ضرورت امنیت اقتصادی برای جوانان

خبرگزاری برنالرستان - باشگاه جوانی : کشور ایران به لحاظ جمعیتی از نیروی جوان برخوردار است جوانان سرمایه های بی بدیل هستند که بر شانه های یک کشور نشسته و آن را به سمت آینده ای روشن سوق می دهند.

نشاط ، شادابی ، تحرک ، قدرت و انگیزه های بلند رویش و پویش ، شوکت و عزت برقرار و سعادت کشور در گرو توجه به این گوهر و سرمایه ی طلایی جامعه می باشد که می توانند کشور را به کمالات و ارتقای درجات برسانند.

امنیت اقتصادی همان فراهم آوردن شرایط حیاتی اقتصادی بوده و عبارت است از اینکه تمام اعضای جامعه درامدی داشته باشند به طوریکه نیاز های ضروری آنها تأمین شود ودر نهایت ، آرامش  و آسایش افراد سلب نگردد.

وقتی سخن از امنیت اقتصادی می شود یعنی جوان از لحاظ  اشتغال ،ازدواج ، مسکن و مشکلات شخصیتی واجتماعی به دور از دغدغه و بحران باشد.

متأسفانه در کشور ما فقط شعار جوان گرایی وجود دارد  و در واقع از عمل خبری نیست و تمامی دستگاه ها آن طور که باید و شاید توجهی به این قشر طلایی جامعه ندارند و چه دولت های گذشته و چه دولت حاضر به فکر ساماندهی  امور اقتصادی جوانان نبودند ونیستند  و جوانان روز به روز دچار بحران می شوند. 

بحرانی که به راحتی می تواند جوانان را  در خود ببلعد و آنها را به ورطه ی نابودی  وفنا بکشاند.

در جامعه ای که جوانان در آن احساس امنیت اقتصادی نداشته باشند خود به خود به کج رویهای  اجتماعی یا انحرافات اجتماعی متنوعی سوق داده می شوند.

در این قبیل جوامع جوانان درخیال خود به  عنوان افراد مفید تلقی نمی شوند  و قابلیت ها و خواست ها و تمایلات آنان به دست فراموشی سپرده شده است و در نتیجه ی این نارسایی های اقتصادی، نارسایی های اجتماعی ، فرهنگی وسیاسی دیگری درجامعه منعکس می شود مانند : دزدی ، تجاوز،اعتیاد ، آدم کشی ، خودکشی ،بی بندباری ، بی مسئولیتی ، عدم خویشتن داری ، رعایت نکردن حقوق دیگران وانواع جرایم و بزهکاری های اجتماعی.

ذکر این نکته لازم است که باید بدانیم از دیدگاه جامعه شناسی منشأ بخش عمده ای از انحرافات اجتماعی را باید در ویژگی های اقتصادی ، اجتماعی ،سیاسی و فرهنگی هر جامعه جست و جو کرد.

باتاکید برضرورت آسیب شناسی امنیت اقتصادی در جامعه امروزی برای نسل جوان  بایدبه این واقعیت اذعان کرد که وقتی جوان در جامعه خود که محلی امن  برای زیستن اوست احساس امنیت اقتصادی ندارد خود به خود مشکلات و معضلات دیگری هم پیش روی او قرار می گیرد و این امر برای او به یک دغدغه  تبدیل می شود که درجامعه ای که هیچ گونه توجهی به اصلی ترین نیاز های سرمایه های کشور که همان نیروی جوان است نمی کنند چگونه می توان آینده ای هدفمند و پرامید را برای خود رقم بزنند؟ جوانی که امنیت اقتصادی  ندارد خود به خود تمام درها به رویش بسته  می شود و دچار افسردگی ، یأس و ناامیدی می شود .

شاید بعضی ها عقیده داشته باشند مراکزی وجود دارد که جوانان می توانند خود را  با آنها سرگرم کنند و از انواع انحرافات اجتماعی خود را برهانند اما این سوال مطرح است :

  اولاًجوان تا کی باید خود را سرگرم کند؟ آیا سرگرم کردن مشکل مسکن جوانان را حل می کند؟ آیا سرگرم کردن جوان برای او جای تشکیل خانواده را می گیرد؟ آیا سرگرم کردن جای اشتغال را پر می کند؟ ودر یک کلام آیا سرگرم کردن جوانان با انواع فعالیت ها مشکل عدم امنیت اقتصادی او را برطرف می نماید؟

ثانیاً خود سرگرم کردن و مراجعه به مراکز فرهنگی ، ورزشی و تفریحی نیز مبالغ هنگفتی را برای جوانان در بردارد که با این همه مشکلات اقتصادی که امروزه در کشور ما بر دنیای جوانان حاکم است جوان خود به خود نیز از این مسیر منحرف می شود.

