به گزارش گروه اجتماعی خبرگزاری برنا؛ شهلا کاظمیپور، جمعیتشناس در خصوص کاهش میزان ازدواج و تمایل جوانان برای کار بیشتر، گفت: اگر تاخیر در ازدواج منجر به توانمندسازی فرد شود مطلوب است. به عبارت دیگر اگر فرد به شکل خود خواسته ازدواجش را به تاخیر بیاندازد این موضوع معضل نیست اما اگر تاخیر در ازدواج ناشی از محدودیتها باشد این موضوع تبدیل به یک معضل میشود.
او ادامه داد: مطالعات نشان میدهد در ایران بیشتر تاخیر در ازدواجها خود خواسته است. از طرفی ما اجازه نداریم در خصوص ازدواج و طلاق با استفاده از آمارهای خام صحبت کنیم.
این جمعیتشناس توضیح داد: آمارهای خام نشان میدهد ازدواج در ایران کاهش یافته و طلاق بیشتر شده است اما نباید فراموش کنیم تعداد افراد در سن ازدواج به دنبال کاهش موانع دهه 70 کاهش یافته است؛ در صورتی که اگر تعداد ازدواجها را به کل جمعیت محاسبه کنیم این کاهش، بازتاب دهنده آمار درستی از کاهش ازدواج در کشور نیست.
کاظمیپور با تاکید بر این که برای محاسبه میزان ازدواج و طلاق باید میزان خالص این دو واقعه جمعیت شناختی محاسبه شود گفت: میزان ازدواج در سال 85 حدود 800 هزار مورد، در سال 90 حدود 890 هزار مورد و در سال 95 حدود 700 هزار مورد بوده است اما با محاسبه میزان خالص ازدواج یعنی تعداد ازدواجهای یک سال به مجردان همان سال شاهد هستیم که میزان خالص ازدواج در ایران افزایش یافته است.
او با تاکید بر اینکه تعداد مجردان در سال 85 حدود 18میلیون، در سال 90 نیز 17 تا 18 میلیون و در سال 95 حدود 13 میلیون شده است، توضیح داد: زمانی که از 13 میلیون دختر و پسر جوان مجرد صحبت میکنیم که شامل 8 میلیون پسر و 5 میلیون دختر هستند و در کنار این آمار شاهد ازدواج سالانه 700 هزار نفری آنان هستیم، این آمار نشان میدهد روند ازدواج کاهش نیافته البته قرار نیست که همه این افراد در طول یک سال ازدواج کنند و در پی یک روند چند ساله این مجردان ازدواج خواهند کرد.
این استاد دانشگاه با بیان این که معتقدم که سازمانها و دستگاهها با دخالت مستقیم با پدیده های اجتماعی جواب مطلوبی نمیگیرند، افزود: برای حل مشکلات باید زیر بناها را درست کنیم و به جای عبارت تسهیل ازدواج به سراغ ازدواج ساده، صمیمی و پایدار برویم.