به دنبال حال خوب مردم کشورم هستم

آروند متولد 1371 است و فعالیت هایی همچون خوانندگی در ارکستر ایران-اتریش و ارکستر آنسامبل مسایا، تدریس پیانو و آهنگسازی، سرپرستی گروه کاما، سرپرستی گروه کودک و نوجوان سرای‌هنر، نوازندگی پیانو و تنظیم ارکستر در کنسرت‌های ترانه‌های قدیمی، اجراهای پژوهشی و همچنین نوازندگی هارمونیکا، درامزوگیتاربیس و ... را در کارنامه هنری خود دارد.

وی تا کنون از محضراستادانی همچون تیگران مزروپیان و محمدرضا ظریف آموزش دیده است و بعدتر نزد حمزه یگانه و محمدسعید شریفیان به یادگیری ادامه داد. جز، پاپ، آراندبی و ... سبک‌هایی است که آروند تجربه کرده است.

محبوبیت سبک آر اند بی در ایران و در بین جوانان ایرانی و همچنین ساختار خلاقانه این سبک باعث شد که به مصاحبه با یکی از جوانان نخبه و فعال در این حیطه از موسیقی، عادل آروند بپردازیم . او گفت و گوی این خواننده جوان و خبرگزاری برنا اینگونه آغاز شد.

قبل از هر چیزاز موسیقی R&B بگویید.

ریتم اند بلوز ژانری از موسیقی عامه‌پسند است که در جوامع آفریقایی-آمریکایی در دههٔ ۱۹۴۰ به وجود آمده‌است. در زمانی که «موسیقی شهری، راک، جاز بر پایهٔ ضرب آهنگ سنگین و اصرار» محبوبیت بیشتری پیدا می‌کرد، این اصطلاح در ابتدا توسط کمپانی‌های موسیقی برای توصیف آثاری که عمدتاً برای آمریکایی‌های آفریقایی آمریکایی به بازار عرضه می‌شدند، استفاده شد.

در موسیقی ریتم تجاری و بلوز متداول دههٔ ۱۹۵۰ تا ۱۹۷۰، گروه‌ها معمولاً از پیانو، یک یا دو گیتار، بیس، درام، یا چند ساکسیفون و گاهی خواننده‌های زمینه تشکیل می‌شدند. مضامین اشعاری آراندبی بیشتر شامل تجربه درد و آفریقایی-آمریکایی برای جستجوی آزادی و شادی و همچنین پیروزی و شکست در روابط، اقتصاد و آرزوها است.

در دههٔ ۱۹۹۰ سبک جدیدی از آر اند بی متداول شد که با نام آر اند بی معاصر شناخته می‌شود.

اولین بار جری وکسلر در سال‌های پایانیِ دههٔ ۱۹۴۰ و در مجلهٔ بیلبورد اصطلاح «ریتم اند بلوز» را در بازار موسیقی ایالات متحده برای اشاره به سبک موسیقی سیاهان آمریکایی باب کرد. او این اصطلاح را به‌عنوان جایگزین اصطلاح «race music» استفاده کرد که تا آن زمان برای اشاره به سبک موسیقی عامه‌پسند سیاهان آمریکا رواج داشت.

عادل آروند ترانه های انتخابی خود را طبق دغدغه خاصی جلو می برد ؟ انتخاب ترانه برای سبک آر اند بی  به زبان فارسی سخت نیست؟

در ترانه ها سعی کرده ام مفاهیم روز و حال و هوای جامعه را با تکیه بر تصویرسازی های نوستالژیک بیاورم و بابت این موضوع هم با ترانه سراهای متعددی صحبت داشته ام. از منظر سختی کار هم که باید بگویم واقعا چالش برانگیز است. چرا که ساختار شعر و ترانه فارسی به روز نشده است و در مواردی با چالش های زبانی در خرد کردن کلمات و جملات مواجه می شویم، اما در کل با صرف زمان و انرژی بیشتر انجامش می دهیم.