ثالثاً مراکزی هم که در کشور به صورت رایگان وجود دارند و به جوانان از لحاظ تفریحی ، ورزشی و فرهنگی و ... خدمات دهی می کنند پاسخ گوی سیل عظیم این قشر نیست و آنطور که باید وشاید هم از لحاظ کیفیتی در سطح بالایی قرار ندارند و نمی توانند آموزش ها و مهارت های لازم را به جوانان ارائه دهند.

مسئولان اجرایی کشور باید این مسأله را مدنظر قرار دهند که پیشرفت هر کشوری تابع انسجام انرژی نیروی جوان آن جامعه است  و تا هنگامی که عناصر جوان آن جامعه از لحاظ اقتصادی ، سیاسی ، فرهنگی و اجتماعی از انسجام و منطق درونی برخوردار نباشد نمی توان مجموعه آن جامعه را درمسیر پیشرفت یا توسعه یافتگی سوق داد.

در نتیجه دولتمردان کشور باید توجه به کلیدی ترین عنصر کشور که همان نیروی جوان است را در رأس تمامی امور خود قرار دهند زیرا اگر در کشوری جوانان آن جامعه به انواع بحران ها دچار شوند و روحیه ی یأس ، ضعف و ناامیدی بر آنها حاکم شود دیگر نسبت به آینده خود و دیگران و در نهایت نسبت به کشور خود و آبادانی و پیشرفت آن احساس مسئولیتی نخواهند کرد.

مسئولان اجرایی کشور باید بدانند بدون استراتژی ملی و اجماع گروه های جوان که نتیجه ی تعلق آنها به این فرهنگ و سرزمین خواهد بود نمی توانند به توسعه کشور برسند به عبارت دیگر عدم تجمع واجماع جمعی نیروی جوان در ایران یکی از مشکلات اصلی است که باید هر چه سریعتر در جهت رفع آن بکوشند.

 پیشنهادات:برای جلوگیری از به هدر رفتن نیروی جوان که یکی از اصلی ترین سرمایه های توسعه و پیشرفت یک کشور محسوب می شود توجه به این امور از ناحیه مسئولان و دولتمردان کشور ضروری است:

1)افزایش همکاری و تعمیق دوستی با جوانان و جلوگیری از دلسرد شدن آنان نسبت به ادامه حیات

2)گسترش تحکیم وحدت در بین جوانان و دلگرم نمودن آنها نسبت به حمایت از اهداف نظام.

3)فراهم ساختن زمینه های تأمین آرامش نسبی در دنیای حاکم بر جوانان.

4)جستجو و کشف نقاط حساس و آسیب پذیر جوانان و تلاش در جهت اصلاح و رفع آنها

5)کمک به رفع گسترش نا به سامانی های اقتصادی ، اجتماعی ، سیاسی و فرهنگی جوانان.

6)جلوگیری از ایجاد تفرقه و جدایی ، شک و بدبینی بین جوانان و دولت.

7)جلوگیری از ایجاد اختلال و سردرگمی و ایجاد احساس مثبت و مساعد در میان جوانان.

8)تأمین حداعلای پیشرفت و راحتی جوانان در جامعه.

9)فراهم آوردن حداقل سطح زندگی و فرصت تضمین شده برای جوانان.

10)ایجاد اشتغال کامل و توزیع متناسب درآمد برای جوانان.

11)فراهم آوردن امنیت اقتصادی و خدمات اجتماعی به صورت کامل.

12)تأمین آزادی های فردی و تأمین برابری برای همه ی جوانان بدون تبعیض.

13)شناخت استعداد ها و تامین پیشرفت و کامیابی اقتصادی با استفاده و بهره برداری از نیروی جوان.

14) اهمیت دادن به گزینش نخبگان جوان در سطوح گوناگون و جهت دادن و هدایت سکان کشتی دولت به وسیله آنها که این رهیافت به عنوان نخبه سالاری نیست بلکه به معنای ورود بهترین ها و باسواد ترین ها به حوزه تصمیم گیری برای اداره کشور است.

15)نظام اقتصادی غیر رانتیه  به طوریکه همه ی افراد جامعه به خصوص نیروی جوان از اقتصاد سالم و پویا برخوردار باشند.

16)ایجاد تشکل های سالم اجتماعی جوانان و بارورکردن آنها و تأثیرگذاری بر صحنه ی عملکرد دولت.

17)ایجاد نظام اداری صحیح و حذف تشکیلات غیرضرور و استفاده به موقع از نیروی جوان در تمام عرصه های اداری.

18)محو هرگونه خودکامگی و انحصار طللبی در دستگاه های دولتی و باز شدن راه ورود جوانان بااستعداد به این دستگاه ها.

19)تأمین نیازهای اساسی و اولیه جوانان به وسیله ی دولت کارآمد.

20)استفاده از علوم و فنون جوانان به نسبت احتیاج برای توسعه و پیشرفت اقتصادی کشور.

نویسنده:عاطفه صادقی دانش آموخته ی کارشناسی ارشد فلسفه و دانشجوی کارشناسی علوم سیاسی