به گزارش خبرگزاری برنا از خراسان رضوی، آیتالله سید احمد علمالهدی در دومین جلسه تفسیر آیات قرآن کریم در ماه مبارک رمضان امسال که در حسینیه دفتر نماینده ولیفقیه در استان خراسان رضوی برگزار شد، اظهار کرد: دومین آیه از آیات اندیشهساز قرآنی، آیه 218 سوره مبارکه بقره «إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَالَّذِينَ هَاجَرُوا وَجَاهَدُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ أُولَئِكَ يَرْجُونَ رَحْمَتَ اللَّهِ وَاللَّهُ غَفُورٌ رَحِيمٌ» است که در محور نخست امید و ایمان قرار دارد.
امید یعنی ایمان قلبی و عملی به خداوند
ایشان با بیان اینکه داشتن امید در زندگی متکی به دو حقیقت ایمان و عمل است، در غیر این صورت داشتن امید چیزی جز توهم و تخیل نیست، افزود: اگر امید برای انسان جدی و قطعی باشد به دنبال خود عمل را به همراه دارد، همانند امید و عملی که در رفتار یک کشاورز هنگام کاشتن یک بذر و برداشت محصول وجود دارد.
نماینده ولیفقیه در خراسان رضوی داشتن امید به رحمت خداوند را نیازمند سه مقدمه، باور و ایمان به خداوند، هجرت و جهاد در مسیر بندگی و عبودیت دانست و گفت: ایمان به معنای داشتن باور به خداوند است که باید در تمام عرصههای زندگی ما ظهور و بروز داشته باشد، زندگانی انسانی که به خداوند، نبوت، امامت و معاد در قلب و رفتارش باور دارد با کسی که تنها در گوشهای قلب خود به خداوند ایمان دارد، بسیار متفاوت است.
هجرت یک جریان فرهنگی است
ایشان با اشاره به مقدمه دوم امید، یعنی هجرت در مسیر عبودیت و بندگی خداوند، عنوان کرد: هجرت در زمان پیامبر اکرم (ص) به معنای دل کندن از تمام اموال و دارایی در مکه و رفتن پیش رسول خدا در مدینه بود، اما این تنها معنای هجرت نیست، هجرت یک جریان فرهنگی است که تمام تحولات زندگی انسان را شکل میدهد، زمانی که شما شغلی یا دوستانی دارید که شما را از مسیر بندگی خداوند دور میکند و خلاف آن است، جدا میشوید و به سمت شغل و دوستانی میروید که شما را به خداوند نزدیکتر کرده و زندگانی شما را به بندگی خداوند نزدیک میکند، درواقع هجرت کردهاید.
جهاد؛ دست کشیدن از دلخوشیهای مادی و دنیوی
عضو شورای عالی حوزه علمیه با بیان اینکه شهادت یک خط فکری و عملی در زندگی است که با بندگی و داشتن روحیه ایثار و فداکاری نصیب انسان میشود، ادامه داد: مقدمه سوم امید به خداوند «جهاد» است که یک مصداق آن رزمندگی در جنگ نیز هست اما در حقیقت معنای جهاد این است که شما در عرصه زندگی به خاطر خداوند از تمام لذائذ دنیوی و مادی دست بکشید و آنها را در راه خداوند ایثار کنید. اگر این سه مفهوم در زندگی انسان حاکم شود، مورد رحمت و عنایت خداوند قرار خواهد گرفت.
ایشان با اشاره عبارت «وَاللَّهُ غَفُورٌ رَحِيمٌ» تصریح کرد: این جمله به معنای آمرزندگی و مهربانی خداوند است که به شأن نزول آیه مبارکه 218 سوره مبارکه بقره اشاره دارد.
روایت یک جهاد و حرمت بیتالحرام
نماینده ولی فقیه در خراسان رضوی ادامه داد: در زمان جنگ بدر پیامبر اکرم (ص) قصد داشتند تا در مقابله مصادره اموال مسلمانان توسط قریش در مکه، اموال یکی از قافلههای آنان را مصادره کنند، به همین منظور از عبدالله بن جهش خواستند تا به منطقهای به نام نخله برود و از شرایط آن محل برای ایشان اطلاعات و اخبار بیاورد؛ البته به مصلحت خود اگر جنگ و جهاد را ضروری دانست، نیز بجنگد.
ایشان اضافه کرد: زمانی که عبدالله بن جهش به آن محل رسید با چند تن از تجار قریش روبرو شد و با جنگ اموال آنها را مصادره کرد. از آنجا که در زمان جنگ گروهی از مسلمانان قریش ادعا کردند که ماه رجب بوده و جنگ در این ماه حرام است، به پیامبر (ص) اعتراض کردند.
امامجمعه مشهد مقدس ادامه داد: پیامبر (ص) از این موضوع بسیار ناراحت شدند و به عبدالله بن جهش فرمودند که تو اگر مطمئن نبودی که ماه رجب است یا خیر نباید جنگ میکردی. باتوجه به این اتفاق و ناراحتی پیامبر (ص) و عبدالله بن جهش خداوند متعال آیات 217 و 218 سوره مبارکه بقره را بر پیامبر نازل کرد.
ایشان با اشاره به تفسیر این آیات گفت: خداوند در این آیه میفرمایند بدتر از جنگ در ماه حرام، شکستن حرمت مسجدالحرام و اخراج اهالی آن بود که کافران مرتکب شدند و کسانی که به خداوند شک کردند و با آن شک نیز مردند؛ جایگاه این افراد جهنم است؛ بنابراین با توجه به این آیه خداوند در آخر آیه 217 میفرمایند «وَاللَّهُ غَفُورٌ رَحِيمٌ»؛ به این معنا که عبدالله بن جهش با ایمان به خداوند و با نیت جهاد در راه بندگی خداوند و بازپسگیری اموال مسلمانان جنگ کرده است، خداوند نسبت به او آمرزنده و مهربان است.
امید به خداوند رمز سعادتمندی انسان
آیتالله علمالهدی بیان کرد: آیات فوق برای انسان مؤمن و مسلمان تولید اندیشه و فکر میکند که در هرلحظه از زندگی باید با امید و ایمان به خداوند زندگی کنیم، اگر سه خصوصیت ایمان، هجرت و جهاد در مسیر بندگی خداوند در زندگانی ما ظهور پیدا کرد، سعادتمند و رستگار خواهیم بود.
انتهای پیام/