موسیقی ای دی ام چه سبک موسیقی ای است و آیا در ایران بازخوردهای مطلوبی داشته است؟

ببینید در حال حاضر ای دی ام جزو پرطرفدارترین سبک های موسیقی دنیاست و به خوبی جای خود را در میان جوانان باز کرده است، از تمپو، افت و خیزها و در کل فضای تاثیرگذاری برخوردار است. سابقه نشان داده است که سبک های پرطرفدار دنیا معمولا با یک فاصله 7 تا 10 سال وارد موسیقی پاپ ایران می شود، چنان که هم اکنون تاثیرات و الهامات این سبک، در کارهای  تراز یک پاپ فارسی دیده می شود و مطمئن باشید که بیشتر هم می شود.

 با توجه به فعالیت های خود تا به حال چه چشم اندازی برای خود در مارکت موسیقی در ایران و خارج از ایران در نظر گرفته اید؟

 بله مگر می شود کسی کار هنری بکند و برای خود هدفگزاری نکند؟ یک آلبوم برای پایان 1401 منتشر می کنم و بعدش هم بستگی داردکه اوضاع چگونه پیش برود. سخت بر این باورم که سختی ها و تلاشم بالاخره جواب می دهد و به نقطه ای که می خواهم، می رسم.

 با توجه به سبک R&B  آیا فقط از سازهای الکترونیک در کارهایتان استفاده می کنید یا تلفیقی از آگوستیک و الکترونیک را در فعالیت هایتان در نظر می‌گیرید؟ کمی راجع به این سبک بگویید.

R&B  محدودیت ساز بندی و ارکستراسیون ندارد، از هر جفت مجموعه سازها و سینتی سایزرها استفاده می کنم.

ریتم اند بلوز (انگلیسی ژانری از موسیقی عامه‌پسند است که در جوامع آفریقایی-آمریکایی در دههٔ ۱۹۴۰ به وجود آمد و در زمانی که «موسیقی شهری، راک، جاز بر پایهٔ ضرب آهنگ سنگین و اصرار» محبوبیت بیشتری پیدا می‌کرد، این اصطلاح در ابتدا توسط کمپانی‌های موسیقی برای توصیف آثاری که عمدتاً برای آمریکایی‌های آفریقایی آمریکایی به بازار عرضه می‌شدند، استفاده شد. در موسیقی ریتم تجاری و بلوز متداول دههٔ ۱۹۵۰ تا ۱۹۷۰، گروه‌ها معمولاً از پیانو، یک یا دو گیتار، بیس، درام، یا چند ساکسیفون و گاهی خواننده‌های زمینه تشکیل می‌شدند. مضامین اشعاری آراندبی بیشتر شامل تجربه درد و آفریقایی-آمریکایی برای جستجوی آزادی و شادی و همچنین پیروزی و شکست در روابط، اقتصاد و آرزوها است.در دههٔ ۱۹۹۰ سبک جدیدی از آر اند بی متداول شد که با نام آر اند بی معاصر شناخته می‌شود.

رابطه شما با موسیقی تلفیقی چطور است و آیا قصد دارید در آینده کارهای تلفیقی به مخاطب ارائه دهید؟

فعلا برنامه ای برای این کار ندارم، ولی در آینده اگر فرصت های مناسبی در قالب فیت دادن باشد، استقبال می کنم.

اولین آلبوم شما قرار است در سال جاری منتشر شود، کمی درباره آن برایمان صحبت کنید.

خوب این قسمت جذابی برای من است. چند سال است که دارم سر اینکه آلبوم بدهم یا نه فکر می کنم! از بحث های هزینه ای و فرآیندهای پیچیده مجوزی که این کار دارد بگذریم، روند پخش و استریم روی پلتفرم ها به گونه ای پیش رفته است که کمتر شنوندگان روی آلبوم تمرکز دارند و خیلی ها به تک آهنگ ها بسنده می کنند. اما از سمت دیگر قدیمی ها و حرفه ای ها ،چه در ایران چه در خارج آلبوم می دهند و در کنارش تک آهنگ هم منتشر می کنند. من هم همین مسیر را در پیش گرفته ام چرا که به نظرم کلکسیون بهتری از قطعات را برای شنوندگان با سلایق مختلف در اختیار می گذارد و برای همین موضوع انشالله آلبوم را که بشنوید متوجه تنوع رنگی و سبکی آن خواهید شد.

