همبستگی ملی؛ مهمترین دستاورد روزهای سخت/ لزوم تبدیل وحدت ملی به الگویی برای تعامل در زمان صلح
علیرضا رحیمی دبیر شورای عالی نوجوانان و جوانان کشور در یادداشت در روزنامه شرق نوشت: در شرایطی که کشور ما به شکلی ناگهانی با حمله نظامی رژیم صهیونیستی مواجه شد، آنچه بیش از هرچیز جلب توجه کرد، واکنش منسجم و پرصلابت ملت ایران بود. مردم از هر قشر و گروه، با هر دیدگاه سیاسی یا اجتماعی، یکصدا ایستادند و دفاع از وطن را به اولویت مطلق خود تبدیل کردند. این واکنش همگانی، نه صرفاً از روی عاطفه، بلکه برآمده از درکی عمیق نسبت به مفهوم «امنیت ملی» و ارزش سرزمین مادری بود.
در طول این بحران، چیزی فراتر از یک بسیج دفاعی اتفاق افتاد؛ جامعهای که در حالت عادی ممکن است دچار اختلاف نظرهای سیاسی یا مدیریتی باشد، در برابر تهدید خارجی، به وحدتی بیسابقه رسید. این همبستگی، یک سرمایه اجتماعی عظیم است که نباید صرفاً به عنوان واکنشی مقطعی دیده شود، بلکه باید آن را تبدیل به یک الگو و شیوه پایدار در اداره کشور کرد.
در دنیای امروز که پیچیدگیهای ژئوپلیتیک هر روز افزایش مییابد، حفظ امنیت دیگر تنها با قدرت نظامی میسر نیست. اطلاعات، زیرساختها، سرمایه اجتماعی، اعتماد عمومی و مشارکت مردم، همگی عناصر امنیت ملی هستند. ما باید با شجاعت، ضعفها و کاستیهای خود را بشناسیم، بهویژه در حوزههای اطلاعاتی و امنیتی، و در جهت اصلاح ساختارهای ناکارآمد گامهای مؤثر و فوری برداریم. تهدید بیرونی، هرچند پرهزینه و ناگوار بود، اما فرصتی ایجاد کرد تا برخی واقعیتها را بدون پرده ببینیم و برای اصلاح آنها اقدام کنیم.
از سوی دیگر، باید توجه ویژهای به گروههای آسیبپذیر داشت. جنگ و بحران، همیشه بیشترین فشار را بر دوش کسانی میگذارد که کمترین منابع را در اختیار دارند. چه بسا خانوادههایی که در سکوت، بار مضاعف معیشت، ناامنی و نگرانی روانی را همزمان به دوش کشیدند. بازسازی کشور تنها به معنای ترمیم زیرساختها نیست، بلکه باید بازسازی اعتماد، آرامش و توان زیستی مردم، بهویژه اقشار کمبرخوردار، در اولویت باشد. در این مسیر، نقش دولت کلیدی است، اما به همان اندازه، مشارکت نهادهای مردمی و تشکلهای مدنی تعیینکننده خواهد بود.
ما امروز در نقطهای قرار داریم که میتوانیم از بحران، پلی برای همدلی و اصلاح بسازیم. انسجامی که در روزهای سخت شکل گرفت، نباید با پایان جنگ به حاشیه برود. بالعکس، این وحدت ملی باید به الگویی برای تعامل در زمان صلح تبدیل شود؛ الگویی برای اداره بهتر، شنیدن صداهای مختلف، و رسیدن به فهم مشترک درباره منافع ملی.
برای آیندهای بهتر، باید از هماکنون برنامهریزی کنیم. جوانان و نوجوانان ما شایسته آناند که در کشوری امن، عادلانه، و در حال پیشرفت زندگی کنند. این مهم، تنها با ادامه همبستگی، مشارکت هوشمندانه مردم و اصلاح جدی و بیتعارف ساختارها محقق میشود.
انتهای پیام/
