جایگاه احترام در بین نظامیان ایرانی/ چه کنیم که دیرتر پیر شویم؟

به گزارش برنا، برنامه صبحگاهی «صبح پارسی» که از دو شنبه تا جمعه هر هفته ساعت 9 صبح به تهیه کنندگی علیرضا نظارت و ابراهیم ارجمندی بر روی آنتن شبکه جام جم می رود، با موضوع احترام و تکریم دیگران بر روی آنتن رفت. در این برنامه پس از پخش آیتم هایی از جمله ورزش صبحگاهی، میز فرهنگی، اخبار ویژه، بدون مرز و نماهنگ هایی با موضوع انگیزشی و با تصاویری از طبیعت، امیر محمد زند و آلا خامه یار با منصوره شهریاری احمدی روانشناس و سرتیپ دوم بازنشسته غلامحسین دربندی به گفت و گو نشستند. 

سرتیپ دربندی گفت: سال ۵۱ در سن ۱۷ سالگی وارد ارتش شدم. خدمت را وظیفه ای برای خودم قرار دادم و بعد از ۴۰ سال هنوز لباس خدمت را را از تنم در نیاورده ام.

وی تصریح کرد: احترام در بین نظامیان در کشور ما جایگاه خیلی خوبی دارد. در کل دنیا احترام در قاموس نظامی با درجات سر شانه مشخص می شود و هرکس باید به مافوق خود احترام بگذارد و کمتر پیش می آید که مافوق به زیردست خودش احترام بگذارد اما در ایران این احترام با دل سنجیده می شود. در بسیاری از مواقع دیده ام که فرماندهان برای سربازان خود احترام ویژه ای قائلند و این موضوع ناشی از انضباط معنوی و روحی است که آن ها دریافته اند در هر حالی باشند باید اوج فداکاری را در خود احساس کنند. بین وقار و تکبر مرز باریکی است که انسان باید بسیار مراقب آن باشد که به قصد وقار دچار تکبر نشود.

این سرتیپ دوم بازنشسته ارتش افزود: زمانی که با شهید صیاد شیرازی همکار بودم می دیدم که چقدر او به نظرات زیر دستان خود توجه می کرد و با دقت به حرف های آن ها گوش می کرد تا جزء به جزء سخنانشان را متوجه شود. این ویژگی در خون ما ایرانیان است و در دین اسلام هم به آن توصیه موکد شده است.

سرتیپ دربندی بیان کرد: احترام تکمیل کننده انسانیت و کرامت های انسانی است، پیامبر اکرم (ص) هم برای همین منظور مبعوث شده اند تا کرامات انسانی را تبیین کنند. وقتی به احترام توجه شود بخشی از انسانیت محقق شده است و در نتیجه آن مفهوم کرامت انسانی به ثمر می نشیند.

وی ادامه داد: ما در زمان جنگ نسبت به دشمن رو به رو هم احترام می گذاشتیم. امام خمینی (ع) دستور داده بودند که اسرای عراقی را شکنجه نکنیم و نیروهای ایرانی عراقی ها را نه تنها شکنجه نمی کردند بلکه برای آن ها اقداماتی مثل برگزاری کارگاه های آموزشی نیز انجام می دادند و بسیاری از آن ها با کسب علم و دانش و تجربه از ایران رفتند. 

سرتیپ دربندی اظهار داشت: در واقع احترام به دیگران احترام به خودمان است و کسی که به خودش احترام بگذارد مشخص می کند که دیگران هم باید به او احترام بگذارند پس نباید این اصل مهم را فراموش کنیم.

همچنین شهریاری احمدی در بخش دوم برنامه گفت: پیری با عدد سنی مشخص نمی شود بلکه به حس انسان بستگی دارد. اگر حس پیری و شکستگی زود به سراغ انسان بیاید احساسی منفی است ولی اگر انسان تا رسیدن به این احساس زمان زیادی از عمرش را طی کند خوب است. وقتی فرد می داند که با بالندگی زندگی کرده و ادامه عمرش هم با عزت و سربلندی می گذرد احساس پیری نمی کند و ترس از پیری هم به خودش راه نمی دهد. 

