ساماندهی و ایمنسازی ۲۵۳ اثر کاخ آپادانا در شوش
علی بویری، مدیر پایگاه میراث جهانی شوش، گفت: اقدامات حفاظتی و نجاتبخشی بر روی بقایای سنگی کاخ آپادانا هخامنشی شوش یک فرآیند مستمر است که از چند دهه گذشته آغاز شد.
مدیر پایگاه میراث جهانی شوش یادآوری کرد: در دهه ۵۰ خورشیدی گروه باستانشناسی فرانسوی به سرپرستی ژان پرو با هدفی کلیدی برای جلوگیری از تخریب بیشتر و تسهیل مطالعات تمامی قطعات معماری سنگی پراکنده در تالار ستوندار را در بخش جنوبی ایوان شرقی آپادانا متمرکز کردند. این تمرکز اولیه گام مهمی برای مطالعه دقیقتر و حفاظت از این اجزای ارزشمند به شمار میرفت.
بویری با اشاره به ساماندهی اولیه و ضرورت بهسازی ساختارها خاطرنشان کرد: در دهه ۹۰ خورشیدی در راستای مقابله با عوامل تخریبی محیطی بهویژه نفوذ رطوبت اقداماتی برای ساماندهی این عناصر انجام شد.
وی ادامه داد: در این راستا ۲ سکوی فلزی با رویه چوبی ایجاد و عناصر سنگی بر روی آنها مستقر شدند. با این حال یکی از سازههای حفاظتی موقتی که در آن دوره اجرا شده بود به دلیل نیاز به بهروزرسانی و تکمیل کارایی نیازمند بازنگری جدی بود.
بویری افزود: این ساختار شامل یک سازه فلزی نامناسسب و سقف شیروانی در برابر بارندگیهای شدید کارایی لازم را برای هدایت کامل آبهای سطحی نداشت و برای حفاظت بلندمدت به ارتقای فنی نیاز داشت.
او همچنین از پروژه جدید با هدف استانداردسازی و حفاظت پایدار خبر داد و اضافه کرد: پایگاه میراث جهانی شوش با در نظر گرفتن ضرورت تامین حفاظت پایدار، استانداردسازی و نیز لزوم حفظ منظر و چشمانداز تاریخی کاخ آپادانا، طراحی و اجرای یک سازه حفاظتی نوین و کاملا منطبق با محیط تاریخی را به مرحله اجرا درآورد.
مدیر پایگاه میراث جهانی شوش با بیان اینکه این پروژه در واقع تکمیل و اصلاحکننده و ارتقادهنده اقدامات حفاظتی پیشین محسوب میشود اظهار کرد: پروژه حاضر که با تامین اعتبار اداره کل میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی خوزستان به سرانجام رسید شامل ساماندهی و قرارگیری ۲۵۳ قطعه از بقایای سازههای معماری هخامنشی است.
وی ادامه داد: این مجموعه شامل قطعاتی از سرستون، شالی ستون و پایهستونهای سنگی است که اکنون تحت پوشش حفاظتی نوین قرار گرفتهاند.
به گزارش وزارت میراث فرهنگی، به گفته مدیر پایگاه میراث جهانی شوش، این اقدام علاوه بر بهبود کیفیت حفاظت فیزیکی و ارتقای زیبایی بصری محوطه بستری استاندارد، پایدار و مناسب را برای تداوم فرآیندهای پژوهشی و مرمتی در آینده فراهم آورده است.
انتهای پیام/
