سینمای ایران یک سر و گردن بالاتر از قبل

جشنواره فیلم فجر امسال یک سرو گردن بالاتر از سالهای گذشته بود و این اتفاق نشان از این دارد که انتخاب کارگردانان جوان و تزریق فکر های نو به جشنواره فیلم و البته اعتماد تهیه کنندگان و سرمایه گذارن فرصتی است تا سینما از آن نگاه مرسوم و تکراری همیشگی اش فاصله بگیرد و به سمت و سویی جدید حرکت کند.

نکته مشخص در فیلم های جشنواره امسال ارتقا سطح تکنیکی کارگردانان و جسارت فیلمسازان و نویسندگان در پرداختن به مسائل ملتهب اجتماعی و البته نگاهی جزیی تر به آسیب های جامعه در حوزه های مختلف بوده  که جای تقدیر بسیار دارد.

جشنواره امسال جدا از معرفی چند چهره جدید در حوزه های مختلف از جمله کارگردانی، بازیگری، فیلمنامه نویسی و... افکار جدیدی را نیز روی پرده نقره ایی جشنواره سی و هفتم داشت تا ثابت شود فاصله ما با سینمای دنیا با دادن فرصت به نگاه های نو و بکر می تواند کم شود.

سینمای ایران در عرصه بازیگری هم امسال بهتر از سال های اخیر بوده و حتما تیم داوری در انتخاب بهترین ها با چالشی جدی مواجه هستند چرا که در بخش های مختلف بازیگران زن و مرد و بازیگران  اول و مکمل گزینه های نزدیک به سیمرغ متعددی می توان حدس زد که هر یک در جایگاه و نقشی که بازی کردند درخشان ظاهر شدند .

اگر تمام آثار جشنواره امسال رو رصد کرده باشید متوجه خواهید شد که امسال جدا از سلایق مرسوم بیش از پنج بازیگر مرد و زن در حد و اندازه های  سیمرغ ظاهر شدند و این در نوبه خود رکورد محسوب می شود.

فیلم ها به لحاظ کیفی و محتوایی ( البته به جز چند فیلم که هنوز دلیل حضورشان در جشنواره جای سوال دارد) در سطح مطلوب تری نسبت به سال های قبل برخوردار بودند و نکته مهم این که حضور کارگردانان در سن و سال مختلف و تعدد ژانر ( هر چند برخی آثار مشخصا در برگیرنده گونه ی مشخصی نبودند و تنهاعنوان آن ژانر را یدک می کشیدند) نشان از این دارد که رقابت در جشنواره امسال به هیچ وجه نمی تواند نگاهی سفارشی و فرمایشی داشته باشد و تمام تفکر مسئولین جشنواره رنگامیزی و تنوع در آثار بوده است که این اتفاق انصافا محسوس است.

جشنواره فیلم فجر امسال به لحاظ فنی هم جای بررسی دارد . 

فیلمبرداری ها ، صدابرداری ها و حتی تدوین برخی آثار با جرات و جسارت بیشتری انجام شده است  و نگاه کلاسیک همیشگی با ترفند هایی کنار زده شده  که این نشان از تمایل سینمای ایران به کم کردن فاصله با سینمای آوانگارد دنیاست.

ای کاش به نحوی این جسارت و میل به تفاوت در هر بخشی  میان خانواده سینمای ما حفظ شود تا در این روند رو به رشد ، شاهد شکوفایی کیارستمی ها و فرهادی های متفاوتی باشیم وسینمای ایران همچون گذشته در دنیا صاحب کرسی و مقام باشد.