سیستم مدیریت کیفیت در صنایع خودروسازی

به گزارش خبرگزاری برنا از اصفهان، در این کارگاه رضا بهاری، مشاور طراحی و استقرار سیستم های مدیریت کیفیت در شرکت های صنعتی و خدماتی گفت: از سال 1950 تا 1970 مباحث مربوط به کنترل کیفیت و پس از آن در سال های 1960 تا 1990 نیز تضمین کیفیت و بعد از این دوره نیز مدیریت کیفیت و TQM مطرح شد.

وی با بیان اینکه در کنترل کیفیت تمرکز و کنترل بر روی قطعات و محصول بوده که معمولا دارای کمترین اثربخشی است، افزود: در این حالت انجام کنترل و بازرسی ها توسط افرادی غیر از اپراتورهای تولیدی موجب افزایش هزینه های بازرسی با بازدهی پایین می شد. بهاری تصریح کرد: این در حالی است که در تضمین کیفیت بیشتر تمرکز بر روی فرآیندها و محصولات کلی بوده در نتیجه فرایند، خرابی ها کاهش یافته و بخشی از کنترل ها به ایستگاه های تولیدی واگذار می شود.

مدرس این کارگاه در ادامه با بیان اینکه مقصود از کیفیت تطابق محصول با مجموعه الزامات مشتری است، افزود: در مدیریت کیفیت لازم است تمامی الزامات مشتری که صرفا مباحث کیفی محصول نیست رعایت شود. بهاری تصریح کرد: برای برخورداری از سیستم مناسب مدیریت کیفیت، رشد متناسب تمامی واحدها در یک مجموعه الزامی است.

وی استفاده از الگوی جهانی و عدم نیاز به معرفی سیستم سازمان، تعامل و استفاده از تجارب جهانی در رابطه با سیستم، به روز رسانی مستمر سیستم و ایجاد زبان مشترک از طریق اخذ گواهینامه های مختلف جهانی را از جمله نقاط قوت سیستم مدیریت کیفیت عنوان کرد.

مشاور طراحی و استقرار سیستم های مدیریت کیفیت همچنین حذف بسیاری از مباحث و مسایل از قبیل منابع انسانی، فرهنگی و مالی، عدم تخصصی بودن به دلیل پوشش شرکت ها و صنایع مختلف در جهان و طراحی الزامات برای پوشش شرکت های با حجم و اندازه متفاوت را نیز از نقاط ضعف این سیستم ذکر کرد.

بهاری تاکید کرد: برای تضمین و کنترل کیفیت اشراف بر تمامی مراحل تولید ضروری است. وی تدوین هرم مستندات را برای داشتن یک سیستم کیفیت مطلوب الزامی دانست و گفت: در راس این هرم استراتژی ها و در لایه های پایین تر این هرم به ترتیب خروجی استراتژی ها، فرایندها، روش های اجرا و در قاعده آن دستورالعمل ها قرار می گیرد.

بهاری در ادامه با تاکید بر اینکه باید دوره های جانبی مانند بهره وری و خلاقیت توسط پرسنل صنایع گذرانده شود، موفقیت سازمان های خلاق و سپس بهره ور را حتمی دانست.