«داخائو» تلافی احساسات مذهبی و تقابل با فرهنگ و هنر

تئاتر به مثابه نوعی زندگی، بیانگر به تصویرکشیدن بخشی از واقعیت های زندگی انسان است به گونه ای که بازیگران در مسیر زندگی، بارها و بارها در قالب کاراکترهای مختلف نمایشی از درونیات زندگی به صحنه می شکند و هرکدام نقش خود را در داستان زندگی بازی می کنند.

تئاتر هم به مانند یک کالای فرهنگی و هنری در مسیر اجتماعی شدن افراد جامعه  و نقش پذیری آنها در باور به نقش پذیری آنها در قالب واقعیات جامعه نقش به سزایی دارد به گونه ای که در هر بار تکرار یک تئاتر در ژانرهای درام، کمیک و یا حتی رئال، درس هایی از بدیهیات زندگی را در قالب کلاس درس صحنه تئاتر به تک تک آحاد مردم آموزش می دهد.

چند شب پیش توفیق یافتم تا در معیت دوستان روزنامه نگاری چون سرکار خانم ژیلا بنی یعقوب و همسر محترم ایشان بهمن احمدی امویی عزیز به تماشای نمایش «داخائو» در پردیس تئاتر «شهرزاد» به نویسندگی و کارگردانی همکار خوبی جناب آقای شهرام ابوالقاسمی که از پیش کسوتان عرصه هنر و تئاتر است، بنشینم.

تئاتر «داخائو» -اردوگاه  کار اجباری نازی ها در نزدیکی شهر داخائو در ایالت بایرن آلمان- نقدی است آگاهانه و هوشمندانه از سرنوشت تلخ و دهشتناک هزاران یهودی کشورهای همسایه آلمان است که سرنوشتی غیر از مرگ برآنها متصور نبوده و بازخوانی علل و عوامل محدثه این واقعه هائله که در قالب قصه ای آمیخته با طنز و استفاده از دیالوگ های تأثیرگذار و صحنه پردازی های مناسب، به خوبی توانست خواست ها و دردهای فروخفته یک ملت استبدادزده در پای تحرکات  ناشی از احساسات مذهبی علیه فرهنگ و هنر را در محکمه ای به نام وجدان آگاه مردم بیان کند و حرف هایی راکه نمی توان در حالت عادی ابراز کرد، با کنایه و استعاره و ایما و اشاره فریاد زد و

از این رو نمایشنامه «داخائو» این رسالت را به خوبی به صحنه کشیده است.

من از این متن، بازی فوق العاده کاراکترهای نمایشنامه و حسن استفاده از یک سوژه تاریخی در به مسلخ کشیده شدن فرهنگ و هنر در قبال تحریک احساسات مذهبی لذت بردم و به همه دست اندرکاران این نمایشنامه تبریک می گویم و امیدوارم دوستداران فرهنگ از فرصتی که فعلا برای اجرا تا پانزدهم بهمن ماه ادامه دارد، برای دیدن این نمایش استفاده ببرند.