خطیبی: عاشق ایران هستم/ تابلوهای خاکی هیچ وقت از بین نمی رود/ با سرمایه خودم یا وام گرفتن کارهایم را می سازم

به گزارش گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری برنا؛ اکرم خطیبی، تاریخ شناس، نویسنده و نگارگر زن ایرانی است که به عنوان اولین نفر در دنیا با خاک تابلو های منحصر به فردی می سازد و این روزها به طور همزمان چند تابلو را در دست ساخت دارد و قصد دارد یک کتاب تاریخی درباره خاطرات پژوهش هایی که طی این سال ها برای ساخت تابلوهایش داشته است بنویسد.

او به عنوان نویسنده، تاریخ شناس و پژوهشگر نقش ها و رنگ های تاریخ، تمدن و فرهنگ کهن، درباره اینکه چه چیزی باعث شده این تکنیک منحصر به فرد را برای ساخت تابلوهای خود انتخاب کرد اظهار داشت: هر کدام از این عوامل در انتخاب این هنر نقش داشته اند و چون در خانواده هنرمند و هنردوستی به دنیا آمده ام از کودکی مشوق های هنری زیادی از جمله اعضای خانواده ام و افتخار شاگردی اساتید بزرگ هنری و تاریخی را هم داشته ام. همچنین از کودکی خیلی به خط کشی و نقاشی علاقه داشتم. وقتی که 8 ساله بودم خانواده ام استاد محمدعلی دولتشاهی را برای تدریس من برگزیدند و در دانشگاه رشته هنرهای زیبا را خوانده ام. زمانی هم که دختری جوان بودم آثارم در هتل لاله و نمایشگاه های کشورهای مختلف خارجی به نمایش گذاشته می شد. همیشه برای طراحی طبیعت به دامنه کوه ها می رفتم و همان زمان بود که انگیزه ساخت تابلوهایی از خاک خود آن مناطق به ذهنم خورد و دوست داشتم این تابلوها را با طلا بسازم.

با توجه به اینکه اکرم خطیبی تابلوهای خود را با خاک و به صورت ضد آب می سازد درباره چرایی انتخاب این هنر و ماندگاری عمر این تابلوها گفت: ما از خاک هستیم و روی خاکی قدم می گذاریم که انسان هایی روی آن هستند که از خاک آفریده شده اند. برای این تابلوها مشکلی پیش نمی آید و تا ابد ماندگارند چون تابلوهایم را از خاک می سازم و چون می دانم خاک خراب نمی شود و هیچ اتفاقی برای آن نمی افتد. بیشترین زمانی که برای ساخت تابلوهایم با خاک صرف شده 3 سال و نیم و تابلوهای کوچک حدود 6 ماه الی یک سال بوده است این در حالی است که این تابلوها را می توانم حدود 5 ساعت با رنگ و روغن بکشم.

این نویسنده و تاریخ شناس در باره اینکه چرا نمادهای تاریخی و هنرمندان به نام کشور ایران را برای ساخت تابلوهای خود انتخاب کرده است؟ توضیح داد: چون عاشق ایران هستم، ایران جای سلام من است. این هنرمندان تاریخ تمدن ما هستند و این آثار را برای هنردوستان می سازم. با ساختن تابلو این هنرمندان بزرگ به نوبه خود سعی دارم یاد و نام آنها را در تاریخ برای آیندگان زنده و ماندگار نگه دارم.

این هنرمند تابلو ساز در خصوص اینکه هنر دستش چقدر منحصر به فرد مانده است و اینکه تا به حال  در ایران و دنیا هنرمندی بوده که هنر تابلو سازی اش را انجام دهد؟ گفت: تابلو های من نقاشی با خاک است و تا به حال در هیچ جای دنیا این هنر به این شکل کار نشده است و منحصر به فرد است البته در گذشته خانمی در تلویزیون خاک را روی تابلو می پاشید، فوت می کرد و روی آن عکس می کشید که با روش کار من متفاوت است.

خطیبی درباره اینکه قصد ساخت تابلو کشورها و افراد برجسته خارجی را دارد یا  فقط از ایران تابلو می سازد؟ بیان کرد: تا به حال از کشورهای خارجی از جمله زلزله «سونامی» کشور مالزی تابلو ساخته ام که بخشی از این آثار در نمایشگاه شخصی ام  با نام «نعناع» و بخشی از این آثار هم در گنجینه آثار ملی است و هیچ کدام از این آثار را به خارج از کشور تحویل نداده ام و همه در ایران هستند.

