دولت سیزدهم رونق تولید و شادی کارگران را به هپکو بازگرداند

به گزارش خبرنگار اقتصادی خبرگزاری برنا، ۵۱ سال پیش وقتی برادران رضایی «هپکو» را با دورنمای توسعه و راه‌یابی به بازار‌های جهانی تاسیس کردند و همان ابتدا توانستند حمایت شرکت معتبر ولوو را همراه خود سازند، شاید هیچ وقت فکر نمی‌کردند که بعد از چند دهه آوازه این کارخانه خوش‌نام در خاورمیانه به آنجا برسد که تنها محصولات وارداتی را رنگ کند و به بازار عرضه کند.

نخستین واگذاری این شرکت درسال ۸۵ اتفاق افتاد که به واسطه آن ۶۰.۷۲ درصد سهام هپکو با ارزش ۷۰ میلیارد و ۴۵۳ میلیون و ۶۰۰ هزار تومان به نام شرکت واگن‌سازی کوثر ثبت شد. علی‌اصغر عطاریان، سرمایه‌دار اصفهانی در این واگذاری توانست بیش از ۶۰ درصد از سهام هپکو را خریداری کند و بدین ترتیب هپکو با شرایط ۲۰ درصد نقد و مابقی اقساط پنج ساله واگذار شد. یک سال بعد خبر رکورد ساخت ۲۱۵۰ دستگاه ماشین‌آلات راهسازی رسانه‌ای شد تا شاهدی باشد بر این مدعا که خصوصی سازی در مسیر درست خود در حرکت است؛ اما پشت‌پرده ماجرا این بود که تمامی موجودی انبار‌ها به شکل مواد اولیه و خام به فروش رسیده بود تا در پایان سال به نام سود سهام از شرکت خارج شود.

زمانی که هپکو به بخش خصوصی واگذاری شد؛ این شرکت برای ساخت ۲هزار و۴۰۰ دستگاه راهسازی سنگین قرارداد داشت که این رقم در ابتدای سال جاری به ۷۵ دستگاه رسیده است. اکنون این شرکت به اندازه ۱۵۷ درصد سرمایه ثبتی‌اش یعنی ۳۶۶ میلیارد تومان زیان انباشته دارد که به این ارقام باید بیش از ۷ میلیارد تومان حقوق عقب‌افتاده کارگران را نیز اضافه کرد.

عبور هپکو از میدان جنگ اقتصادی و سوء مدیریت ها

در ۳ سال اخیر مشکلات هپکو به اوج خود رسیده بود تا حدی که باوجود ظرفیت بالای این شرکت برای فعالیت در سه شیفت و در هر شیفت هزار نفر، متأسفانه به‌جای افزایش تعداد کارگران، نیروی کار این شرکت از سال ۸۶ به بعد از ۲۴۰۰ کارگر به ۹۰۰ نفر رسید.

باوجوداینکه سالانه در حدود ۱۳۰۰ دستگاه ماشین‌آلات در کشور خریداری می‌شده سهم هپکو در این میان بسیار اندک و در حدود ۸درصد بود.

همه این موارد دست‌به‌دست هم داده بود که کارگرانی که با عزم و اراده چرخ صنعت کشور را به گردش درمی‌آوردند، یا تعدیل شوند و یا به دلیل عدم دریافت حقوق طی ماه‌های متوالی عزمی برای ادامه کار نداشته باشند.

شهید رئیسی هپکو را از اعتراض خیابانی به احیای تولید رساند

ابوالفضل کریمی فعال کارگری شرکت هپکو در همین راستا گفت: بستن ریل راه آهن و اعتراضات کف خیابان شاید یکی از ناراحت کننده‌ترین خاطراتی باشد که در ذهن کارگران شرکت هپکو نقش بست و واقعیت امر این است که پس از گذشت سال‌ها معتقدیم مجبور شدیم ریل راه آهن را ببندیم برای اینکه صدای ما شنیده شود.

وی ادامه داد: بعد از اینکه با آیت‌الله رئیسی در قوه قضائیه ارتباطاتی گرفته شد، ایشان با تمام خضوع پای کار کارگران شرکت هپکو ایستادند، تفاوتی که با باقی بازدید‌های مسئولان داشت این بود که ایشان به هپکو نگاه سیاسی نداشتند و از اعماق وجود خود می‌خواست شرکت هپکو روی پا باشد، همچنین مشکلات را نه از زبان مدیران شرکت و استان بلکه از زبان کارگران شرکت هپکو شنید و کمک کرد به اهداف خود دست پیدا کنیم.

کریمی خاطرنشان ساخت: آیت الله رئیسی بار‌ها و بار‌ها پیگیر تولید در شرکت هپکو بودند در حالی که مدیران قبلی فقط به پرداخت حقوق و مسائل مالی اکتفا می‌کردند، شعار همیشگی ما این بود که شرکت هپکو حقوق کارکنان را باید از تولیدات خود پرداخت کند و نگاه آیت‌الله رئیسی متفاو‌ت‌تر از باقی مسئولان بود و همین امر سبب شد کورسوی امیدی در دل کارگران ایجاد شود.

وی ادامه داد: آیت الله رئیسی طی بازدیدی که از شرکت هپکو داشت پای صحبت با مدیران نشست و درد را مستقیماً از دل کارگران درد دیده و درد کشیده شرکت هپکو شنید و بسیار بازدید خوبی داشت. بار‌ها گفتم ایشان آنقدر خو‌د را پایین آورد تا بتواند صدای یک کارگر را از پایین بشنود و خوشبختانه تمام صحبت‌ها و درخواست‌هایی که از ایشان داشتیم را برعکس دولت مردان سابق گوش کرد و به مرور تغییراتی که در شرکت ایجاد شد را مشاهده می‌کردیم.

به گزارش برنا، شرکتی که زمانی غول ساخت ماشین‌آلات در خاورمیانه بود، خود یک ماشین جنگی بود که از میدان جنگ اقتصادی و ناکارآمدی و بی‌فکری بعضی مسئولین با همت دولت سیزدهم عبور کرد و تمامی شاخص‌های تولید صنعت در استان نسبت به سال گذشته رشد داشته و این نشان‌دهنده همسویی تمامی عوامل و دستگاه‌های اجرایی کشور است.

انتهای پیام/