دوئل خیر و شر

درست زمانی که باید بین خیر و شر بهترین تصمیم عمرت را بگیری همانجایی است که چشمانت را روی همه چیزی می بندی تا تصمیمی بگیری که نه فقط برای خودت، بلکه برای دنیا بهترین باشد. کاری که سروان جاهد با بازی نوید محمد زاده در آخرین سکانس فیلم سرخپوست انجام داد، که قابل پیش بینی هم بود.

قصه از زمانی اتفاق می افتد که ساختمان زندانی در حوالی یکی از شهرهای نزدیک کرمان به خاطر توسعه ی فرودگاه همجوار، قرار است تخریب شود.

در این بین و در هنگام تخلیه زندان و انتقال زندانیان، احمد سیف، ملقب به سرخپوست که حکم اعدامش به جرم کشتن یکی از زمین خواران منطقه تایید شده است، ناپدید می‌ شود. این در حالیست که رییس زندان با سفارش رییس شهربانی با  بازی مانی حقیقی که به تازگی پست بهتری گرفته است، قرار است به پست ریاست شهربانی نایل آید.

ناپدید شدن احمد سرخپوست قطعا برای حکم جدید رییس زندان دردسر ساز خواهد شد. به خاطر همین او بدون اطلاع دادن فرار زندانی به مقامات، ماموران زندان را که هر یک لهجه متفاوتی دارند تا نشان دهد آنها هم خود تبعیدی هستند، بسیج می‌کند تا احمد سرخپوست را که مطمن هستند در آن زندان بزرگ پنهان شده و هنوز فرارنکرده، پیدا کنند.

ورود مددکار احمد سرخپوست با بازی پریناز ایزد یار به زندان، علاوه بر بردن فیلم به سمت احساسات عاطفی سروان جاهد، به تماشاگر نشان می‌دهد که احمد سرخپوست بیگناه است و مددکار هم زیاد تمایلی ندارد که او پیدا شود. حبیب رضایی و آتیلا پسیانی نیز از دیگر بازیگران مطرح این فیلم هستند.

سرخپوست دومین اثر بلند نیما جاویدی بعد از ملبورن است. محور اصلی داستان شخصیت سروان جاهد و به عنوان رییس زندان، سخت با کمی انعطاف، بداخلاق با کمی مهربانی، خودخواه با کمی تواضع؛ ویژگی‌هایی است که از وی شخصیتی جذاب و فرماندار ساخته است.

هر چند فیلم رگه های عاشقانه در دل خود دارد اما موضوع اصلی نیست، حتی علاقه ای که او به مددکار سرخپوست دارد دلیلی بر تصمیم گیری آخرش، ندارد.

سرخپوست فیلمی دارای ساختار و فرم است که همه چیز را طبق برنامه جلو می برد. شاید یکی از ایرادهایی که به آن می توان گرفتن، فراز و فرودهای فیلم است، فیلم نقطه ی اوج و یا هیجانی زیادی ندارد، و گاهی اوقات بیینده را خسته می‌کند، هر چند در همین حال هم اجازه به تماشاگر نمی‌دهد که موبایلش را چک کند یا دقایقی سالن سینما را ترک کند.

چوبه ی دار، قهرمان بی جان سرخپوست است. بی جانی که احمد را در دل خود برای رهایی و شکوفه زدن دوباره نگه می‌دارد، حتی اگر با سروان جاهد طرف باشد.