هیچگاه نفهمیدم به چه خاطر ۴ سال محروم شدم/ فعالیت مربیگری‌ را به خاطر المپیک کمتر می‌کنم/ برنامه‌ای برای بعد از المپیک ندارم/ ۲ بار به نقطه‌ای رسیدم که از ورزش قهرمانی خداحافظی کردم

به گزارش گروه ورزشی خبرگزاری برنا؛ میلاد وزیری، کماندار المپیکی تیم ملی ایران، در مسابقات اخیر موفق به کسب سهمیه المپیک شد تا اولین کماندار کاروان 2020 توکیو ایران باشد. وزیری که پیش از این در المپیک 2012 لندن نیز حضور داشت برای دومین بار است در بزرگترین رویداد ورزشی جهان شرکت می‌کند. ورزشکار المپیکی کشورمان با حضور در خبرگزاری برنا درخصوص این موفقیت به دست آمده و همچنین شرایطش برای حضور در مسابقات توکیو 2020 صحبت کرد. متن گفتگوی وزیری با این خبرگزاری را در زیر می‌خوانید.

مربیگری و ورزش حرفه‌ای را چگونه همزمان دنبال می‌کنید؟

مربیگری و ورزشکار بودن دو مقوله جدا از هم است. من کلا در زندگی‌ام سعی می‌کنم یا کاری را شروع نکنم یا وقتی شروع می‌کنم به بهترین نحو انجامش دهم. فکر می‌کنم تا زمانی که تیراندازی می‌کنم باید روی تیر زدن متمرکز باشم و پس از به اتمام رسیدن زمان تیراندازی، تمام تمرکزم را روی عرصه مربی‌گری می‌گذارم و سعی می‌کنم آن‌جا هم بهترین نتایج را کسب کنم. کار مربیگری در بعضی بخش‌ها به فعالیت قهرمانی من کمک کرده اما شخصا احساس می‌کنم کسی که ورزش حرفه‌ای انجام می‌دهد یا برای المپیک آماده می‌شود، به نظر من بهتر است کار مربیگری انجام ندهد. چون در رشته تیروکمان هر کس پوزیشن و استیل خاص خودش را دارد، وقتی مربی به پوزیشن ورزشکارانش توجه می‌کند، ناخودآگاه در ذهن او تیر می‌زند و در عملکرد خودش هم تأثیر می‌گذارد بنابراین من ترجیح می‌دهم فعالیت مربیگری‌ام را را به خاطر المپیک کم ‌‌رنگ‌‌تر کنم و پس از آن ادامه خواهم داد.

دلیل خداحافظی شما از دنیای قهرمانی و سپس برگشت به این عرصه چه بود؟

من دو بار از دنیای ورزش حرفه‌ای و قهرمانی خداحافظی  کردم. اولین بار خداحافظی من ناخواسته بود و به خاطر مشکلاتی که در المپیک لندن به وجود آمد، روند به شکلی پیش می‌رفت که احساس کردم اینگونه بهتر است. من بعد از المپیک لندن حدود 4 سال از فعالیت‌های ورزشی محروم شدم که دلیل آن را خودم هم نمی‌دانم. چندین بار درخواست کردم کمیته انضباطی تشکیل شود تا من دلیلش را بفهمم. ولی کمیته انضباطی هم برگزار نشد و بدون هیچ حکمی اجازه حضور در هیچ فعالیت ورزشی را نداشتم. در آن زمان تازه ازدواج کرده بودم و ترجیح دادم زندگی‌ام را ادامه دهم ولی در نهایت به دلیل عرق و دینی که نسبت به تیروکمان داشتم، چون نزدیک 13 سال از طرف کشور روی من سرمایه‌گذاری شده بود و در نهایت دوباره تیروکمان را شروع کردم. تیر زدن را دوباره به صورت حرفه‌ای شروع کردم و به مسابقات جاکارتا اعزام شدم.

