پرتاب ۱۰۵ ماهواره کوچک به فضا توسط استاد دانشگاه استنفورد
ماه پیش بود که اسپیس ایکس با پرتاب ۶۰ ماهواره ی پروژه استارلینک به فضا خبرساز شد غافل از اینکه چند ماه قبل از این اتفاق، پروژه ای به نام KickSat-2 رکورد آن را شکسته بود. پروژه KickSat-2 با پرتاب ۱۰۵ ماهواره کوچک به فضا کلیک خورد و حاصل چندین سال تحقیقات یکی از دانش آموختگان دانشگاه استنفورد است.
به گزارش گروه اجتماعی برنا؛ KickSat-2در واقع دومین تلاش زاک منچستر است که حالا به عنوان استاد در استنفورد تدریس می کند و هدف وی از این پروژه نیز بررسی ایده ایست که به باورش اقتصاد فضایی آینده را می سازد: ماهواره های بسیار کوچک.
حتما در خبرها نام ماهواره های کوچک CubeSat را خوانده اید. البته شرکتی به نام Swarm Technologiesتوانسته نمونه های کوچک تری به نام SpaceBEE را به فضا پرتاب کند که حتی از کیوب ست هم کوچک تر است. اما جالب است بدانید ماهواره های آزمایش شده توسط منچستر حتی از این هم کوچکتر هستند و ابعادی به اندازه یک بیسکوئیت رژیمی دارند.
این پروژه در سال ۲۰۱۱ آغاز شد و در آن دوران منچستر و همکارانش یک پروژه جمع سپاری را برای آن راه اندازی کردند تا بودجه مورد نیاز برای ساخت سیصد ماهواره به نام اسپریت را تامین کنند که قرار بوده به فضا پرتاب شوند و برای تامین نیازهای حامیان مالی پروژه به کار گرفته شوند. پروژه با موفقیت پیش رفت اما در نهایت یک ایراد فنی باعث شد که همه ماهواره ها پیش از وارد شدن به فاز عملیاتی از کار بیافتند. منچستر اما شکست ناپذیر بود و پروژه را همچنان ادامه داد.
پروژه KickSat-2 از سال ۲۰۱۱ آغاز شده است
او طی همکاری اش با دانشگاه کورنل و پروژه Ames ناسا آن ماهواره ها را مجددا طراحی کرد و در ادامه حتی به خاطر طراحی سه بعدی هوشمندانه آنها جایزه ای را هم دریافت نمود. ماهواره های اسپریت به خودی خود ساختار ساده ای دارند و از یک قطعه PCB با پنل خورشیدی، آنتن و تعدادی قطعه الکترونیکی برای ارسال و دریافت سیگنال ساخته شده اند.
در ماه نوامبر سال گذشته (حدودا آبان ماه) منچستر فضاپیمای خود را به ایستگاه فضایی ارسال کرد و چندماهی گذشت تا آن فضاپیما آماده فعالیت شد. سرانجام در ۱۷ مارس امسال (حدودا دو ماه پیش) فضاپیمای مادر فعالیت خود را آغاز کرد و همه ۱۰۵ ماهواره ای که در آن قرار داشتند آزاد و چند روز بعد طبق برنامه ریزی قبلی در جو زمین متلاشی شدند
منچستر در توضیحات خود پیرامون این امر گفت:
این فقط یک تست برای استفاده از این ماهواره ها و سیستم های ارتباطی آنها بود. اسپریت ها در واقع دو سیگنال مختلف را تست می کردند که یکی از آنها امکان ارتباط آنها با یک پایگاه زمینی و در فاصله بسیار دور آنهم با مصرف انرژی بسیار کم را میسر می کند و سیگنال دیگر ارتباط کوتاه برد میان ماهواره ها در مدار را ممکن می ساخت.
پایان نسل ماهواره های M؛
نظر شما
اخبار برگزیده
پرونده ویژه
تبلیغات متنی