یادداشت مجید توکلی درباره گروه بازیگران «شبی که ماه کامل شد»

به گزارش گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری برنا، متن یادداشت مجید توکلی به شرح زیر است:

تا اینجای کار، تا اینجای جشنواره ی سی و هفتم فیلم فجر، شگفتی برای من درخشش در بازیگری ها و جسارت در کارگردانی است. بازی های خوب و یکدست و درست. بازی هایی در راستای اهداف نقش و فیلمنامه و انتخاب های بازیگر بی نقص کارگردان.

یکی از مثال ها ،همین فیلم "شبی که ماه کامل شد" است. مثال یک گروه بازیگری خوب و یکدست و کارگردانی جسور در انتخاب بازیگر، در درک درست از انتخاب بازیگر و بازی گرفتن. کاری به خود فیلم و ماجراهای فیلم ندارم که به وقتش منتقدین و اهالی رسانه نظراتشان را گفته اند یا می گویند. البته که فیلم را دوست دارم ولی انگیزه ی همه ی این نوشته، یادآوری این نکته مهم در فیلم نرگس آبیار است. بازی ها و از همه مهمتر انتخاب مناسب بازیگر که این آخری خودش یعنی کارگردانی.

١-بازی درخشان و بی نقص هوتن شکیبا، آدم را به وجد می آورد. تا این حد باور پذیر و تا این سطح با کیفیت و روان، به جا و اندازه. سیر تحول یک نقش مهم و تاثیرگذار، آنهم در فاصله زمان های متفاوت و شرایط سخت فیلمسازی، یعنی کاری فراتر از سینمای اجتماعی این روزها. یعنی قدرت و پشتوانه محکم در تئاتر و تلاش و کوشش. یعنی داشتن دغدغه برای یک هدف مهم در بازیگری. آنهم هوتن شکیبا با پیشینه و محبوبیت در سریال کمدی لیسانسه ها. کات به نقش عبدالحمید ریگی با لهجه بلوچ و بازی متفاوت. این یعنی درخشش.

٢-با یک گریم نسبتا معمولی اما پیچیده، تا سی دقیقه ابتدایی فیلم، تشخیص و شناسایی حضور فرشته صدر عرفایی یا یک بازیگر بومی بلوچ کار بسیار دشواری است. بازی متفاوت و نگاه های معنادار یک مادر یا بهترش می شود نوع زیست درست یک زن بلوچ میانسال، دشواری بازی تحسین برانگیز فرشته صدر عرفایی است. یک نقش مکمل درجه یک با همه ویژگی های درآمده نقش و باورپذیر کردن یک مادر. مادر خانواده ای ملتهب و از هم گسیخته ی ریگی. فرشته صدرعرفایی بدون شک شایسته تقدیر و دیده شدن است. بازیگری با دغدغه و اصالت. ای کاش می شد تکه های بازی ایشان را جدا و در کلاس بازیگری تدریس کرد.

٣-سختی نقش شهاب در "شبی که ماه کامل شد" برای یک بازیگر بیشتر از اندازه و دقایق حضور در فیلم است. نقشی مهم و تاثیرگذار که یکی از مهمترین درام های فیلم را رقم می زند. بازیگر، محکوم است به درست باری کردن و ارتباط گرفتن با تماشاگر، تا سر بزنگاه قصه، یقه تماشاگر را بگیرد. "پدرام شریفی" با توانایی که دارد به بهترین شکل "شهاب" را دوست داشتنی می سازد.