و اشتیاق و شعف آنان برای ورزش با عملکرد عالی ورزشکاران آن چنان در هم آمیخته بود که به راستی یک "بازی مردمی" را رقم زد.

ما قشرهای مختلف از خانواده ها را به این بازی ها کشاندیم و در اولین یکشنبه شروع بازی ها, ما شاهد حدود 170 هزار نفر از مشتاقان ورزش در پارک المپیک بودیم, یعنی تماشاچی بیش از زمان بازی های المپیک.

شاید بتوان گفت بازی های 2016 ریو بیشتر از بازی های 2012 لندن بر جنبش پارالمپیک تاثیر گذاشت و به دنیا نشان داد این مهم نیست که در کجا بازی ها برگزار می شوند, این بازی ها می توانند در هر جایی موفق باشند. همگان این انتظار را داشتند که بازی های لندن و پکن با موفقیت برگزار شوند, اما تعداد کمی از ریو انتظار موفقیت داشتند.

برای دیدن گوشه ای از این موفقیت ها, به این ویدئو نگاه می کنیم: (پخش ویدئو)

اگرچه بازی های ریو یک موفقیت بزرگ بود، اما به راستی در روزهای آخر از سانحه و خبر فوت تاسف بار دوچرخه سوار ایرانی بهمن گلبارنژاد در طی مسابقات جاده بسیار متاثر شدیم. او همیشه در خاطر ما باقی خواهد ماند و حس عمیق همدردی را با همسر، فرزندان و خانواده او خواهیم داشت. تصویر او که در مراسم اعطاء نشان صنعت ورزش مورخ 7 اردیبهشت در لندن به عنوان یکی از بزرگان ورزش جهان که در سال2016 درگذشت، به نمایش در آمد.  

بازی های 2016 ریو حدود 4/1 میلیارد نفر مخاطب تلویزیونی در 154 کشور از سراسر دنیا داشت. 1/3 میلیارد نفر هم از طریق شبکه های اجتماعی این بازی ها را دنبال می کردند. سایت رسمی IPC نیز بیشترین بازدیدکننده در این سال نسبت به سه سال گذشته را تجربه کرد.

از نظر عملکرد ورزشی، این بهترین بازی ها تا به امروز بوده و اکنون می خواهم به چند مورد از عملکرد ورزشی پارالمپیک اشاره کنم که الان در کجا هستیم و ورزشکاران ما از یک دهه قبل تا به امروز چه راهی را پیموده اند.  

چهار دونده برتر نابینای ما در ماده 1500 متر مردان در بازی های ریو، از نظر زمانی سریعتر از قهرمان دونده همین ماده در المپیک ریو بوده اند!

همان طور که می دانید، وزنه بردار ایرانی سیامند رحمان اولین وزنه بردار پرس سینه است که 300 کیلوگرم را بالای سر برد و در انتها آن را با 310 کیلوگرم کامل کرد. در بازی های 2004 آتن، مرد طلایی گروه وزنی بالای 100 کیلوگرم، وزنه 237/5 را مغلوب خود کرد، یعنی 72/5 کیلوگرم کمتر از آن چه سیامند رحمان در شهریور ماه قبل بالا برد.

اومارا دوراند، دونده زن نابینای دوی صد متر از کوبا، به عنوان سریعترین زن جهان، رکورد 11/40 ثانیه را در ماده T12 از خود بر جای گذاشت. زمان نهایی او تقریبا یک ثانیه سریع تر از زن طلایی همان کلاس در سال 2004 بود.

بار این قدم های بلند در عملکرد ورزشی در 16 سال گذشته بر دوش کمیته های ملی پارالمپیک بوده است. اکنون بسیاری از NPCها از سرمایه های مالی خوبی برخوردارند که این می تواند به ورزشکاران اجازه دهد تمام مدت در اختیار ورزش باشند، بهترین برنامه های تمرینی را داشته باشند و از آخرین فن آوری علوم ورزشی روز دنیا بهره برند.

این کاملا عادلانه است که بگوییم پایه ریزی رشد بازی های پارالمپیک و جنبش پارالمپیک در 16 سال گذشته، بر ارتباط و همکاری رو به رشد IPC با IOC بنا نهاده شد. 

بدان معنا که اگر کمک های IOC نبود، IPC از جایگاه کنونی خود برخوردار نبود. آن ها نه تنها پیوسته از نظر مالی ما را حمایت کردند، بلکه مقوله "یک میزبان، یک شهر" ورزشکاران پارالمپیکی را قادر ساخت در همان میادین المپیک به رقابت بپردازند و این سکوی پرتاب خوبی برای رشد بازی های پارالمپیک ما بود.

