مسعود ردایی، تهیهکننده سینما، در گفتوگو با خبرنگار گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری برنا، اظهار داشت: میزان دستمزد عوامل سینما معمولاً بر اساس توافقاتِ بین عوامل و تهیهکننده مشخص میشود. قاعدتاً امکان سازماندهی میزان دستمزدها در سینمای ایران وجود ندارد و به طور کل فکر میکنم انجام این کار در سینما غیرممکن باشد.
ردایی خاطرنشان کرد: در سینما تخصصهای متفاوتی وجود دارد که هر متخصص انتظار دستمزدی مناسب با کارش دارد، دستمزد در هر فیلم با توجه به کاری که قرار است فرد در آن اثر انجام دهد متفاوت است و نمیشود میزانی تعیین کرد و گفت از این مبلغ، میزان دستمزد بیشتر یا کمتر نشود. یک تهیهکننده نیز با توجه به کاری که دارد و فیلمی که قرار است ساخته شود عوامل را انتخاب میکند.
او در ادامه اظهاراتش تأکید کرد: به عنوان مثال من برای یک فیلم سه چهرهپرداز را انتخاب میکنم، با آنها وارد مذاکره میشوم و هر آنچه که در تولید فیلم برای من حائز اهمیت است که مدنظر قرار داده و چهرهپرداز را انتخاب میکنم. ممکن است یک تهیهکننده مبلغ برایش مهم باشد و پایینترین دستمزد را انتخاب کند یا یک تهیهکننده به کیفیت فکر کند و بالاترین کیفیت را انتخاب کند. دستمزد در نهایت با مقایسه کار قبلی فرد و دستمزدی که قبلاً گرفته تعیین میشود.
تهیهکننده فیلم سینمایی «مالاریا» تأکید کرد: در نهایت باید بپذیریم که ملاکها و معیارها در تعیین دستمزدها قابل مشخص شدن نیست و دستمزدهای قبلی فرد و کاری که کرده ملاک دستمزد او میشود. در مشاغل دیگر یک آییننامه وجود دارد که بر اساس آن میزان دستمزدها تعیین شده و افراد اجازه کمتر یا بیشتر کردن دستمزدشان را ندارند اما متأسفانه این کار در سینما تقریباً غیرممکن است.
ردایی خاطرنشان کرد: امسال سینمای ایران در شرایط ویژهای قرار دارد، شیوع ویروس کرونا سینما را مدتهاست تعطیل کرده و خسارت وحشتناکی به سینمای کشور وارد شده است. بهتر است در این شرایط افرادی که درآمد و دستمزد بیشتری دارند برای بهبودی وضعیت و فراهم شدن شرایط کار دستمزدها منطقیتر شود تا تهیهکنندهها نیز بتوانند از عوامل پشت صحنه بیشتری استفاده کنند و بیکاری که به وجود آمده به نوعی از بین برود و مشکل تا حدی حل شود.
او افزود: فکر میکنم امسال تهیهکنندهها نتوانند دستمزدها را افزایش دهند و میزان دستمزد همان اندازه که سال گذشته بوده باقی بماند، در این شرایط امیدوارم افرادی که دستمزدهای بیشتری میگرفتند شرایط را درک کنند. باید برای زنده نگاه داشتن سینمای ایران و به اصطلاح چرخیدن چرخ تولید همه با هم شرایط را درک کنیم و به اقشار کم درآمد سینما نیز فکر کنیم. وقتی تولید از بین رفته و اکران فیلمها نیز تعطیل شده قطعاً وضعیت اقتصادی نیز به گونهای نیست که بتوان انتظار بیشتر شدن دستمزدها را داشت و در این شرایط باید به فکر فراهم شدن شرایط کار و جلوگیری از تعطیلی باشیم؛ مسأله مهم سینمای ایران، امروز حفظ کار است و باید کاری کنیم که بیکاری سینماگران از بین برود چرا که بسیاری از افراد شغل و حرفه دیگری جز این کار ندارند./2