موسیقی‌دانی که خودش را به بازار نفروخت

به گزارش گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری برنا؛ در ابتدای این مراسم فرزاد آذری پور مدیر نشر هاشور گفت: آشنایی من با پیتر سلیمانی پور به زمانی برمی گردد که هنوز کامپیوتر وارد دنیای گرافیک نشده بود. تصویری که از اودر خاطرم مانده این است که همیشه لبخندی بر لب داشت و سخاوتمندانه آنچه داشت را منتقل می کرد.

وی ادامه داد: قرار بود در زمان راه اندازی سامانه ویدئویی هاشور بخش موسیقی آنرا مدیریت کند اما شرایط جسمانی اش اجازه نداد. از همه همکارانی که برای انتشار این آلبوم کمک کردند، تشکر می کنم.

در ادامه آقای جوان که پخش این آلبوم را بر عهده دارد نیز گفت: در مراسم امروز هنرمندانی حضور دارند که از دوستان نزدیک سلیمانی پور هستند و قطعا صحبت هایشان مهم تر خواهد بود.از مدیران شهر کتاب دانشگاه که اجازه برگزاری این مراسم را دادند، تشکر می‌کنم.

وی ادامه داد: آخرین تصویری که از پیتر سلیمانی پور به یادم مانده در جشنواره آیینه و آواز است که بسیار تکیده و رنجور از پله های تالار رودکی بالا آمد و عاشقانه تا آخرین روزهای زندگی در حوزه موسیقی گام برداشت. او در آخرین لحظه های زندگی اش با اینکه نمی‌توانست ساز بزند اما مخاطب جدی موسیقی بود.

علی بوستان از دوستان نزدیک سلیمانی پور نیز گفت:‌ ما همیشه عادت داریم برای عزیز و دوستی که از میان ما می رود ناراحت و اندوهگین می شویم اما پیتر با آثارش همچنان در میان ما است.

وی با بیان اینکه آشنایی اش با پیتر به سال65 در دانشگاه برمی گردد، افزود: سلیمانی پور مصداق کامل مردی است که تکلیفش با خودش مشخص بود و وسواس کاری اش در آثار بصری، موسیقی و گرافیکش مشهود بود و برای این وسواس خودش را ایزوله می کرد.

بوستان خاطرنشان کرد: ‌بسیاری از هنرمندانی که در حوزه موسیقی در دنیا شناخته شده هستند، ایران و موسیقی ایران را از طریق پیتر شناختند. برای انتشار این آلبوم به جز خودش زحمات زیادی توسط دوستان دیگر کشیده شده است که بانی شدند تا آلبوم «زیرا که می وزد» منتشر شود.

وی ادامه داد: جای خودش و آلبوم های بعدی اش در کشور ما بسیار خالی خواهد بود. آثار زیادی از او در مرحله تدوین وجود دارد که با منتشر شدنشان لذت خواهیم برد.

در ادامه رضا عسگرزاده نوازنده مطرح موسیقی با بیان اینکه از انتشار آخرین آلبوم سلیمانی پور خوشحال است، گفت:‌من هم معتقدم پیتر الان در بین ما است اما متاسفانه نمی توانیم او را ببینیم. من با او طی حادثه ای در سال 62 آشنا شدم  و تجربیات هیجان انگیزی با او داشتم ودر طول این سال ها سعی کردیم کارهایی را مشترک باهم انجام دهیم. از تلاش همه دوستانی که موفق شدند تا این آلبوم را منتشر کنند، تشکر می کنم.

در ادامه علیرضا ایران نژاد روزنامه نگار حوزه موسیقی نیز گفت: آشنایی من با این مرد بزرگ به زمانی برمی گردد که در منزل او تمرین موسیقی انجام می دادیم. همیشه شخصیت، متانت، طنز و غرورش که از ایمان به کارش می آمد زبانزد همه بود و برای من جذاب بود.

وی ادامه داد: سلیمانی پور از جمله هنرمندانی بود که ما روزنامه نگاران کمتر می توانستیم سراغش برویم زیرا باید از قبل می دانستیم که چه چیزی باید از او بپرسیم زیرا پاسخ های او نیاز به تجزیه و تجلیل داشت. نبود آدم های مثل او جبران ناپذیر است زیرا سلیمانی پور آدم بسیار متعهدی بود که خودش را به بازار نفروخت.