وی درباره اینکه تا چه زمانی قصد دارد به این فعالیت ادامه دهد؟ گفت: تا زمانی که زنده هستم چون عاشق کارم هستم تابلوسازی برای من مثل نفس کشیدن است. کار با خاک روی ریه ام تأثیر منفی گذاشته خصوصا در ساخت تابلویی که حدود  8 سال پیش با خاک شلمچه درست کردم؛ در مراحل ساخت این تابلو ریه ام خیلی اذیت شد و ناراحتی ریه گرفتم و دکتر هم من را از ادامه این کار هنری منع کرده است.

اکرم خطیبی در مورد اینکه الان چه تابلو جدیدی با چه موضوع، محتوای و و مربوط به کدام منطقه جفرافیایی در حال ساخت دارد؟ گفت: همیشه به طور همزمان چند تابلو را در دست ساخت دارم در حال حاضر مشغول ساخت تابلویی با موضوع نام های جدید و امروزی خیلج فارس هستم و در آینده تصمیم دارم تابلوی کوروش را بسازم و منتظر دریافت خاک آن منطقه هستم که ساخت این تابلو را آغاز کنم.

این نویسنده کتاب های تاریخی درباره کتاب هایی که تا به حال نوشته است و اینکه به تازگی کتاب جدیدی در دست نوشتن دارد گفت: تا به حال چند کتاب تاریخی نوشته ام و پژوهش‌ها و تألیفات بسیاری نیز در حوزه تاریخ، فرهنگ و هنر ایران‌ زمین دارم از جمله کتاب «نقش و رنگ و تمدن و فرهنگ ده‌ هزار ساله ایران»، همیشه سعی کرده ام کار خودم را انجام دهم حتی هرگز به کانون نویسندگان نرفته ام. کتاب جدیدی در دست نوشتن ندارم ولی قصد دارم یک کتاب تاریخی درباره خاطرات پژوهش هایی که طی این سال ها برای ساخت تابلوهایم داشته ام را بنویسم.

با توجه به اینکه این تابلوها از طلا و جواهرات یا خاک مناطق مختلف ساخته می شوند از خطیبی پرسیدیم آیا عوائدی از فروش این آثار به دست او می‌رسد و سرمایه ساخت این تابلوها را از چه طریقی به دست می آورد؟ که در پاسخ گفت: خاک مناطقی که تابلوهای آن مکان ها یا هنرمندان آن مناطق را می سازم با هماهنگی میراث فرهنگی به دستم می رسد و برای تهیه هزینه ساخت آثارم که از طلا و سنگ های قیمتی است تا به حال از دولت و هیچ جای دیگری کمکی نگرفته ام. کل هزینه های ساخت این تابلوها را، که هزینه زیادی دارند، به صورت شخصی تأمین می کنم و حتی برای ساخت مجموعه «نعناع» که تابلوهایم را برای دیدن و فروش در معرض نمایش بگذارم که به نظرم این مکان به نوعی آبروی ایران محسوب می شود از بخش خصوصی و فرهنگی وام گرفتم که قرار بود بازپرداخت آن 5 ساله باشد ولی اینطور نشد و سود بالایی از من می گیرند و که پرداخت آن برای من سنگین است. الان در حال فروختن بعضی از لوازم و دارایی ام هستم که بتوانم آن وام را پرداخت کنم.

این نگارگر با توجه به اینکه آثارش تا به حال در کشورهای مختلفی به نمایش گذاشته شده است درباره اینکه به چه دلیل در ایران ماندگار شده است و به طور دائم به خارج از کشور مهاجرت نکرده است؟ گفت: ایرانی و عاشق ایران هستم. وقتی به خارج از کشور می روم انگار پاهای من شکسته می شود. در هر جای دنیا که رفته ام در دورهمی های هنری و شاهنامه خوانی و ... همیشه این شعر را خوانده ام: چو ایران نباشد تن من مباد.. . ولی مسئولین مربوطه از من حمایت نمی کنند. میراث فرهنگی پولی برای ساخت تابلو هرمز، که الان در گنجینه آثار ملی است، به من پرداخت نکرد و همچنین حق گردشگری و فرهنگی گالری مرا تا به حال نداده است.

وی در پایان با انتقاد از اینکه متاسفانه بعضی از هنرمندان هنرشناس نیستند گفت: ای کاش در این زمینه مطالعه خود را بیشتر کنند و برای انتخاب هنرمندان برگزیده جشنواره و مناسبت های مختلف از کارشناسان ماهر، با تجربه و مرتبط با حوزه مربوط به هنر  هنرمندان انتخاب شود که بتوانند به درستی هنرمندان برگزیده را گزینش کنند و اتفاقی که در همایش مولانا شناسی افتاد دیگر تکرار نشود و برای انتخاب بانوی هنرمند برگزیده از نظر کارشناسان غیر مرتبط رشته هنری مانند کارشناس فرش برای انتخاب یک تابلو ساز انتخاب نشود که بتوانند انتخاب و داوری صحیح و عادلانه ای داشته باشند.