امیدوارم که تئاتر وارد سبد اقتصادی مردم شود

هادی مرزبان، بازیگر و کارگردان تئاتر، در خصوص وضعیت تئاتر به خبرنگار گروه فرهنگ و هنر برنا گفت: در کل انسان خوشبینی هستم امیدوارم که تئاتر وارد سبد اقتصادی مردم شود. اما باید در نظر بگیریم که ما جدا از هم نیستیم. تمام تولیدات نمایشی به مخاطب نیاز دارند. در چنین شرایطی و با توجه به التهابات به وجود آمده در جامعه وضعیت سالن‌ها و نمایش‌های روی صحنه نامشخص است. 

تئاتر عشق و مدیری خوب می‌خواهد تا توانایی‌های این هنر را به درستی حس کرده و به این هنر مهم بها بدهد. به یاد دارم اوایل کرونا با مدیرکل مرکز هنرهای نمایشی صحبت کردم و به ایشان گفتم از آنجایی که نمی‌دانیم این ویروس تا چه زمانی طول می‌کشد و مکان مناسبی را هم برای اجرا نداریم پس بهتر است تلوزیون را وارد این ماجرا کنیم. ایشان از این طرح استقبال کردند و قرار شد تدابیری اندیشیده شود اما نتیجه‌ای نداشت.

او ادامه داد: در دهه‌ی چهل بزرگانی مانند: «علی نصیریان» و... هفته‌ای یکبار از صحنه‌ی تئاتر به تلوزیون می‌رفتند و در واقع تئاتر زنده اجرا می‌کردند و مردم به طرز عجیبی با این تئاترها اُِخت شده بودند. اما متاسفانه رفته رفته این علاقه از بین رفت چرا که تلویزیون دیگر برای هنرمندان این رشته فرصتی را در نظر نگرفت. به عقیده‌ی من در این برهه از زمان بهترین کار ورود تلویزیون به ماجراست. اگر بحث بودجه را مطرح کنند صراحتا عرض می‌کنم که دروغ می‌گویند. چرا که با پول ساخت یک سریال‌ می‌توان 20_30 تئاتر متفاوت ساخت. ما با تئاتر می‌توانیم جامعه را اصلاح کرده و انواع و اقسام مشکلات را حل کنیم. چون تئاتر آیینه‌ی جامعه است اما همیشه مورد آن کم لطفی می‌شود.

او در خصوص آخرین تئاتری که در سالن تماشا کرده است عنوان کرد: «» به کارگردانی سهراب سلیمی آخرین اثری بود که در سالن تئاتر تماشا کردم. تا جایی که در جریانم این نمایش به دلیل ناآرامی‌های اخیر جامعه فعلا روی صحنه نمی‌رود و اجرایی ندارد. 

او در خصوص سالن‌های خصوصی اظهار داشت: همیشه می‌گویم خدا من را نبخشد اگر بخواهم در شروع کاری به گیشه‌ی آن فکر کنم. متاسفانه یکی از مشکلات و معضلات ما در این زمینه این است که تمام سالن‌های ما در مراکز شهر هستند. معتقدم باید سالن‌هایی در هر منطقه‌ای از (ولنجک) گرفته تا (نازی‌آباد) وجود داشته باشد تا علاقه‌مندان به این هنر بتوانند به راحتی و با کمترین هزینه تردد داشته باشند.

تعدد سالن‌های خصوصی کیفیت‌ تولیدات نمایشی را ضعیف کرده است اما از سوی دیگر کمکی هم به رونق تئاتر و بیکاری فارق‌التحصیلان این رشته کرده است. همیشه با خنده می‌گویم درست است که دانشجویان چهار_ پنج سال در دانشگاه سرکار هستند اما وقتی از دانشگاه بیرون می‌آیند باید به دنبال کار بگردند. دانشجوی تئاتر که نمی‌تواند برود لبوفروشی کند بنابراین مجبور است که از طریق تئاترهای خصوصی وارد  عمل شود.

یکی از مشکلات سالن‌های خصوصی گران کردن بلیت‌ها و نگاه صرفا بیزینسی به این هنر است. اکثر مواقع سالن‌داران عوامل را در موقعیتی قرار می‌دهند که مجبور شوند برای به روی صحنه بردن نمایششان بلیت‌ها را گران کنند که این قضیه سر آخر باز هم به اهالی تئاتر ضربه می‌زند. در واقع شیپور را برعکس به صدا در می‌آورند. اما به دلیل تعدد این سالن‍‌‌ها کیفیت‌ها تغییر کرده است. 

خبرنگار: تبسم کشاورز

انتهای پیام/