عادل آروند روی سواد موسیقایی مخاطب خود تمرکز دارد؟ آیا مخاطبان را به سمت تخصصی شنیدن برده است؟

به صورت کلی خیر، هدف بنده شامل هر کسی که به نوعی موسیقی گوش می دهد است، برای همین اصراری به کار تخصصی یا اصطلاحا «نیش مارکت» ندارم، فقط در حد یک یا دو قطعه از آلبوم ساختار ترکیب و هارمونی پیچیده تری دارد برای افرادی که نگاه حرفه ای تر یا تحلیلی نسبت به موسیقی دارند.

چه میزان سعی می کنید که کارهای شاد فاخر و حرفه ای به مخاطب عرضه کنید؟ و آیا عمدتا از تم های مختلف در کارهایتان  استفاده می کنید یا فقط یک تم ثابت؟

زیاد، اساسا کار خود را خوب کردن حال مردم می دانم، حالا این معنایش صرفا کار شاد نیست. بلکه یک جاهایی ممکن است شادی باشد، جای دیگر تسکین ناراحتی، یادآوری خاطرات و نوستالژی و به همین دلیل هم از تم های متعدد در کارهای مختلف استفاده می کنم.

 سبک آر اند بی در ایران در مقایسه با کشورهای دیگر در چه سطحی است ؟ آیا با استانداردهای مطلوب این سبک توانسته جلو برود؟

واقعیت این است که آر اند بی ایران به شکل باورناپذیری خوب است و تنها سبکی است که بعد از پاپ دهه نود در ایران واقعا شکوفا شده است و می توانم بگویم به نظرم بهترین منطقه خاور میانه و قابل رقابت با نمونه های اروپایی است. بله نزدیک به استانداردها جلو رفته چون تنها سبک مرسوم و نزدیک به پاپ است که واقعا تکنیکال و پیچیده است و فقط حرفه ای ها و کسانی که اصطلاحا دستی بر آتش دارند می توانند سمت ساخت و اجرای این سبک بروند.

با توجه به شرایط حاضر در کشور ما محدودیتی برای ارائه این سبک داشتید؟ صدور مجوز و پارادایمی که باید برای انتشار آلبوم طی کنید؟

متاسفانه بله، یک عادت ناپسندی که توی جامعه ما چه سطح عموم، چه ممیزی و ... وجود دارد مخالفت اولیه بی دلیل با تغییرات و جریان های جدید است و این سبک هم با این که هیچ پارامتر حساسیت برانگیزی در خود ندارد، در ابتدا مورد سخت گیری بود و کارها را چندین بار به ویرایش می کشاند. اما الان خدا را شکر با بهبودهایی که در سازمان های مربوطه انجام شده، این مورد مرتفع شده و کارهای خیلی با کیفیتی به موقع مجوز می گیرند و عرضه می شوند.

با توجه به اینکه دید جهانی از موسیقی دارید، موسیقی ایرانی را به چه صورت ارزیابی می کنید چه در مارکت داخل و چه در خارج ؟ و با توجه به کشورهای اطراف ما در چه سطحی هستیم.

اگر در کل بخواهم بگویم ، باید بگویم که ضعیف تر هستیم، استانداردهای چه ساخت، اجرا، پخش و حتی کیفیت سالن ها به شکل ملموسی پایین تر است. اما خب تک نفر ها و تک سبک هایی در کشور ما به اصطلاح ترکاندند و از مارکت کشورهای همسایه هم جلو زدند مثل چند تا از خواننده های خوبمان و همچنین پیشرفت هایی که تو سبک های آر اند بی و موسیقی الکترونیک داشته ایم.

به عنوان یک موزیسین ایرانی آیا در موسیقی ایران با چیزی به نام صنعت موسیقی برخورد داشته اید؟ آیا موسیقی در کشور ما انحصاری است؟

واقعیت نه، صنعت تعاریفی دارد و اولین لازمه آن باز بودن جریان ورود و خروج و بسته نبودن ظرفیت هاست که متاسفانه در کشور ما این چنین نیست و انواعی از انحصارگرایی در همه لایه های آن دیده می شود. البته امیدوارم که در سال های نزدیک تبدیل به یک صنعت پویا و پول ساز بشود!

انتهای پیام/