کسب سهمیه کدام المپیک برای شما سخت‌تر بود؟

من فکر می‌کنم کسب سهمیه المپیک 2020 توکیو دوره سخت‌تر بود چون سال 2012 من آمادگی بیشتری نسبت به الان داشتم و انتظار کسب سهمیه نیز وجود داشت داشتم اما الان هم تمام تلاشم را می‌کنم تا به آن اوج آمادگی برسم. آن زمان رکوردهایم خیلی خوب بود، با برنامه‌ریزی دقیق‌تری در مسابقات شرکت می‌کردم، اردوهای منظم‌تری داشتم و تجهیزاتم به روزتر بود. به همین خاطر امسال شرایط سخت‌تر از آن دوره بود.

المپیک 2020 توکیو را چطور ارزیابی می‌کنید؟

یک حسنی که این دوره نسبت به دوره قبل برای من دارد، این است که تجربه‌ من بیشتر شده. شاید آن زمان بعضی مواقع در فعالیت ورزشی‌ام احساسی‌تر عمل می‌کردم اما الان در مقابل مشکلاتی که در تیروکمان وجود دارد، عقلانی‌تر برخورد می‌کنم و کاری به حواشی‌ ندارم. فکر می‌کنم با تجربه‌ای که دارم، با مسابقاتی که در دنیا دیدم و شناختم نسبت به حریفانم، شانس مدال در المپیک را داریم. اما فقط در صورتی می‌توانیم مدال بگیریم که واقعا به صورت ویژه حمایت شویم و آن برنامه‌های لازم برای رسیدن به مدال المپیک را در چند ماه باقی مانده تا المیپک اجرا کنیم. نباید این زمان را از دست دهیم چون هر لحظه‌ای ممکن است از رقبای خود عقب بیفتیم. 8 ماه زمان مناسبی برای کسب یک نتیجه مطلوب است، به شرط این‌که تجهیزات و اردوهایمان فراهم شود و از نطر منابع مالی تأمین شویم تا بتوانیم ان‌شاءالله برای اولین بار به مدال المپیک برسیم.

چه سختی‌هایی را برای رسیدن به این جایگاه متحمل شدید؟

من در برنامه‌ریزی که برای روانشناسی خودم دارم، معمولا در یک هفته آخر مسابقات همه اتفاقات را می‌نویسم و مرور می‌کنم. سختی‌هایی که کشیدم، زندگی کردن در کانکس، تیر زدن در گرما و سرما، دوری از خانواده، مشکلات مالی همه این‌ها را می‌نوشتم و این موضوع به من انگیزه می‌داد تا بتوانم دوباره خودم را نشان دهم و برای کسب مدال و سهمیه المپیک امید داشته باشم. سختی‌های خیلی زیادی در این راه کشیدیم. در واقع اولین سختی که کشیدم شاید نقطه عطف زندگی من همان بود که مربی تیم ملی من را از تیم ملی بیرون کرد. اولین‌ سال‌هایی که مربی کره‌ای هدایت تیم ملی را برعهده داشت، من جزو 3 نفر اول ایران بودم اما من را کنار گذاشتند و 4  نفر از بیرون آوردند که تا حالا تیروکمان دستشان نگرفته بودند. خواستند از صفر با آن‌ها شروع کنند، من آن زمان سنم کم‌‌تر بود و غرور داشتم، برای این‌که غرورم شکسته شود این کار را با من کردند. من 2 ماه در جنگل‌‌های ورزشگاه آزادی در سرما و زمستان آتش روشن می‌کردم و تیر می‌زدم. بعد از 2 ماه پوست انداختم و توانستم که خودم را نشان بدهم. د ر واقع نقطه آغاز موفقیت من از آن‌جا شروع شد.

تا به حال از این سختی‌ها خسته شدید؟

بعضی وقت‌ها خسته می‌شوم، من 2 بار به نقطه‌ای رسیدم که از ورزش قهرمانی خداحافظی کردم. می‌شود گفت تیروکمان عشق دوم ما است چون  زندگی‌ام را با آن شروع کردم و بزرگ شدم. گاهی من مجبور شدم کنار بگذارم ولی با این وجود ته دلم پیش این ورزش بود. خیلی وقت‌ها به خاطر مشکلات مالی که داشتم، من ازدواج کرده بودم و باید زندگی‌ام را می‌چرخاندم، مجبور شدم کنار بگذارم و خداراشکر در نهایت با حمایت صالحی امیری دوباره به ورزش برگشتم.

