شخصیت های «رنج زیر پوست» واقعی و غیر ساختگی اند!

منوچهر مشیری مستندساز در گفت و گو با خبرنگار فرهنگ و هنر خبرگزاری برنا درباب چگونگی  پرداخت فیلم و انتخاب موضوع اصلی فیلم گفت: «رنج زیر پوست» را به دلایلی در عرصه مستند موفق می دانم. یکی از آن دلایل موضوع فیلم و خودبیانگری فیلم است. جوانی که مساله خانوادگی خود که مرتبط با پدر و مادرش است را مطرح می کند.موضوع‌ فیلم، موضوعی است که برای همه آشناست وتمامی قضایا و اتفاقات ده ساله‌ زندگی را که توسط این جوان ثبت شده است، نمایش می دهد. 

او با اشاره به دومین و مهمترین دلیل موفقیت فیلم افزود: دلیل دیگرموفقیت فیلم، توانایی و گیرای مستند برای نگاه داشتن مخاطب در سالن بود. با اینکه زمان فیلم طولانی است اما آنقدر حساب شده پیش می رود که مخاطب را درگیر می کند و این ظرفیت را دارد که جمعیت زیادی را تا آخر داستان با خود همراه کند و این یک موفقیت است؛ موفقیت یک فیلم در برقراری ارتباط با تماشاگر است طوری که تماشاگر منتظر اتمام فیلم نباشد و به ساعتش نگاه نکند.

این کارگردان و تهیه کننده باسابقه درعرصه مستند، پیرامون جنبه های مثبت این فیلم خاطر نشان کرد: ازدیگر ویژگی های فیلم می‌توان به آشناکردن بیننده بافرهنگ ورسوم نمونه یک خانواده درشمال ایران اشاره کرد؛ نمایش خیابان ها و روابط بین آدمهای آن منطقه برای بیننده تازگی دارد.کارگردان این مستند که متولد سال 64 است بدون اینکه تحصیلاتش در این زمینه باشد توانسته در بیان موضوع و پیش برد آن موفق عمل نماید و روایت را ساده و درعین حال دلچسب به تصویر بکشد.

وی در ادامه به نحوه ترتیب شکل گیری اتفاق های این مستند پرداخته و عنوان کرد: فیلم کم کم از بطن ماجرا پرده برداری می‌کند؛ ابتدای فیلم پسری را در حین بوسه زدن به صورت و شانه های پدر، صحنه دفن قبرستان و ناراحتی اطرافیان می بینیم؛ تا بدین جا ما تلقی و برداشت دیگری از شخصیت های معرفی شده در فیلم داریم.حتی دوستان نزدیک پدر که اکنون فوت شده است، اورا به نیکی یاد می کنند و در تعاریفشان اغراق می ورزند. به مرور که پیش می رویم لایه های درونی فیلم باز می شوند و بیان حقایق به جذابیت کار دامن می زنند.

سازنده چندین مستند اجتماعی در کنار «رخشان بنی اعتماد»، با اشاره به نکات فنی فیلم و برخی پلان های کم کیفیت در فیلم، توضیح داد: مستندهایی با کیفیت تصویری عالی و رعایت نکات فنی و استاندارد های مطلوب ساخته می شوند اما در جذب مخاطب، موفق ظاهر نمی شوند. «رنج زیر پوست» به قدری در شرح موقعیت شخص و ارتباط او با اطرافیانش ریتم خوبی دارد و با یک تدوین موثر این ریتم را حفظ کرده است که می توان ازلرزش ها و لغزش های تصاویر چشم پوشی کرد. هر چند که غالب این اشکالات به دلیل موقعیت افراد در زمان های خاص و در برخی پلان ها به دلیل عدم دسترسی به تجهیزات فنی و استفاده از دوربین تلفن همراه صورت گرفته است.

او با اشاره به کاندیداها و برگزیدگان اعلام شده در بخش های مختلف جشنواره سینما حقیقت عنوان کرد: جای تاسف دارد که این فیلم در هیچ بخشی کاندید نبوده و دیده نشده است. این فیلم قابلیت هایی چون ایده خوب، روایت درست، موضوع خاص و پرداخت متفاوت دارد که می توانست امتیازات قابل توجهی از داوران کسب کند.

این جامعه شناس و پژوهشگر با عنوان این نکته که فیلم در دفاع از خانواده ها فیلم قابل قبولی است، افزود: در مقابل خودخواهی هاو ستم هایی که پدر خانواده به همسران و فرزندانش روا داشته است و ببیننده از دیدن آن متاثر و متالم می شود، در پایان با گذشت زمان، کهولت سن و پشیمانی و ناتوانی پدر، فرزندان اورا می بخشند و حتی همسر اول که به خاطر ظلم های این مرد دچار آلزایمر شده است، بعد از بیست و اندی سال به دیدن او می رود و به نوعی از همه کرده های او چشم پوشی می کند.   

سازنده «جوانی من در خیابان انقلاب جامانده» و«خاطره جاری است»، با اشاره به بخش تربیتی فیلم و بازگشت پدر به آغوش خانواده اذعان داشت: وقتی پدرازهمه جارانده شده وبه ناچاربه خانه سالمندان میرود یک ماه بعد دختر کوچک خانواده او را به خانه خود می برد و از او مراقبت می کند.اوج این عاطفه فرزندی را در دیالوگ تلفنی که پدر با دختر دیگرش که اورا 20 سال پیش از خانه رانده، اجازه نداده به مدرسه برود چون معتقد بوده دخترش در مدرسه به پسرها نامه خواهد نوشت(!) می بینیم؛ وقتی او سلام می کند، دختر می گوید وظیفه من است به شما سلام کنم، آن دفعه که به خانه همه رفتی چراپیش من نیامدی تا خودم از تو پرستاری کنم.

هنرمند عرصه کارگردانی و فیلم برداری مستند، در خاتمه ضمن تاکید به عشق فیلمساز به خانواده و مادرو پدرش، یادآور شد: فیلم بدون اینکه دچار شعار زدگی شود همه آدم هایی که درگیر مساله ای هستند را به زیبایی به تصویر کشیده است. در خیلی از مستندهایی که ساخته می شوند، حتی فیلمی که در همین جشنواره کاندید شده است، شخصیت ها خودشان نیستندو نقش بازی می کنند؛ اما در این فیلم همه خودشان هستند که این قابل تقدیر است وجای تبریک دارد.