سال 1399 رضا عطاران با دو فیلم شیشلیگ و روشن در جشنواره 39 حاضر شد تا حضور متنوعی را به لحاظ ژانر تجربه کند و البته برای یک فیلم اجتماعی صاحب سیمرغ شود نکته ای که در زمان خود نظر بسیاری را جلب کرد اما اخبار نشان از توقیف هر دو فیلم آماده به اکران رضا عطاران دارد .
اینکه هر اثر با چه ویژگی هایی در نوبت اکران قرار می گیرد و چه گزینه هایی عامل توقیف یک فیلم است از یک سو اینکه چه هزینه هایی بر ساخت یک فیلم مترتب می شود و آن فیلم به یک باره با آیتم های مد نظر مسئولین مرتبط همخوانی ندارد و در نهایت به توقیف می رسد از سوی دیگر مواردی است که شاید در حوزه فرهنگ و هنر می تواند با نگاهی متفاوت مدیریت شود و آثار تولید شده اگر با رعایت قواعد و قوانین مشخص از جمله پروانه ساخت در ریل تولید قرار گرفته اند و احیانا در جایی از مسیر جابجا شده اند موضوع را روی میز حل کنیم تا به جای نباید کشیده نشود.
تمام افرادی که در هر مملکتی کار می کنند و به خصوص در دنیای تولید آثار نمایشی فعال هستند خوب می دانند که باید بر اساس مدیوم تولید با چارچوب های معین و مشخص آن مرز و بوم همراه باشند و طبیعی است که فیلمساز ایرانی با شناخت کامل از محلی که در آن فیلم می سازد و تقاضای اکران اثرش را دارد فیلمش را کلید می زند و البته سرمایه گذار نیز با شناخت و تحقیق کامل سرمایه اش را در اختیار آن کارگردان می گذارد در این شرایط باید گفت قواعد و قوانین بایستی کمک حال فیلمساز باشند و شرایط را طوری مهیا کنند که سرمایه گذاران از فعالیت در عرصه فرهنگ فرار نکنند .
تلویزیون روزی با سخت گیری رضا عطاران را از دست داد و حالا سینما نیز با کنار گذاشتن دو فیلم از او این هنرمند مشهدی را که در ادوار مختلف نشان داده است جزء سرمایه های سینمای این مملکت به شمار می رود و به رغم فعالیت پررنگش معمولا چارچوب را خوب می شناسد می رود تا فراری دهد .
سوال این جاست اگر دو فیلم روشن و شیشلیگ تمام و کمال قابل اکران نیستند آن را با دلیل و مدرک رسانه ای کنیم یا اینکه با دعوت سازندگان فیلم مشکلات قابل حل اثر را مرتفع سازیم تا این سرمایه چندین میلیاردی سوخت نشود.
بدیهی است که عطاران در شرایط فعلی می تواند مهره مهم و موثر در بازگرداندن سرمایه سینما باشد و تاثیر پررنگی بر گیشه کم رمق این روزهای سینما بگذارد.
انتهای پیام//