از مدت دوری‌ای که از ورزش حرفه‌ای داشتید، پشیمان نیستید؟

من احساس می‌کنم اگر آن زمان ادامه داده بودم به دلیل شرایط آن موقع نمی‌توانستم به چیزی که می‌خواهم برسم. 70درصد رشته تیروکمان روانی است و اگر شرایط در روح و روان من تأثیر منفی می‌گذاشت مطمئنا اسم من هم فراموش می‌شد. سعی کردم در آن مدت تمرینات خودم را داشته باشم و در مسابقات برون مرزی به صورت شخصی حضور پیدا کنم. اگر آن موقع مدیریت درستی وجود داشت، شاید این سومین المپیک من بود و شاید در این مدت مدال‌های زیادی برای کشورم کسب می‌کردم.

جایگاه تیروکمان ایران در جهان و آسیا چگونه است؟

یک دوره‌ای روی ایران واقعا خیلی حساب باز می‌کردند ما حتی در بخش کامپوند همیشه قهرمان بودیم، مدال‌های جهانی می‌گرفتیم و در آسیا اصلا کسی رقیب ما نبود. ولی الان کشورهای دیگر مخصوصا کشورهای آسیایی مثل کره جنوبی، چین تایپه، هند در هر دو بخش ریکرو و کامپوند سرمایه‌گذاری کردند و برای ما مشکل ایجاد می‌کنند. وقتی من در مسابقات جهانی چندین بار توانستم جزو 5 نفر اول جهان شوم و اسم کمانداران ایران جزو 5 ورزشکار برتر بود، روی اسم ما حساب باز می‌کردند. شاید به مدال نمی‌رسیدیم ولی خب جزو نفرات برتر بودیم و الان این موضوع کم‌رنگ‌تر شده است. این فدراسیون حدود دو سال است که تشکیل شده اما زمینه‌ این موضوع 5 ساله است که باعث شده این اتفاق بیفتد. ما پشتوانه‌‌های خیلی خوبی داشتیم که از بین رفتند. مدارس آرش آذری داشتیم که اگر می‌ماندند شاید الان همان‌ها ورزشکاران المپیکی بودند و مدال المپیک می‌گرفتند. مدرسه آرش آذر 12 سال پیش با هدف مدال المپیک 2020 تشکیل شد اما متأسفانه  با سو مدیریت این اتفاق نیفتاد. امیدواریم در آینده حرف‌های زیادی برای گفتن داشته باشیم، الان فدراسیون دارد تیم‌های نوجوانان و جوانان را احیا می‌کند تا پشتوانه تیم ملی باشند. امیدوارم این اتفاق بیفتد تا در المپیک‌های بعدی از جامعه جوان ورزشی کشورمان استفاده کنیم.

به نظر شما روانشناس ورزشی که از جنس یک رشته باشد موثرتر است؟

بهتر است که روانشناس از جنس خود ورزش باشد، اما وقتی این امکان وجود ندارد، مجبوریم از روان‌شناسان ورزشی دیگری استفاده کنیم. من نزدیک 15 سال با خسرو حمزه همکاری داشتم و با هم فعالیت می‌کردیم. حمزه از روان‌شناسان کمیته ملی المپیک است که در رشته‌های مختلفی روان‌شناسی کرده. تخصصش در روان‌شناسی خیلی بالا است و شناخت زیادی در مورد رشته‌های مختلف دارد. بنابراین صرف این‌که از جنس خودمان باشد نمی‌تواند خوب عمل کند. خداراشکر من با خسرو حمزه هر زمان که کار کردم نتیجه‌اش را گرفتم.