از بازی ها که بگذریم، در 16 سال گذشته، رشد تعداد اعضاء IPC از 135 کشور در سال 2001 به 178 کشور تا به امروز رسیده است. ما به راستی زحمت کشیده ایم تا نه تنها جای پای جنبش پارالمپیک را مستحکمتر کنیم، بلکه اعضاء مان قدرتمندتر، ماندگارتر و با سرمایه بیشتر ظاهر شوند. 

بنیاد آجیتوس که در سال 2012 تاسیس شد، اقدامات شایانی در این زمینه کرد و نه تنها در برگزاری رویدادها به اعضاء یاری رسانده، بلکه افراد بیشتری را به ورزش جذب و به ارتقاء آنان کمک کرده است.

من فکر می کنم این موارد کاملا در این حقیقت منعکس شده که در بازی های ریو، 83 کشور حداقل یک مدال را به خانه بردند و این تعداد بیشتر از هر زمان دیگر بود. شهریور سال قبل، پنج کشور اولین مدال طلای خود را کسب کردند و بیش از چهار کشور برای اولین بار بر سکو ایستادند.

به دنبال افزایش تعداد اعضاء IPC، دفتر مرکزی ما در شهر بن آلمان نیز گسترش یافت. هنگام ورود من به دفتر مرکزی به عنوان رییس، ما یک تیم کوچک 10 نفره بودیم، حالا ارتشی کوچک 100 نفره از پرسنل تمام وقت و متخصص در بخش های مربوطه هستیم. اکنون IPC سازمانی است متشکل از افراد خبره، سازمانی که دوران کودکی را پشت سر گذاشته و به بلوغ خود رسیده و جنبش پارالمپیک را در مسیر درست هدایت می کند. 

حالا مردم دوست دارند با ما تعامل و همکاری داشته باشند. ما برای اعضاء مان ارزش و حمایت فراهم می کنیم و اکنون به عنوان یک سازمان، شرکای مالی قدرتمندی همچون تویوتا، سامسونگ، پاناسونیک، بریتیش پترولیوم و آلیانز داریم که البته تعداد آن ها کم است.  به طور کلی، من معتقدم در شهریور پیش رو، من در حالی IPC را ترک می کنم که مطمئنا قدرتمند تر از زمان ورودم به IPC شده است.

از نقطه نظر میراث به جا مانده، در سال 2001 سازمان IPC فقط یک سازمان معلولیتی به شمار می آمد. اما امروز ما از آن فاصله گرفته ایم و اکنون یک سازمان بین المللی ورزشی قابل احترام با مدیریتی بسیار قوی و جای پای محکم که می تواند با برگزاری رویدادهای بزرگ، نه تنها در عملکرد ورزشی شگفتی بیافریند، بلکه می تواند تغییرات اجتماعی را از طریق ورزش به انجام برساند. 

در بازی های پارالمپیک، از نظر جلب مشارکت اجتماعی از طریق ورزش، ما در جایگاه اول در سطح جهانی قرار داریم و از طریق ورزش به تغییر جهان کمک می کنیم.  پیشرفتی که ما داشته ایم، بی شمار و شگرف است و وظیفه IPC بسیار آسانتر می شود زمانی که ما از کمیته های ملی پارالمپیک قوی، همانند آن چه که در ایران داریم، برخوردار هستیم. 

من برای اولین بار در سال 1374 در زمانی که ریاست فدراسیون بین المللی بسکتبال با ویلچر را عهده دار بودم، به ایران سفر کردم، و به همراه هورست استروکهندل، مردی که سیستم کلاسبندی بازیکنان بسکتبال با ویلچر را تدوین کرد، یک کلینیک را در تهران برای آموزش ورزشکاران، مربیان، داوران و کلاسبندان برگزار کردیم.

من پس از سفر دوباره ام به ایران، بسیار تحت تاثیر پیشرفت صورت گرفته در فاصله زمانی با سفر اول خود به ایران قرار گرفتم. امروز، کمیته ملی پارالمپیک جمهوری اسلامی ایران یکی از کشورهای پیشرو در آسیا در بخش ورزش پارالمپیک و یک کمیته ملی پارالمپیک برخوردار از جایگاه و احترام بالا در سراسر دنیا به شمار می آید. 

اعتبار و جایگاه ارزشمند کمیته ملی پارالمپیک ایران در رسیدن به این تحول و تغییر، به واسطه تلاشی است که رییس این کمیته، آقای محمود خسروی وفا با حمایت دبیرکل مسعود اشرفی در ساختن جنبش پارالمپیک و دستیابی به این جایگاه فعلی در ایران، به انجام رسانیده اند.  شما فقط کافی است به جدول مدال های کسب شده در بازی های پارالمپیک قبلی نگاهی بیندازید تا شاهد پیشرفت قابل توجه و مستمر ایران در ورزش پارالمپیک باشید.

