داری اشتباه می‌زنی آقا رسول!

به گزارش گروه ورزشی خبرگزاری برنا به نقل از خبر آنلاین فرهاد عشوندی نوشت:

رسول خادم استاد است. استاد تغییر بازی. او در سه چهارماه گذشته به زیبایی هر طور که خواسته بازی را هر بار به سود خودش برگردانده است. از روزی که تیمش در مسابقات جهانی موفق نبود تا همین حالا، هر بار به بهانه ای توانسته بازی را بگرداند اما حالا درست در نقطه ای خود را قرار داده که چاره ای غیر از نبودنش در ورزش باقی نمانده است. درست مثل روزی که این‌قدر بازی را پیش برد تا به ته خط شورای شهر رسید!

او بعد از جنجال های کشتی مهم علیرضا کریمی با حریف روسی، درحالی که اصلا ایران نبود، با هجمه ای از سوی وزارت ورزش روبرو شد. این البته شروع دعوای این دو نهاد نبود که چندی قبل تر و بعد از مسابقات جهانی در پاریس، وقتی وزیر ورزش از نتایج گلایه کرد، با چنان عتابی به او پاسخ داد که سلطانی فر اصلا نمی دانست چه باید بکند.

روزگار گذشت تا رسید به ماجرای علیرضا کریمی و داستان باید ببازی! رسول آن روزها ایران نبود و بعد از انتشار ویدئو، وزارت ورزش خواهان حضور رئیس سر کارش و پیگیری این ماجرا بود. آنها اعتقاد داشتند رسول که به اعتبار ریاست در فدراسیون کشتی ایران توانسته عضو رسمی اتحادیه جهانی کشتی شود، باید خودش این اتفاق را حل کند. این که ورزش کشتی تعلیق شود از سوی وزارت ورزش اصلا قابل پذیرش نبود چون در 40سال گذشته هیچ گاه چنین اتفاقی نمی افتاد و این خواسته و فشار بیرونی روی رسول، طوری بود که او به شدت دلخور شود.

در نهایت وقتی ماجرا حل شد، رسول شروع کرد به تلافی. او با اعلام استعفا، خواهان حل مسئله مبارزه با اسرائیل شد. حرف هایش خیلی سریع واکنش مسئولان ارشد نظام را به همراه داشت. دیگر ارزشی ها این رفتار رسول را بر نمی تابیدند و آقای تیزهوش، مدام بازی را عوض می کرد. ابتدا بازی را کشاند سمت ماجرای «باید ببازی» که مردم به شدت با او هم‌نوایی کردند و تبدیل شد به یک قهرمان. او می خواست تکلیف این مسئله مشخص شود که نظام مسئولیت مسابقه ندادن را برعهده بگیرد. اگر قرار به مبارزه نکردن نیست، ورزشکار بایستد و با جسارت حرف مان را بزنیم. خودش را به آسیب دیدگی یا باخت عمدی نزند و دیگر هم دغدغه‌مان تعلیق نباشد.

این خواسته اما تصمیمی در حد اختیارات وزارت ورزش نبود. شاید تنها شورای عالی امنیت ملی می تواند در این مورد اظهار نظر کند و اصلا به همین دلیل هم بود که سردار غیب پرور، فرمانده بسیج گفته بود قلم پای کسی که این حرف ها را تکرار کند، می شکنند.

به مرور بازی را رسول از این مسئله برد به سمت وزارت ورزش. از مشکلات مالی گفت و در نهایت هم در مجمع فدراسیونش وقتی بر استعفا پافشاری می کرد، گفت:«من مشکلم این است که با این مدیران ورزش کشور نمی توانم کار کنم!»

دیگر او تاکید داشت اصلا مشکلش حل مسئله اسرائیل نبوده و نیست. رسول می خواهد هزینه را برای وزارت ورزش به اوج برساند. او یک قهرمان ملی است. یک مدیر با جسارت که یک مشکل بزرگ را با شهامت بیان کرده. رسول دوباره همان سلطان بزکش روی تشک شده است. یک قهرمان محبوب که حالا اگر قرار به رفتنش شده باشد هم مثل روز باختش به غول کوبایی، با مظلومیت قرار است قربانی شود. حالا وزارت ورزش برای رفتار رسول روی اره نشسته است. نه راه پس دارد و نه راه پیش!

رسول یک مربی تئوریسین و بی نظیر در کشتی که شاگردانش روی تشک جادو می کنند. برای همین وقتی خودش کنار تشک و به عنوان سرمربی قرار می گیرد، تیمش جادو می کند. البته این حضور همزمان به عنوان رئیس فدراسیون و مربی کشتی، سالانه سبب می شود، با هر افتخار و مدال طلای جهانی، 500سکه مربی برتر را بگیرد و 300سکه هم برای ریاست فدراسیون در مقام دارنده مدال طلای جهانی یا المپیک. این به ابزاری برای طعنه زدن از سوی وزارت ورزش بدل شده بود و یکی از حرف هایی که اتفاقا روی دل رسول مانده است.

او گلایه هایش را در مجمع گفت به این گمان که مردم دیگر نمی شنوند او امروز خواسته اش چیست. او بازی را باز عوض کرده و مسیر را به سمتی می برد که وزارت ورزش در فشار رفتارش حذف شود. حالا دیگر گفته اش چیزی نیست که نهادهای امنیتی را حساس کند و قشنگ عقب‌گرد کرده است. حالا توپش در زمین وزارت ورزش است و گمان می کند چاره ای غیر از کرنش در برابرش ندارند. این همان رفتاری است که سئول نشینان تا امروز کرده اند اما ته این بازی قهر و ناز به جای خوبی نمی رسد. قربانی این رفتار، بی شک کشتی است که لایق ترین رئیس این سال هایش را به‌زودی از دست می دهد چون بعید است این پیمانه صبر سر نرود!

رسول دیگر دارد اشتباه می زند و یادش رفته، رفتنش از شورای شهر در نهایت و بعد از مدتی اصلا باعث نشد کسی بگوید یادش بخیر. رفت و جایش را چهره هایی از ورزش گرفتند که همه گفتند وای بر ما مردمانی که شهرمان را دادیم دست آنها که کل هنرشان سوا کردن شاخ بزها از همدیگر است!