دل گویه‌های سرهنگ ثریا از ظلم منافقین

به گزارش خبرگزاری برنا از مشهد، ثریا عبداللهی مادر یکی از افرادی که سازمان منافقین (فرقه رجوی) آنها را ربوده و فیلم "سرهنگ ثریا" براساس زندگی او ساخته شده است گفت: با ساخت و نمایش این فیلم در جشنواره فیلم فجر، بغض ۴۰ ساله مادران چشم به راه فرزندان ربوده شده از سوی فرقه رجوی ترکید.

این فیلم به کارگردانی "لیلی عاج" داستان واقعی مادری است که فرزندش را گروهک منافقین ربوده و به پادگان اشرف عراق برده اند و مادر، برای آزادی فرزندش از دست این گروه تروریستی تلاش می کند.

ثریا عبداللهی سه شنبه شب در نشست خبری بعد از نمایش این فیلم در پردیس سینمایی هویزه گفت: فیلم "سرهنگ ثریا" تلاش چهار ساله خانواده ها به ویژه مادرانی که چهار سال در پشت درهای پادگان اشرف برای دیدار فرزندان و وابستگان ربوده شده خود تحصن کرده بودند را به تصویر می کشد.

وی ادامه داد: همه مشکلات خانواده های چشم به راه و اشک و آه مادران در این فیلم به تصویر کشیده می شود و بعد از ۴۰ سال که مادران فرزندان ربوده شده توسط فرقه رجوی نمی توانستند خود را آشکار کنند و دردشان را به جامعه بگویند در این فیلم به همه معرفی شدند و همه چیز آشکار شد.

او اضافه کرد:فیلم "سرهنگ ثریا" عشق واقعی خانواده ها را نسبت به فرزندان ربوده شده شان به تصویر کشیده است، این که ما چه قدر بی گناه هستیم و بدون هیچ ارتباطی با فرزندانمان تلاش می کنیم آنان را از فرقه رجوی پس بگیریم.

عبداللهی در ادامه سخنان خود از انجمنی به عنوان "انجمن نجات" نام برد و گفت: این انجمن خانواده بزرگی شامل جدا شدگان از فرقه رجوی و خانواده های چشم انتظار فرزندانی می شود که اسیر آن فرقه شده اند، جامعه این انجمن را نمی شناسد، جوانان از ما هیچ نمی دانند، هیچ کس نمی داند این انجمن چه افشاگریهایی از جنایات فرقه رجوی داشته است، اگر خانواده ها چهار سال در پشت درهای پادگان اشرف طاقت آوردند و ایستادگی کردند، به دلیل کمکهایی بوده که جدا شدگان از این فرقه به ما داشتند.

وی اضافه کرد: فرقه رجوی اجازه نمی داد صدای ما به گوش بچه هایمان برسد، بلندگوها را در مقابل ما ردیف می کرد و چنان صدایی از آنها برمی خاست تا صدای ما را از بلندگوها که بچه هایمان را صدا می زدیم خفه کند، در آن پادگان، زنان و مردان کاملا از یکدیگر جدا شده بودند، اگر فردی هم مخالفت می کرد، شکنجه و گاه نیمه جان دفن می شد، فساد اخلاقی در آن فرقه بیداد می کرد و ما همه اینها را از طریق بلندگوهایمان افشا کردیم.

کارگردان فیلم "سرهنگ ثریا" نیز در این نشست گفت: احساس رضایت فوق العاده ای که از ساخت این فیلم دارم نشات گرفته از رضایت خاطر مادران فرزندان ربوده شده توسط فرقه رجوی است، این فیلم کاملا مادرانه است و هدفم فقط نشان دادن دغدغه ها و چالشهای مادران چشم انتظار بوده است.

لیلی عاج افزود: به درد دلها و سخنان مادرانی که فرزندانشان را فرقه رجوی ربوده است بسیار گوش داده ام و برخی از گفته هایشان را در فیلم استفاده کرده ام ، برخی صحنه ها نیز زاییده تفکر نویسنده است، من می خواستم فقط یک فیلم عاطفی و مادرانه بسازم که موفق نیز شدم.

وی در پاسخ به سوالی در خصوص جاری بودن روح تئاتر در این فیلم اظهار کرد: برخی می گویند حال و هوای فیلم "تئاتری" است، نمی توانم بگویم این خوب است یا بد، نه فضیلت است و نه رذیلت، من آن را یک ویژگی می دانم مانند بسیاری از کارگردانان که آثارشان ویژگی های خود را دارد.

کارگردان فیلم "سرهنگ ثریا" گفت: در ابتدا قرار بود که فیلم فقط بیان کننده قصه "ثریا عبداللهی" باشد، لذا بنا نداشتیم به شخصیتهای دیگر فیلم آن قدر بپردازیم که از قصه ثریا پیشی بگیرد، در هر صورت این نخستین فیلم من در مقام کارگردان است و اگر اشکالاتی دارد در این که فیلم اولی است پوشیده می شود و حتما فیلم دوم من با دقت و وسواس بیشتری ساخته خواهد شد.

عاج افزود: بازیگران این فیلم مانند خانم ها صامتی، سلیمی و رنگرز از بازیگران باسابقه حوزه تئاتر هستند و من نسبت به آنان شناخت و اعتماد بیشتری داشتم، همه بازیگران این فیلم با هم همدل بودند و همه دوست داشتند تجربه جدیدی داشته باشند و در هر صورت آب و هوای بیابان خیلی مناسب سالمندان نیست اما سالمندان این فیلم این شرایط را پذیرفته و خود را به چالش کشیدند و تلاش کردند بازیهای متفاوتی داشته باشند، به عنوان مثال علیرضا محمدی عرب نیست اما تلاش کرد عربی صحبت کند و خانم صامتی هم تلاش زیادی کرد بازی متفاوتی داشته باشد.

انتهای پیام/