صحنه‌هایی از عملیات بی ام ۲۱ گراد روسی علیه مواضع اوکراین

به گزارش خبرنگار بین‌الملل خبرگزاری برنا، وزارت دفاع روسیه تصاویری از عملیات راکتی بی ام ۲۱ گراد خود علیه مواضع اوکراین منتشر کرده است.

در این تصاویر، تگرگ روسی به محافظ‌های شبکه‌ای جهت جلوگیری از حملات پهپادی اوکراین مجهز شده است.

با ورود جنگ اوکراین به سومین سال خود و روبرو شدن رژیم کی‌یف با کمبود مهمات و نیرو‌های انسانی، اوکراین به استفاده فزاینده از پهپاد‌های انتحاری روی آورده است. در همین راستا، ارتش روسیه وادار به تجهیز ادوات نظامی خود به محافظ‌های شبکه‌ای شده است.

معرفی کوتاه گراد؛ تگرگ روسی

ستون بی ام ۲۱ گراد، تگرگ روسی مجهز به محافظ‌های شبکه‌ای جهت جلوگیری از حملات پهپادی اوکراین، در جنگ این کشور به یکی از توانمندی‌های راکتی روسیه و مختل کننده ستون‌های ارتش اوکراین تبدیل شده است.

گراد یک سامانه پرتابگر چندگانه خودکششی ۱۲۲ میلیمتری است که در اتحاد جماهیر شوروی طراحی و ساخته شده است، این سامانه و راکت M-۲۱۰F برای نخستین بار در سال‌های آغازین دهه ۱۹۶۰ توسعه یافته و نخستین کاربرد رزمی آن در مارس ۱۹۶۹ در طول درگیری مرز چین و شوروی بود

BM مخفف Boyevaya Mashina به معنی ماشین جنگی است و نام مستعار گراد Grad در روسی به معنی تگرگ می‌باشد

سامانه موشک انداز BM ۲۱  در سال ۱۹۶۳ در ارتش شوروی برای جایگزینی سامانه قدیمی BM ۱۴  بکار گیری شد، نقش پایه‌ای سامانه BM ۲۱  برای پشتیبانی نیرو‌های زمینی با سرکوب فوری مواضع شلیک موشک‌های ضد تانک، توپخانه‌ها، خمپاره انداز‌ها، از میان بردن نقاط مقاومت دشمن در منطقه نبرد بود

نام مستعار روسی "تگرگ" نام مناسبی برای سامانه تسلیحاتی است که می‌تواند تا ۴۰ راکت ۱۲۲ میلی متری را در حدود ۲۰ ثانیه در برد‌های گوناگون پرتاب کند. گراد یک سامانه تتسلیحاتی دقیق نیست و برای رساندن مهمات خود به جای هدف نقطه‌ای، برای یورش به یک منطقه طراحی شده است، در برد ۲۰ کیلومتری، زمانی که ۴۰ موشک پرتاب می‌شود، منطقه اصابت تا ۶۰۰ متر در ۶۰۰ متر گسترش می‌یابد (۳۶ هکتار).

از زمان معرفی سامانه BM ۲۱ در دهه ۶۰ این راکت انداز‌های ۱۲۲ میلیمتری در همه مناطق درگیری در سراسر حهان حاضر بوده اند. سادگی این سامانه بهمراه ارائه توان آتشباری عظیم از یک سکوی متحرک و نسبتا سبک منجر به پذیرش سریع و گسترده آن شده است. این سامانه تسلیحاتی به شکل گسترده‌ای کپی شده است و اکنون گونه‌های گسترده‌ای از نسخه‌ها و مشتقات آن را می‌توان در فهرست موجودی بیش از ۵۰ نیروی مسلح در سراسر دنیا میتوان مشاهده کرد

از آنجایی که BM-۲۱ یک طراحی نسبتا قدیمی است که  اواخر دهه ۱۹۵۰ توسعه یافت، بنابر این  برخی از این گونه‌های کپی شده ویژگی‌های تسلیحات تازه تری را به آن افزوده اند، مانند سیستم‌های کنترل آتش پیشرفته و ویژگی‌های آیرودینامیکی پیشرفته‌تر برای خود موشک‌ها [در موارد پیشرفته‌تر موشک‌های هدایت شونده. م].

پرتابگر اولیه یک شاسی کامیون Ural-۳۷۵D ۶×۶ بود. در سال ۱۹۷۶، خودروی پرتابگر Ural-۳۷۵D با کامیون جدیدتر و قدرتمندتر Ural-۴۳۲۰، ۶×۶ جایگزین شد. هر BM-۲۱ توسط یک کامیون ۹k۴۵۰  با ۶۰ موشک اضافی پشتیبانی می‌شود. نصب شدن بر روی کامیون‌های ۶×۶ به BM-۲۱ تحرک قابل توجهی می‌دهد که به ویژه پس از شلیک، زمانی که پرتابگر‌ها باید به سرعت جابجا شده تا از آتش سامانه‌های ضد توپخانه‌ای دشمن در امان باشند. عملیات شلیک و جابجایی رفتار معمول در راکت انداز‌های چندگانه خودکششی است.

راکت‌های ۱۲۲ میلی متری برای BM-۲۱ دارای هفت ونتوری در پشت موتور موشک هستند. در حالی که موتور‌های موشک می‌توانند حاوی سوخت مایع یا جامد باشند، سامانه‌های BM-۲۱ موشک‌هایی را با موتور‌هایی که فقط دارای سوخت جامد هستند شلیک می‌کنند. بر خلاف موشک، یک راکت هدایت نشده مسیر خود را در هنگام پرواز تنظیم نمی‌کند تا به هدف اصابت کند. به این ترتیب، هنگامی که BM-۲۱ یک راکت را شلیک میکند هیچ راهی برای تغییر مسیر آن وجود ندارد.

انتهای پیام/