زندگی متاهلی برای شما چه خوبی‌ها و سختی‌هایی در ورزش قهرمانی داشته است؟

طبیعتا این موضوع به من کمک کرده است. دلیل مهم‌ترش این است که شاید وقتی مجرد هستید و شکست بخورید، زیاد علاقه‌ای به نتیجه گرفتن نداشته باشید و شاید یک ذره بی‌انگیزه‌تر به فعالیت ورزشی ادامه دهید ولی وقتی آدم ازدواج می‌کند و زندگی مشترکی دارد، زمانی که برای ورزش می‌گذارید، دیگر فقط زمان خود انسان نیست و از زمان خانواده‌ات می‌زنی. به خصوص در ورزش که ما درآمد نداریم و به جای این‌که دنبال کسب درآمد برای زندگی باشیم، آن زمان را برای ورزش می‌گذاریم. پس در نتیجه سعی می‌کنیم از کوچک‌ترین زمان‌ها و اتفاقات بهترین بهره را ببریم. شخصا برای من این گونه بود که از زمانی که عقد کردم اتفاقات خوبی در ورزشم افتاد. سهمیه المپیک کسب کردم، در المپیک حضور داشتم، مدال آسیایی گرفتم و رکورد ایران را شکاندم. من 4/5 سال واقعا کاری نداشتم و تا مرز افسردگی هم رفتم، همسر من بود که حمایتم کرد. شاید اگر کس دیگر بود از من می‌خواست تا ورزش را رها کنم اما او تمام و کمال حمایتم کرد و در نتیجه توانستم این نتیجه را کسب کنم.

مشکلی برای فراهم کردن تجهیزات تیروکمان ندارید؟

ما فراهم کردن تجهیزات واردات با حجم زیادی نداریم که بخواهیم مشکلی برای وارد کردن داشته باشیم. الان یک سری شرکت‌ها هستند که تجهیزات ما را وارد می‌کنند. افزایش قیمت دلار باعث شده که قیمت تجهیزات ما بیشتر شود مثلا کمان که امروز 40 میلیون تومان است 8 سال پیش 5 میلیون تومان می‌خریدیم و الان یک بسته تیر 12 تایی شده، 8 میلیون تومان هزینه دارد. تیروکمان بیشتر بحث هزینه‌ای دارد، اگر منابع مالی فراهم شود، تهیه تجهیزات کار سختی نیست. چون ما در مسابقاتی که می‌رویم، شرکت‌‌هایی تأمین کننده تجهیزات حضور دارند و می‌توانیم از آن‌ها خریداری کنیم. ولی به خاطر هزینه‌های سنگینی که تجهیزات دارد مقداری در کشور مشکل داریم.

می‌توانید قول مدال المپیک 2020 توکیو را بدهید؟

هیچ ورزشکاری نمی‌تواند قول مدال بدهد حتی برای مسابقات  کوچک‌ و  کشوری هم بهترین ورزشکار دنیا نمی‌تواند قول مدال بدهد. چون ورزش است و هزار اتفاق در آن می‌تواند بیفتد. من نمی‌توانم قولی بدهم اما در صورتی که حمایت شوم و ببینم که واقعا مسئولین ورزش کشورمان علاقه‌ای به کسب مدال در تیروکمان داشته باشند تمام تلاش خود را برای کسب مدال می‌کنم. دوره قبل این علاقه وجود نداشت و 2 ماه قبل از المپیک آن مربی تیم ملی را کنار گذاشتند. واقعا پتانسیل کسب مدال وجود دارد و ما هیچ چیزی از قهرمانان دنیا کم نداریم.

برنامه شما برای بعد از المپیک چیست؟

فعلا تمرکز من برای المپیک 2020 است و هیچ برنامه‌ریزی برای بعد از المپیک جز در خصوص زندگی شخصی‌ام ندارم. هنوز در مورد ادامه فعالیت ورزشی خودم تصمیم نهایی نگرفتم، فکرهایی در سر دارم دارم اما بستگی به المپیک 2020 دارد.

پس از خداحافظی از ورزش حرفه‌ای چه برنامه‌ای دارید؟

طبیعتا از ورزش دور نمی‌مانم چون می‌توان گفت 70 درصد از حرفه‌‌ای که بلدم همین ورزش است، کارشناسی مدیریت ورزشی و ارشد جامعه شناسی ورزشی دارم. طبیعتا این راه را ادامه می‌دهم، ممکن است مربیگری یا بخش‌های دیگر باشد.