حتی به فیلم بد داریوش مهرجویی هم احترام بگذاریم!

گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری برنا، فیلم لامینور ساخته اخیر داریوش مهرجوئی که با سروصدای بسیاری از اکران نوروزی به اکران عید فطر رسید بالاخره روی پرده سینما رفت و بسیاری از طرفداران خالق هامون و پری و لیلا شتابان به سمت سالن های سینما رفتند تا آخرین ساخته مهرجوئی را با جان ودل به تماشا بنشینند.

فیلم به لحاظ ممیزی و نکات مد نظر اکران دارای ممیزی هایی بود که با نظر مساعد کارگردان اصلاح شد تا این اتفاق به نوعی برای فیلم تبلیغاتی انگیزشی محسوب شود و طبیعتا جدا از طرفداران سینمای مهرجوئی که اتفاقا کم هم نیستند دیگرانی که اصولا سینما را با حواشی آن دنبال می کنند هم پای این فیلم بنشینند.

در مسیر دیدن فیلم بسیار ذوق و شوق داشتیم که قرار است اثری درخشان از داریوش مهرجوئی ببینیم که قرار است این بار موسیقی را از زاویه دیگر ببیند. با خالق فیلم گاو بسیار خاطره داریم و نمی توانیم شخصیت های جذاب سینمای او را فراموش کنیم.

مگر می شود هامون را فراموش کرد یا از فیلم اجاره نشین ها که یکی از اتفاقات سینمای ایران است به راحتی عبور کرد. آقای هالو، پستچی ، بانو ، سارا، درخت گلابی، مهمان مامان و ... انگار هر چه پیش می رفتیم سلیقه مان با سینمای استاد فاصله می گرفت. آیا این تغییر نگرش در سینمای درخشان مهرجوئی دلیل خاصی دارد؟

آیا او کم کم سینمایش را شخصی تر دید تا از مخاطب انبوهش فاصله بگیرد؟ مگر می شود برای سینمایی که بخش عمده ای از سینماگران دوره خود را تحت تاثیر قرار داد احترام ویژه قائل نشد؟ چرا سینمای مهرجوئی کم کم از سکه افتاد و این هم ذوق و سلیقه و ریزه کاری ودقت در آثارش کم رنگ شد و انگار استاد روی صندلی کارگردانی چند فیلم آخرش جای محکمی ندارد!

باید به فیلم های خوب و بد داریوش مهرجوئی احترام بگذاریم چرا که خالق فیلم سنتوری حالا لامینور را ساخته است و یادمان نرود که خالق هر دو فیلم اسطوره ای است از سینمای ایران که شاید سلیقه اش تغییر کرده است یا حالا در هشتاد و چند سالگیش به سینما نگاهی دیگر دارد.

پای فیلم لامینور می نشینیم، پیام فیلم مهم و حیاتی است، داستانی به آن شکل قرار نیست روایت شود فقط قرار است محتوای فیلم در قالب چند اتفاق معمولی مخاطب را درگیر کند که شاید این اتفاق نیفتد.

فیلم در کارگردانی به یک سری بازی خوب می رسد، بازی ها از علی نصیریان تا سیامک انصاری و حتی پردیس احمدی قابل دفاع هستند. البته قابل دفاع که می گوییم توقع عزت الله انتظامی فیلم اجاره نشین ها یا خسرو شکیبایی فیلم هامون یا لیلا حاتمی فیلم لیلا و ... نداشته باشید. اما می توان گفت چند بازی درخشان و چند سکانس متفاوت از بازی علی نصیریان و سیامک انصاری نقطه اوج فیلم است و دیگر بی رودربایستی هیچ !

نمی توانیم از کاوه آفاق توقع یک اتفاق خارق العاده را داشته باشیم اما دیگر بازی ها خوب و روان است و بهرحال نشان از این دارد که داریوش مهرجوئی تبحر بسیاری در هدایت بازیگر و گرفتن بازی متفاوت از بازیگران مختلف دارد.

اما فیلم در حد نام مهرجوئی نیست!

فیلم مهرجوئی را نه با کس دیگر که با خودش و کارنامه درخشان خودش مقایسه می کنیم و به این نتیجه می رسیم که فیلم در فرم و اجرا نه تنها اثری درخشان نیست که دارای نقاط ضعفی است که تفکر پشت فیلم را خدشه دار می کند.

پیام پشت اثر نیازمند این است که قابی جذاب و گیرا و البته پرتفکر از کارگردان روی پرده سینما برود همیشه ماجرای موسیقی و ساز و آواز دغدغه ای پرچالش بوده است که حالا کارگردان فکور و صاحب سبک سینمای ایران به سراغ این نقد و بررسی رفته است. پس باید برای این پرواز پر وبالی غنی تر مهیا باشد.

فیلم لامینور به سختی تماشاگرش را از میانه راه نگاه می دارد چرا که اتفاقات معمولی و قابل حدس فیلم آنقدر عمق ندارد که مانند همیشه توپای اثر مهرجوئی بنشینی و به انتظار لحظاتی ناب و بکر باشی!

نمی دانم شاید سانسورها، تغییر سلیقه ها و نکات دیگری در نیامدن فیلم لامینور موثر بوده باشد اما نمی دانم چقدر خود مهرجوئی فیلمی را که امروز روی پرده سینما است دوست دارد و معتقد است این فیلم را هم می توانیم به کارگردان آثار بی بدیلی چون هامون و بانو منتسب کنیم.

آقای مهرجوئی هنوز منتظر ساختن فیلمی در قواره های نام خودتان هستیم و می دانیم که تو را فقط باید با خودت مقایسه کرد که مهرجوئی سینمای ایران هستید و در بازی گرفتن از بازیگران تا فرم و ساختار سالها طول می کشد تا فیلمی در قواره های مهمان مامان ساخته شود.

انتهای پیام //