برای افزایش عمر این خوراکی ها را بخورید

به گزارش خبرگزاری برنا؛ پروفسور والتر لونگو، استاد دانشگاه کالیفرنیای جنوبی اظهار کرد: بررسی انواع تحقیقات تغذیه از مطالعات روی حیوانات آزمایشگاهی تا تحقیقات اپیدمیولوژیک در جمعیت‌های انسانی تصویر واضح‌تری از رژیم غذایی ایده‌آل برای زندگی طولانی‌تر و سالم‌تر ارائه می‌دهد.

در یک مقاله تحقیقاتی که شامل مروری بر تحقیقات گذشته است، لونگو و همکار تحقیقاتی وی، روزالین اندرسون از دانشگاه ویسکانسین، «رژیم غذایی طول عمر» را بر اساس رژیم غذایی از ترکیب غذا و کالری دریافتی گرفته تا طول و تناوب دوره‌های روزه‌داری توصیف می‌کنند.

لونگو گفت: ما ارتباط بین مواد مغذی، روزه‌داری، ژن‌ها و طول عمر را در کوتاه‌مدت بررسی کردیم و پیوندها را با مطالعات بالینی و اپیدمیولوژیک در پستانداران و انسان‌ها، از جمله ۱۰۰ ساله‌ها مرتبط کردیم. با اتخاذ رویکردی مبتنی بر بیش از یک قرن تحقیق، می‌توانیم شروع به تعریف یک رژیم غذایی برای طول عمر کنیم که پایه‌ای محکم برای توصیه‌های تغذیه‌ای و تحقیقات آینده است.

لونگو و اندرسون صدها تحقیق را در مورد تغذیه، بیماری‌ها و طول عمر در حیوانات آزمایشگاهی و انسان بررسی کردند و آن‌ها را با تحقیقات خود در مورد مواد مغذی و پیری ترکیب کردند. این تجزیه‌وتحلیل شامل رژیم‌های غذایی محبوب مانند رژیم‌های محدودکننده کالری کل، رژیم کتوژنیک پرچرب و کم کربوهیدرات، رژیم‌های گیاهخواری و وگان و رژیم مدیترانه‌ای بود.

تحقیق کنونی همچنین مروری بر اشکال مختلف روزه‌داری، از جمله رژیم غذایی کوتاه‌مدت که واکنش روزه‌داری بدن را تقلید می‌کند، روزه‌داری متناوب (مکرر و کوتاه‌مدت) و روزه‌داری دوره‌ای (دو روز یا بیشتر در ماه روزه‌داری یا رژیم‌های مشابه روزه‌داری) را شامل می‌شود.

این گروه علاوه بر بررسی داده‌های طول عمر از مطالعات اپیدمیولوژیک، این تحقیقات را به عوامل رژیم غذایی خاصی مرتبط کرد که بر چندین مسیر ژنتیکی تنظیم‌کننده طول عمر مشترک بین حیوانات و انسان‌ها همچنین بر نشانگرهای خطر بیماری تاثیر می‌گذارند. اینها شامل سطوح انسولین، پروتئین واکنشگر C، فاکتور رشد شبه انسولین یک و کلسترول هستند.

محققان این تحقیق اعلام کردند که ویژگی‌های کلیدی نوعی رژیم غذایی مطلوب به نظر می‌رسد که شامل مصرف متوسط تا زیاد کربوهیدرات از منابع غیر تصفیه‌شده، پروتئین کم اما کافی از منابع عمدتا گیاهی و چربی‌های گیاهی کافی برای تامین حدود ۳۰ درصد انرژی مورد نیاز باشد.

در حالت ایده‌آل، وعده‌های غذایی روزانه همه در یک بازه زمانی ۱۱ تا ۱۲ ساعته انجام می‌شوند که امکان یک دوره ناشتا بودن روزانه را فراهم می‌کند. علاوه بر این، یک چرخه پنج روزه یک رژیم ناشتا یا تقلید روزه هر سه تا چهار ماه ممکن است به کاهش مقاومت به انسولین، فشار خون و سایر عوامل خطر برای افرادی که خطر ابتلا به بیماری را دارند کمک کند.

لونگو توضیح داد که یک رژیم غذایی طولانی‌مدت در زندگی واقعی می‌تواند شامل بسیاری از حبوبات، غلات کامل و سبزیجات، مقداری ماهی، بدون گوشت قرمز یا گوشت فرآوری شده و گوشت سفید بسیار کم، شکر کم و غلات تصفیه شده همچنین میزان خوبی از آجیل و روغن زیتون و مقداری شکلات تلخ باشد.

لونگو افزود: گام بعدی تحقیق در مورد رژیم غذایی طول عمر، مطالعه ۵۰۰ نفری خواهد بود که در جنوب ایتالیا انجام می‌شود.

رژیم غذایی طول عمر دارای شباهت‌ها و تفاوت‌هایی با رژیم‌های غذایی مدیترانه‌ای است که اغلب در مناطق آبی بسیار قدیمی از جمله ساردینیا در ایتالیا، اوکیناوا در ژاپن و لوما لیندا در کالیفرنیا دیده می‌شود.

رژیم‌های غذایی رایج در این جوامع که برای تعداد زیادی از افراد ۱۰۰ ساله یا بالاتر شناخته شده است اغلب گیاهی هستند و پروتئین نسبتا کمی دارند اما لانگو با اشاره به توصیه محدود کردن مصرف غذا به ۱۲ ساعت در روز و داشتن چندین دوره کوتاه روزه‌داری در هر سال توضیح داد که رژیم غذایی طولانی‌مدت نشان‌دهنده تکامل این «رژیم‌های ۱۰۰ ساله» است.

لونگو خاطرنشان کرد: علاوه بر ویژگی‌های کلی، رژیم غذایی طول عمر باید بر اساس جنسیت، سن، وضعیت سلامتی و ژنتیک برای افراد تطبیق داده شود. به‌عنوان‌مثال، افراد بالای ۶۵ سال ممکن است نیاز به افزایش پروتئین بدون چربی برای مقابله با ضعف و کاهش توده بدن داشته باشند. نتایج تحقیق لانگو نشان داد که مقادیر بالاتر پروتئین برای افراد بالای ۶۵ سال بهتر است اما برای افراد زیر ۶۵ سال بهینه نیست.  

برای افرادی که به دنبال بهینه‌سازی رژیم غذایی خود برای طول عمر هستند، مهم است که با یک مشاور تغذیه برای شخصی‌سازی برنامه‌ای با تمرکز بر تغییرات کوچک‌تر که می‌توانند برای زندگی به کار گرفته شوند، مشورت کنند.

لونگو بیان کرد: رژیم غذایی طولانی‌مدت یک محدودیت غذایی نیست که فقط باعث کاهش وزن شود بلکه یک سبک زندگی متمرکز بر کاهش پیری است که می‌تواند مکمل مراقبت‌های بهداشتی استاندارد باشد و به‌عنوان یک اقدام پیشگیرانه به جلوگیری از عوارض و حفظ سلامت در سنین بالا کمک کند».

نتایج این تحقیق در نشریه Cell منتشر شده است.  

انتهای پیام/