آشنایی با علایم خاص ابتلا به بیماری کرونا از بیمار بی علامت تا بیمار کرونایی بحرانی

به گزارش خبرگزاری برنااز ان‌.آی.اچ (NIH)، بیماری کرونای جدید مراحل مختلفی دارد که آگاهی از آنها می‌تواند در کنترل بیماری و درمان آن اثر بسزایی داشته باشد. در ادامه به مراحل مختلف این بیماری اشاره شده است:

بیماری در مرحله بدون علایم

برخی از افراد به ویروس کرونا مبتلا می‌شوند اما بیماری‌زایی این ویروس آنقدر خفیف و کم است که معمولا بدون علامت باقی می‌ماند. این افراد بدون اینکه خودشان بدانند، ناقل ویروس خواهند بود.

افراد مبتلا به ویروس کرونای بدون علامت را می‌توان با آزمایش‌های آنتی‌ژن یا تشخیص مولکولی شناسایی کرد. پس از مثبت شدن تست این افراد، آنها باید حداقل ۲ هفته در قرنطینه بمانند و در عین حال از راه دور با کادر درمان در تماس باشند و راهنمایی‌های لازم را دریافت کنند. اگر پس از ۲ هفته، بیماری آنها عود نکرد و تب نداشتند، می‌توانند از قرنطینه خارج شوند. همچنین اگر این افراد مشکلات تنفسی بسیار خفیفی داشتند، معمولا پس از ۳ روز کاملا درمان می‌شوند.

بیماری در مرحله خفیف

بیماران مبتلا به کرونا که درمرحله خفیف این بیماری قرار دارند،معمولا علایم متفاوتی چون تب،سرفه، گلودرد، سردرد و دردهای عضلانی از خود بروز می‌دهند. اما این بیماران تنگی نفس و اشکال در تنفس هنگام حرکت کردن ندارند و تصویربرداری از ریه آنها، وضعیت ناهنجاری نشان نمی‌دهد.

بیشتر بیمارانی که کرونای خفیف دارند، به‌صورت سرپایی یا در خانه درمان می‌شوند. اما باید تمام بیماران مبتلا به کوید۱۹ مراقب علایم شدت یافتن بیماری باشند و دایما علایم خطر را کنترل کنند. در برخی از بیماران، کرونا به‌سرعت پیشرفت کرده و بیماری خفیف آنها را تا مرحله حاد پیش می‌برد.

اما اگر بیماری فرد همانطور در مرحله خفیف باقی بماند، نیازی به ارزیابی و تست‌های آزمایشگاهی نیست و با مراقبت‌های ساده و استراحت در خانه درمان می‌شود.

 

 

وقتی بیماری کرونا از مرحله خفیف خود گذشته و در وضعیت متوسط قرار دارد، دستگاه تنفسی تحتانی فرد آلوده می‌شود و در تصویربرداری از ریه شواهدی از ناهنجاری در آن نشان می‌دهد. فرد در هوای اتاق ( البته در سطح دریا ) نمی‌تواند به راحتی نفس بکشد.

در این وضعیت احتمال دارد، بیماری ریوی فرد مبتلا به کوید۱۹، به‌سرعت پیشرفت کند. به همین دلیل این بیماران باید با دقت تحت نظر باشند. در این زمان ممکن است فرد به ذات‌الریه یا عفونت باکتریایی هم مبتلا شود که برای درمان این بیماری‌ها برای او آنتی‌بیوتیک تجویز می‌شود. فرد هر روز باید تحت مراقبت و نظارت قرار بگیرد. به محض اینکه عفونت باکتریایی در او از بین رفت مصرف آنتی‌بیوتیک متوقف می‌شود.

برای افرادی که در مرحله متوسط بیماری کرونا قرار دارند و مجبور به مراجعه به بیمارستان هستند، باید اقدامات پیشگیرانه برای کنترل عفونت بیمارستانی انجام شود. از این اقدامات می‌توان به استفاده از تجهیزات مراقبتی فردی برای پیشگیری از قرار گرفتن در معرض قطرات ناشی از بیماران دیگر مبتلا به کرونا، مانند ماسک، محافظ صورت یا عینک‌های ایمنی، دستکش و لباس مخصوص بیمار اشاره کرد.

همچنین برخی از تجهیزات دیگر مانند دماسنج، وسایل مربوط به گرفتن فشار خون و گوشی طبی بهتر است که مخصوص هر بیمار باشد. تعداد افرادی که به اتاق بیمار وارد می‌شوند باید بسیار محدود شود. در صورت لزوم، بیمارانی که در مرحله سرفه و انتشار قطرات ناشی از آن در هوا قرار دارند، باید در اتاق‌های ایزوله قرار بگیرند.

این بیماران به‌جای ماسک جراحی باید از ماسک‌های N۹۵ یا ماسک‌های تصفیه‌کننده هوا استفاده کنند.