در بازی های 2004 آتن، ایران به مقام بیست و چهارم در جدول مدال دست یافت و در بین کشورهای آسیایی در رتبه پنجم این بازی ها قرار گرفت.  این را با بازی های 2012 لندن و 2016 ریو مقایسه کنید که در آن ایران با قدرت جایگاه خود را به عنوان دومین کشور آسیا بعد از چین، کشوری که در چهار دوره پارالمپیک قبلی در صدر جدول مدال قرار داشته، تثبیت کرد.

اکنون ایران به  داشتن برخی بزرگترین ستارگان جهان در ورزش پارالمپیک مباهات می کند. عملکرد وزنه بردار سیامند رحمان، تیرانداز با کمان زهرا نعمتی، تیرانداز ساره جوانمردی و بازیکن والیبال نشسته مرتضی مهرزاد در میان سایر ورزشکاران در صدر اخبار جهانی بازی های 2016 ریو قرار گرفتند. پیشرفت ایران در سال های اخیر به گونه ای است که من تعجب نخواهم کرد اگر این کشور در بازی های 2020 توکیو یا بازی های 2024 جزو 10 کشور برتر در جدول رده بندی مدال قرار گیرد. 

ابتکاراتی از قبیل هفته ملی پارالمپیک که هر سال در مهرماه ده ها هزار نفر شرکت کننده را گرد هم می آورد، به افزایش میزان استعدادها کمک کرده و سطح حمایت دولت ایران از کمیته ملی پارالمپیک بسیار فوق العاده است. داشتن چنین ساختارها و زیربناهایی قوی در ورزش پارالمپیک در هر یک از استان های ایران، نقشی اساسی در این توسعه ایفا نموده است.

علاوه بر پیشرفتی که ایران در تولید ورزشکاران مدال آور داشته، من همچنین فکر می کنم باید به کمیته ملی پارالمپیک ایران بابت افزایش مشارکت بانوان در ورزش پارالمپیک تبریک بگویم.    در بازی های پارالمپیک 1998 سئول، تیم ایران با 36 ورزشکار مرد و بدون ورزشکار زن حضور داشت. این را با بازی های 2016 ریو مقایسه کنید که در آن ایران با حضور 23 ورزشکار زن، برابر با جمع کل ورزشکاران شرکت کننده در پنج دوره بازی های قبلی از سال 1996 تا 2012 شرکت نمود. 

یکی از تسهیل کنندگان موثر در رشد قابل توجه مشارکت بانوان، موفقیت تیرانداز با کمان زهرا نعمتی بوده است. وی به عنوان اولین بانوی ایرانی برنده مدال طلای المپیک و پارالمپیک، همراه با موفقیتش در بازی های 2012 لندن، باعث الهام بخشی نسل بزرگی از بانوان جهت روی آوردن به ورزش در این کشور شده است. 

از سال 2012، سوابق وی به اوج خود رسیده. او در سازمان ملل متحد در نیویورک سخنرانی کرد و حتی در بازی های المپیک 2016 ریو به عنوان پرچمدار ایران در مراسم افتتاحیه این بازی ها، به رقابت پرداخت.  نعمتی که مدال طلای پارالمپیک خود را در شهریور سال گذشته به دست آورد، به همراه ساره جوانمردی به عنوان اولین بانوی مدال آور ایران در رشته تیراندازی، اکنون به عنوان الگویی برای هر بانوی ایرانی به شمار می آیند. من اطمینان دارم که آن ها با توجه به موفقیت و دستاوردهایشان باعث الهام بخشی و فعال نمودن دیگر افراد و شاید ساختن قهرمانان در آینده خواهند شد.  

گرچه من از این که از ریاست IPC در شهریور امسال کناره گیری می کنم، ناراحت هستم. اما من به آن چه که به همراه اعضاء هیئت رییسه IPC، تیم مدیریتی IPC و یکایک اعضاء IPC دست یافته ایم، احساس غرور می کنم.  ما راهی طولانی را در کنار یکدیگر در یک بازه زمانی نسبتا کوتاه طی نموده ایم، اما آن چه که من کاملا به آن اطمینان دارم این است که جنبش پارالمپیک بهترین سال های خود را پیش رو دارد نه در گذشته خود و NPC ایران در طول سال های آینده همچنان پیشگام خواهد بود.  

متشکرم.