متکدیان آبرودار و متکدیان ظاهرساز؛ کدام مستحق کمک است؟

به گزارش خبرنگار حوزه اجتماعی خبرگزاری برنا؛ تکدی‌گری یک آسیب اجتماعی ناشی از ساختارهای اجتماعی و اقتصادی جامعه، فقر، بیکاری، عدم‌مهارت و آشنایی با یک حرفه خاص است که افراد را مجبور به روی آوردن به گدایی می کند.

مهاجرت و نقل مکان کردن از روستا به شهر یا مهاجرت عده ای از اتباع کشورهای خارجی به ایران هم دلیل دیگر بر ازدیاد متکدیان و گدایان در سر چهارراه هاست؛ افزایش تعداد آنها خصوصا در هفته ها و ماه پایانی سال معضلی برای مدیریت شهری است.

یکی از ضرورت‌های تبیین و برخورد صحیح و منطقی با پدیده تکدی‌گری، تفکیک انواع این پدیده و شیوه‌ها و اشکال مربوط به آن است. سیاست‌ها و راهبردهای انتخابی سازمان‌های ذیربط بر سر مقابله با پدیده گدایی بستگی به تحلیل از سرشت و انواع تکدی‌گری که جامعه با آن مواجه است. به طور معمول، کارشناسان مسائل اجتماعی طبق مشاهدات و نتایج به دست آمده به یک تقسیم بندی دوگانه از تکدی، یعنی تکدی آبرومندانه در کنار تکدی آشکار و غیر آبرومندانه پرداخته‌اند.

تکدی گری در جامعه به دو صورت انجام می شود که یک تکدی آشکار‌ و دیگری پنهان است، تکدی پنهان از طریق پنهان و آبرومندانه است مانند دراویش، دعا نویسان و کولی ها.

تکدی آشکار کسانی که آشکارا و با استفاده از فنون و رموز روان شناسی ترحم مردم را به خود جلب و به شیوه‌ها و صور مختلف از دیگران تقاضای کمک می‌کنند به این نوع تکدی می‌پردازند.

مهمترین شکل گدایی آشکار، تکدی «حرفه ای - تخصصی» است گداهای حرفه‌ای افرادی هستند که از نظر مالی وضع خوبی دارند ولی گدایی را یک «کار» در ردیف سایر شغل‌ها مثل خرید و فروش و کارهای تولیدی به حساب می‌آورند.

امروزه تکدی گری در همه کشورها به معضل اجتماعی تبدیل شده است و می توان گفت که افزایش تکدی‌گری بیانگر وضعیت اقتصادی نامناسب است.

وظیفه ساماندهی جمع آوری تکدی گری ها برعهده شهرداری است، اما اگر کودکان به زباله‌گردی و تکدی‌گری مشغول باشند، به طوری‌ که آن را تحت عنوان کودک کار یا کودک آزاری تلقی کنیم، قانون برای ساماندهی آنها سازمان‌های مختلف تکالیف معینی را مشخص کرده است و طبق قانون وظیفه شناسایی این کودکان با ارگان‌های مختلفی همچون بهزیستی، نیروی انتظامی و شهرداری‌ها و کارشناسان اداره کل کار است.

شهرداری تهران در راستای ساماندهی آسیب های اجتماعی و کاهش این آسیب ها در جامعه قرار گاه آسیب های اجتماعی را تشکیل داد.

مردم با پرداخت کمک‌های کم و زیاد به آنها باعث افزایش آمار متکدیان در سطح جامعه می شود و به همین دلیل باید فرهنگ سازی برای مردم صورت بگیرد تا تحت هیچ شرایطی به افراد به ظاهر نیازمند کمکی نکنند و در این صورت به مرور بساط گدایان از سطح خیابان‌ها جمع خواهد شد اما تا زمانی که مردم به راحتی به این افراد کمک می‌کنند جمع کردم این افراد هیچ فایده‌ای نخواهد داشت.

آموزش دادن به افراد برای چگونگی برخورد با متکدیان را می‌توان از دیگر راهکارهای مقابله با رواج تکدی‌گری در جامعه نام برد، چرا که روانشناسان بر این باور هستند که اگر مردم برخورد مناسبی با این افراد داشته باشند هم می‌توان شاهد کاهش آسیب‌های اجتماعی تکدی‌گر شد و هم اینکه آمار متکدیان نیز کاهش خواهد یافت.

انتهای پیام/