غیبت غیر موجه آقای گل لیگ برتر در امارات

قرار بود بنویسم، از"حمید جلیلی". پسر محجوب آبادانی که سه سال از  بهترین عمر فوتبالی اش را با عنوان آقای گلی لیگ برتر فوتبال ساحلی ایران یدک می کشد.

هر چند این تورنمنت حساس باعث شد به دلیل ملاحظاتی با تامل در انتظار پایانش بنشینم که چه پایان خوشی یافت برای ایران و ایرانی.

پیروزی قاطع ایران در برابر اسپانیا آن هم با شش گل و به ارمغان آوردن شادی و شور و شعف برای همه مردم واقعا غرور آفرین است. باید به این کادر فنی و بازیکنان تبریک گفت.

اما تمام این موفقیت دل انگیز دلیل نمی شود از حق ضایع شده"حمید جلیلی" صحبتی به میان نیاید. این بازیکن با اخلاق در حالی این روزها به تیم ملی فوتبال ساحلی دعوت نمی شود که در فصول گذشته بارها آقای گل لیگ برتر فوتبال ساحلی کشور شده است. واقعا متر، ملاک، معیار و سنجش  دعوت یک بازیکن به تیم ملی چیست که حتی او به اردو هم دعوت نمی شود.

حرفی از عباس هاشم‌پور به عنوان سرمربی آبادانی تیم ملی فوتبال ساحلی به میان نمی آورم تا اذهان به این سمت نرود که سرمربی آبادانی تیم ملی باید این بازیکن را دعوت کند، خیر. هر کس سرمربی تیم ملی بود باید نگاهش به این بازیکن جلب می شد. بازیکنی که شرایط حضور در تیم ملی را داراست.

مگر یک بازیکن چند دوره می تواند در سطح حرفه ای و آمادگی کامل بدنی قرار بگیرد که تیم ملی را از آن محروم می کنند. سالیان سال است که باشگاه‌های فوتبال در آبادان که به صورت دولتی اداره می شوند نتوانسته اند بازیکنی به تیم ملی بدهند. حال اینکه تیمی با مالکیت و هزینه شخصی اقدام به پرورش بازیکن می‌کند نباید با سرمایه سوزی آبادان را از وجود بازیکن ملی پوش در بدنه تیم ملی فوتبال ساحلی محروم کنیم.

قطعا سرمربی کنونی تیم ملی که از سرمایه های ورزش آبادان است و با تلاش خود و اعتماد و حمایت‌های چندین ساله توانسته است به پختگی و تسلط کامل در عرصه‌ مربیگری برسد، بهترین فرد تصمیم گیرنده در این خصوص خواهد بود تا عدالت را در بین تمام بازیکنان شاغل در لیگ برتر برقرار سازد.

یادداشت: محسن سیف