وی در پاسخ به این سوال که چرا افراد احساس پیری می کنند تصریح کرد: شاید برداشت های ما از پیری خوب نبوده و یا رفتارهایمان با افراد سالمند به گونه ای باید باشد نبوده است که این افراد وقتی به پشت سرشان نگاه می کنند غمگین می شوند و باعث می شود احساس پیری کنند. کسی که بداند تا آن نقطه از زندگی که ایستاده است دستاوردهای خوبی دارند و به این دستاوردهایش افتخار می کند، از طرفی آن قدر پویا است و برای سال های بعدی زندگی خود هدف و برنامه دارد که بتواند احساس خوبی از زندگی داشته باشد احساس پیری هم نمی کند. 

روانشناس صبح پارسی افزود: وقتی وارد روانشناسی رشد می شویم مراحل رشد از تشکیل نطفه آغاز می شود بر اساس محدوده سنی نام گذاری شده است. اما به عقیده من چیزی که در روانشناسی رشد مشخص شده است در اطراف مختلف متفاوت است. بهتر است هرکس برای تشخیص میزان پیری اش به حسش مراجعه کند و ببیند چقدر حاضر است برای هرچه بهتر ساختن ادامه زندگی تلاش کند. جوان ماندن، ارتباط موثر با خود و محیط، با انرژی بودن برنامه ریزی و هدفگذاری درست در کنار تلاش مثبت و معنادار باعث می شود تلاش های فرد به به نتیجه مورد نظرش رسیده و به خطا نرود که همه این ها راه کارها و نشانه هایی برای پیر نشدن است.

شهریاری افزود: وقتی بچه ایم دوست داریم بزرگ شویم تا همه ما را به عنوان انسانی بالغ بشناسند و وقتی بزرگ می شویم دوست داریم کودک باشیم این حس به این دلیل است که در بزرگ سالی سه مسئولیت مهم ادامه تحصیل، اشتغال و ازدواج بر عهده ما قرار داده می شود و از پس این سه مسئولیت بر آمدن انسان را با چالش مواجه می کند و در جامعه هم هر یک از این ها را انجام ندهیم احساس بدی داریم.

وی ادامه داد: یکی از مسائل بسیار مهمی که در زندگی تجربه می کنیم میزان دستیابی به آرزوها است. اگر در دوران نوجوانی خودآگاهی درستی داشته باشیم اهداف، آرزوها و مسیر رسیدنمان به آن ها را بر اساس توانایی هایمان ترسیم می کنیم و باعث می شود به اهداف بیشتری دست یابیم و در نتیجه در سنین بالاتر احساس ناکامی نمی کنیم.

این روانشناس اظهار داشت: ما در تمام عمر برای دوره بعدی زندگیمان سرمایه گذاری می کنیم و در هر دوره این ما هستیم که با نگاه مستقل و باور محکم به خودمان می توانیم ارزش های وجودی مان را رشد و پرورش بدهیم. از پایان دوره جوانی که هویت به تمامیت می رسد مهم این است که محتوای دریافت شده در دوران قبلی تا چقدر درست بوده است که بتواند آینده زندگی شخص را تامین کند. در روش های تربیتی علاوه بر زمان گذاشتن برای کودک، روش درست صرف کردن این زمان هم مهم است و در تمام زندگی پیش روی فرد تاثیر می گذارد. بسیاری از افراد زمانی که برای بچه هایشان میگذارند زیاد است اما چون مسیر درستی را طی نمی کنند تربیت صحیحی برایشان حاصل نمی شود. 

شهریاری گفت: اگر همه مراحل رشد به درستی طی شود فرد نه در جوانی که در سنین بالاتر به احساس پیری می رسد ولی بازهم در همان سن بالندگی می کند و ممکن است هنوز هم انگیزه برای تلاش کردن داشته باشد. اگر گذشته انسان سست باشد زودتر به سن پیری می رسد.