بازیگری را به خاطر شهرت یا پول انتخاب نکردم/سالن‌ها را در اختیار کسانی قرار می‌دهند که همیشه معترض هستند

ژاله صامتی بازیگر سینما، تلویزیون و تئاتر که این روزها نمایش «محبوبه‌ها» به کارگردانی و بازی وی در تئاتر مهرگان به روی صحنه می‌رود در گفت‌و‌گو با خبرنگار خبرگزاری برنا اظهار داشت: مطمئناً در شرایط اقتصادی فعلی پذیرش کار تئاتر و کارگردانی آن چندان عاقلانه به نظر نمی‌رسد اما هرگاه به سراغ تئاتر رفتم با عشق و علاقه این کار را انجام دادم و نمایش «محبوبه‌ها» نیز از این قاعده مستثنی نیست.

صامتی خاطرنشان کرد: چنین علاقه‌ای را یک موهبت الهی می‌دانم. به اعتقاد من کسانی که فعالیت هنری دارند خداوند نظر ویژه‌ای به آنها داشته است. به نظرم کسانی که کار نمایش می‌کنند روحشان از جسمشان بزرگ‌تر است و نمی‌توانند در یک غالب زندگی کنند به همین دلیل به حضور در نقش‌ها و شخصیت‌های مختلف اهمیت می‌دهند و همین باعث می‌شود که وقتی مدت زیادی از کار نکردم در عرصه نمایش می‌گذرد روحیه چندان مناسبی ندارم.

وی افزود: چنین روحیه‌ای مطمئناً شرایط زندگی را سخت‌تر می‌کند. ما انسان‌های حساس‌تری هستیم و به همان میزان شکننده‌تر بوده و به نظرم قلب بزرگتری داریم و مشکلات و صبوری‌مان بیشتر است.

این بازیگر در ادامه اظهار داشت: خوشبختانه من از نسلی هستم که وقتی «کاکاسیا» را در اداره تئاتر تمرین می‌کردیم، هادی اسلامی نیز طبقه بالای ما مشغول تمرین یک نمایش بود. از این بابت که متعلق به این نسل از تئاتر هستم بسیار خوشحالم، آن زمان به ما می‌گفتند که بازیگر حق بیمار شدن یا مردن ندارد. تئاتر در آن زمان قداست خاصی داشت و من آن زمان را خیلی دوست دارم.

بازیگر مجموعه تلویزیونی «آژانس دوستی» در ادامه گفت: چند سال پیش وقتی در یک سالن به غیر از سالن تئاتر شهر قرار بود که نمایشی را بازی کنم با خودم فکر می‌کردم مگر می‌شود به غیر از تئاتر شهر جای دیگری نمایش اجرا کرد، مدام به این فکر می‌کردم که کسی برای دیدن نمایش ما به سالن دیگری غیر از سالن‌های تئاتر شهر نخواهد آمد. زیاد شدن سالن‌های تئاتر اتفاق خوبی است اما چنین شرایطی نباید باعث شود که به بهانه زیاد شدن سالن‌های نمایش سالن‌های تئاتر مهمی چون تئاتر شهر را به گروه‌های خاصی بدهند که ارتباط چندانی با تئاتر ندارند و از طرفی ما قدیمی‌های عرصه نمایش مجبور شویم به سالن‌های دیگر مراجعه کنیم.

وی افزود: من هیچگاه به اینکه سالن‌ها را از دانشجویان و افراد تازه‌کار در تئاتر بگیرند و به ما بدهند اعتقادی ندارم اما باید ضابطه‌ای وجود داشته باشد که بین آثار خوب و بد تفاوت قائل شود. سال 1380 وقتی نمایش «بهجت» را اجرا کردم حسین پاکدل با من تماس گرفت و گفت من یک سالن دارم که می‌خواهم آن را راه‌اندازی کنی و من تمایلی به رفتن از تئاتر شهر نداشتم. من از شرایط دلگیر بودم چرا که وقتی به تئاتر آمدم کسی نبود و بعد که با بدست آوردن جایگاهی در عرصه تصویر به تئاتر برگشتم نگاه دیگری بر من بود اما به نظر من چنین عملکردی نشان از عشق من به تئاتر است. کسی که در عرصه تصویر جایگاهی دارد و با وجود این مسأله به تئاتر رجوع می‌کند ارزش تئاتر را می‌فهمد و آن کس که با نداشتن جایگاه در عرصه تصویر در تئاتر فعالیت می‌کند معلوم نیست که با تغییر شرایط در این عرصه می‌ماند یا خیر و نمونه‌های بسیاری را می‌توان در این مورد مثال زد که با رفتن به سمت تصویر، تئاتر را رها کرده‌اند.

صامتی در ادامه گفت: من 30 سال است که در تئاتر کار کرده‌ام و با تجربه‌ای که دارم نباید برای اجرای نمایشم در تئاتر شهر دچار مشکل شوم. مسئولان این سالن‌های معتبر همیشه سالن‌ها را در اختیار کسانی قرار می‌دهند که همیشه معترض هستند و برای گرفتن سالن حتی حاضر به جنگ و دعوا هم هستند و این باعث می‌شود که مسئولان از ترس با آنها بهتر رفتار کنند. متأسفانه تئاتر شهر نسبت به گذشته در وضعیتی سوت و کور است و برای اجاره سالن در ایرانشهر حداقل باید 3 سال در صف ماند. چنین وضعیتی نیاز به یک تحول دارد چرا که سالن‌های قدیمی ما در وضعیت و شرایطی نامناسب به گروه‌هایی داده می‌شود که مخاطب را از این سالن‌ها فراری می‌دهند.

این بازیگر در ادامه این بحث تصریح کرد: در بین هنرمندان و اهالی تئاتر اشخاصی که تجربه اجراهای موفق دارند نباید در کنار دیگران قرار گرفته و برای اجرای یک نمایش مثل یک فرد مبتدی سه سال در صف بماند. زیاد شدن سالن‌ها با وجود اینکه مزیت‌های بسیاری دارد و یک اتفاق خوب محسوب می‌شود از طرفی باعث شکل گرفتن یک بازار سیاه شده که هر بار به هنرمندان توهین می‌شود و این وضعیت ضربه بزرگی به زیربنای تئاتر کشور وارد می‌کند.

بازیگر فیلم سینمایی «گیلانه» اظهار داشت: من بازیگری را به خاطر شهرت یا پول انتخاب نکردم، چرا که اگر چنین بود امروز وضعیت اقتصادی بهتری داشتم اما حالم خوب نبود. امروز بسیار خوشحالم که رزومه خوبی دارم و اثر ضعیفی را در بین آثاری که در آنها حضور داشتم نمی‌توان یافت. ما در نمایش «محبوبه‌ها» اسپانسری نداشتیم، گروه بزرگی هستیم و کاش سالن بزرگتری در اختیار این نمایش بود تا به درآمد بهتری می‌رسیدیم تا من شرمنده عوامل ساخت و اجرای این نمایش نمی‌شدم. در تئاتر مهرگان سالن کوچک است و با پر شدن سالن نهایتاً می‌توان صد بلیت فروخت که مطمئناً نمی‌تواند درآمد چندانی برای ما به همراه داشته باشد. به همه علاقه‌مندان تئاتر پیشنهاد می‌کنم که به دیدن این نمایش بیایند و فکر می‌کنم «محبوبه‌ها» ارزش یک بار دیدن را دارد.