با این حال، به دلیل تنوع زیاد در اندازه ذرات و DNA در خون، شناسایی آن ها دشوار بوده است. به تازگی محققان دانشگاه دوک راهی برای آزمایش سیستماتیک چگونگی تعامل این ذرات با سیستم ایمنی بدن ایجاد کرده اند. محققان با استفاده از ذرات ریز در اندازه‌های مشخص و اتصال رشته های DNA با طول های خاص به آنها و قرار دادن این ساختار در معرض کمپلکس‌های حاصل از سلول‌های ایمنی ممکن است درک اساسی محققان از این بیماری ها را افزایش دهند.
کریستین پین، استاد مهندسی مکانیک و علوم مواد می‌گوید: « رویکرد ما مسیر سلولی که باعث پاسخ آسیب‌زا به این ذرات هیبریدی می شود، را شناسایی کرد و نشان داد که DNA محصور به سطوح نانوذرات از تخریب توسط آنزیم ها محافظت می شود. ما فکر می کنیم این نتایج بسیار مهم است و پایه و اساس مطالعات آینده را تشکیل می دهد.»
در حالی که DNA معمولاً درون هسته سلول هستند، هنگامی که سلول ها می میرند یا توسط ویروس ها و باکتری ها مورد حمله قرار می گیرند، اغلب وارد جریان خون می‌شوند. در حالی که به آنها “DNA بدون سلول” گفته می‌شود عمر کوتاهی داشته و به سرعت تجزیه می‌شوند، اما در بعضی از افراد و موقعیت ها، این رشته‌ها می تواند مدت زمان طولانی تری دوام داشته باشند. در این پروژه سطح بالای DNA بدون سلول با شدت علائم لوپوس ارتباط نشان داد.
اولین مشاهده مهمی که تیم ایجاد کرده بود این بود که DNA متصل به نانوذرات از آنزیم های دگرگون کننده محافظت می شود. این گروه معتقد است آنزیم‌ها ممکن است به DNA دسترسی پیدا نکرده باشند تا آنها را از بین ببرند. نتایج نشان داد که ماکروفاژها با تولید سیگنال های التهابی برای سایر سلول‌ها، به کمپلکس‌های ذرات DNA پاسخ می‌دهند، که این موضوع مشخصه بسیاری از بسیاری از بیماری های خود ایمنی است. آنها همچنین نشان دادند که این پاسخ از طریق یک مسیر سیگنالینگ خاص به نام CGAS-STING ایجاد می شود.