هنوز برای این دسته از بیماران تکنیک‌های تصویربرداری مطلوب تعریف نشده است. ارزیابی‌های اولیه معمولا با تصویربرداری با اشعه ایکس یا فراصوت انجام می‌شود و در صورت اثبات ابتلا به کرونا باید از فرد سی‌تی‌اسکن و الکتروکاردیوگرام (ثبت تعداد ضربان قلب) انجام شود. در تست‌های آزمایشگاهی هم باید شمارش کامل خون، وضعیت سوخت‌وسازی بدن و آزمایش‌های مربوط به کبد و کلیه انجام شود.

درضمن بررسی علایم مربوط به التهاب مانند، وجود پروتئین‌های واکنشی سی، فریتین و دی-دایمر، اگرچه بخشی از مراقبت‌های استاندارد این دسته از بیماران نیست، بررسی می‌شوند.

این افراد معمولا تحت درمان‌های ضدویروسی و تقویت‌کننده سیستم ایمنی بدن قرار می‌گیرند.

بیماری در مرحله شدید و حاد

افرادی که از نظر تنگی نفس و مشکلات تنفسی در مرحله حادی قرار داشته باشند، به کرونای شدید مبتلا شده‌اند. این افراد معمولا تحت درمان‌هایی قرار می‌گیرند که تولید ذرات معلق می‌کند، مانند تراکستومی یا نای‌شکافی. نای‌شکافی، نوعی جراحی است که نای در قسمت زیر گلو برش داده می‌شود. این عمل برای ایجاد راه تنفسی به‌غیر از مجرای عادی آن که بینی و دهان است انجام می‌شود.

افراد مبتلا به کرونای شدید، در صورت امکان باید در اتاق‌های ایزوله قرار بگیرند و با وسایلی مانند کانولای بینی یا اکسیژن جریان بالا تحت اکسیژن‌درمانی قرار گیرند.

اگر فرد به بیماری‌های ثانویه مانند عفونت باکتریایی یا ذات‌الریه مبتلا شود باید آنتی‌بیوتیک مصرف کند و وضعیت جسمانی او روزبه‌روز کنترل شود. پس از درمان این نوع عفونت، مصرف آنتی‌بیوتیک قطع می‌شود.

تمام تصویربرداری و آزمایش‌های مربوط به بیماران مبتلا به کرونای متوسط برای بیمارانی که در وضعیت حاد قرار دارند هم انجام می‌شود.

اگرچه هنوز داروی مطمئنی برای درمان این نوع از ویروس کرونا تولید نشده است، افراد مبتلا به کرونای شدید هم باید تحت درمان برخی از داروهای ضدویروسی موجود و همچنین تقویت‌کننده سیستم ایمنی بدن قرار گیرند.

بیماری در مرحله بحرانی

وقتی بیماری به مرحله بسیار حاد و بحرانی می‌رسد، فرد مبتلا به سندرم دیسترس حاد تنفسی مبتلا می‌شود. در این حالت در کیسه‌های هوایی کوچک و انعطاف‌پذیر ریه‌ها، مایع جمع می‌شود و بدین ترتیب میزان اکسیژن دریافتی در جریان خون کاهش پیدا می‌کند. این وضعیت مانع از دسترسی دستگاه‌های بدن به اکسیژن مورد نیاز برای انجام عملکردهای خود می‌شود.

همچنین فرد مبتلا به شوک عفونتی ناشی از ویروس، ناهنجاری در عملکرد قلب، افزایش ناهنجار سیتوکین‌ و چند بیماری همزمان دیگر می‌شود. افزایش ناهنجار سیتوکین، مرگ سلولی را موجب می‌شود. این افراد ممکن است به مشکلاتی چون سکته قلبی، هپاتیت و بیماری سیستم عصبی مرکزی هم مبتلا شوند.

به علت اینکه بیشتر این افراد تحت عمل جراحی نای‌شکافی قرار می‌گیرند، باید در اتاق‌های ایزوله باشند. متاسفانه این بیماران علاوه بر ویروس کرونا، به عفونت‌های دیگری که جان‌شان را به خطر می‌اندازد هم مبتلا می‌شوند.

هنوز اطلاعاتی کافی در مورد روش مراقبت و درمان این دسته از بیماران وجود ندارد. یکی از توصیه‌های خاص در مورد این افراد، دور نگهداشتن آنها از آلودگی‌های محیطی ناشی از ویروس کرونا که منجر به بیماری سارس می‌شود، است.

در حال حاضر که درمان دارویی خاصی برای افراد مبتلا به ویروس کرونا وجود ندارد، این دسته از بیمارانی که در مرحله بحرانی قرار دارند، با استفاده از دستورالعمل‌های مربوط به کنترل عفونت و گندخونی، درمان می‌شوند. این افراد باید به‌شدت تحت مراقبت در مورد بیماری‌های دیگر یا عفونت‌های بیمارستانی قرار بگیرند تا از خطر مرگ نجات پیدا کنند.

بنابراین گزارش، بیماران کرونایی در هر مرحله از ابتلا باید تحت مراقبت باشند تا از عوارض ناهنجار و گاه غیرقابل جبران آن در امان بمانند.