در ادامه امیر بهاری روزنامه نگار حوزه موسیقی نیز با بیان اینکه سلیمانی پور در زندگی او آدم بسیار مهمی بوده است، گفت: با او مصاحبه های زیادی داشتم و اغلب موضوع گفتگو موسیقی تلفیقی بود از جمله ویژگی های خوبش این بود که سریع مطالب را اصلاح می کرد. یادم می آید در جمله ای به او گفتم موسیقی تلفیقی در دهه 50 شکل گرفت و او سریع گفت خیر مربوط به دهه 60 می شود.

وی ادامه داد: مشخصه مهمی که در وجود او بود و در موسیقی اش هم جاری بود این بود که تا آخرین لحظه ارائه آثارش تلاش می کرد و اولویتش این بود که صادقانه بر روی صحنه حاضر شود.به همین دلیل مانند موزیسین های بزرگ فراز و فرودهای زیادی داشت.

بهاری در ادامه یادآور شد: به خاطر اصل و نسب سلیمانی پور همیشه این نگاه نسبت به او وجود داشت که خُلقیاتش غربی است درحالیکه کاملا شرقی بود. او کسی بود که جَز (موسیقی آزاد) را در ایران آموزش داد. این را خطاب به افرادی می گویم که معتقدند در کشور ما جَز وجود ندارد. برای سلیمانی پور جَز بسیار مهم بود و یک روایت شرقی نسبت به آن داشت.

وی ادامه داد:‌زمانیکه قطعه را می زد سعی می کرد تمام المان های شرقی در آن وجود داشته باشد. امیدوارم پیتر سلیمانی پور به عنوان یک روشنفکر- موزیسین شناخته شود یعنی همان چیزی که هنر مدرن از هنرمندان شرقی انتظار دارد. او الگوی خوبی است تا بدانیم تعهد یک هنرمند به موسیقی چیست.

سیاوش روشن از دوستان سلیمانی پور نیز گفت: دوستی و آشنایی من با این هنرمند به اندازه گذراندن 3 آکادمی است. در روزهای آخری که مشغول جمع آوری کارهای هنری اش بودیم چیزی بالغ بر 200 قطعه تمام شده از وی پیدا کردیم که وقتی به دست نویس ها دقت می کردم متوجه شدم که تاریخشان بسیار قدیمی است که با خط بسیار خوب او نوشته شده بود.

وی ادامه داد: سلیمانی پور از هر سبکی نوشته بود چیزهایی که امروز هنرجویان موسیقی آنها را تمرین می کنند درحالیکه او بدون رفتن به دانشگاه آنها را آموحته بود.سلیمانی پور موسیقی ایرانی، موسیقی اقودام و کلاسیک را جدی گوش می کرد و درباره آنها صحبت می کرد.

این رهبر ارکستر با بیان اینکه از پیتر بیشتر گوش کردن را به معنای عمیق آموخته است، بیان داشت: این میراث بزرگی است که از او به جا مانده است به همین دلیل موسیقی او قابل شنیدن است و همه المان های اصلی در آثار او دیده می شود.

در ادامه مژگان جلال زاده از همراهان و دوستان نزدیک نیز گفت: ‌برای انتشار این آلبوم راه طولانی طی شده است که در بخشی از این راه پیتر سلیمانی پور حضور نداشت.این کار توسط رضا عسگرزاده که کار مسترینگ و فرزاد آذری پور مدیر نشر هاشور انجام شده است.

وی ادامه داد: از ویژگی های مهم سلیمانی پور خودآموختگی اش بود درحالیکه هیچ وقت معلم نداشت.از آلبوم «منظومه شخصی» او متوجه شدم که او می توانست از این خودآموختگی خلق به معنای عالی کند.

جلال زاده یادآور شد: نکته مهم این است که در بهار 96 سلیمانی پور کلیه ارتباط موسیقی اش را با ناشر قبلی قطع کرد اما آنها هنوز اصرار به فروش آثار او دارند. از گفتن این جمله متاسفم اما اینکار کاملا به شکل غیرانسانی انجام می شود. از همه علاقمندان به آلبوم «زیرا که می وزد» می خواهم برای تهیه این قطعات به ناشر قانونی آن مراجعه کنند.

در این مراسم فریم 21 از فیلم 24 فریم عباس کیارستمی که کار موسیقی اش را پیتر سلیمانی پور انجام داده بود نمایش داده شد.

در انتهای این مراسم قطعه ای از پیتر سلیمانی پور که مربوط به سال 1370 بود و از قدیمی ترین آثارش محسوب می شود، اجرا شد.