این خانه لرزان است...

به گزارش خبرگزاری برنا، نمایش «سعادت لرزان مردمان تیره روز» پس از ۱۵ سال ااین روزها در تماشاخانه باران روی صحنه می رود.این نمایش در نوزدهمین جشنواره تئاتر فجر در ۹ بخش نامزد دریافت جایزه شد و توانست جوایز بخش اصلی را نصیب خود کند.

به همین بهانه دکتر«پونه عبدالکریم زاده»بازیگر این نمایش یادداشتی را منتشر کرده است که در ادامه می آید.

 این روزها در تئاتر باران در نمایشی بازی می­کنم که نامش «سعادت لرزان مردمان تیره روز» است.این نمایشنامه را علیرضا نادری نوشته و محسن علیخانی کارگردانی کرده است و این دومین اجرا از «سعادت...» است.یکبار در سال 79 اجرا شد که بسیار مورد توجه قرار گرفت و حال پس از 15 سال دوباره بر صحنه می رود و من در آن نقش ایران یعنی مادر خانواده را بازی می­کنم.این چهارمین درگیری جدی من با نمایشنامه­های نادری است.سال 78 در «دیوار» بازی کردم.و بعد سعادت.یک بار هم نمایشنامه «چهار حکایت از چندین حکایت رحمان» را به انگلیسی برگرداندم. و بعد هم «کوکوی کبوتران حرم» با آن دنیای زنانه­اش که تمام اشخاص بازی زن بودند و خود نادری کارگردانی کرده بود.

و اما «سعادت لرزان مردمان تیره­روز»داستان دیگری است.عنوان نمایشنامه خود، ما را می­برد.سعادت آن کیمیای کمیابی است که شخصیت­های درمانده این خانه پرپرزنان در حسرت آنند.این خانه  شاید تنها چند لحظه رنگ شادی به خود می بیند و باقی حکایتی دیگر است.آدم­هایی پربسته که در چنبره­ی روابطی گره­خورده گرفتارند.در این جا آدمها مدام از فروش و پول حرف می­زنند و در سایه­ی این روابط،سعادت برای آنها جامه­ای است که گویی بر قامت ناساز آنها دوخته نشده و این نمایش  فریاد این حسرت است.این خانه لرزان است و همه چیز دارد فرو می­ریزد و به قهقرا می­رود.هر آنچه ساخته می­شود آماده است ویران شود  و مگر درام چیزی جز همین شدن و فروریزش مدام است. و این مردمان کسانی اند که گویی به این محله­ای که خانه­هایش دیوار ندارد سقوط کرده­اند،هبوط کرده­اند،پرتاب شده­اند و این خود کافی است تا آنها را در این دوزخ،پریشان و آسیمه کند. در صحنه­ای از نمایش امرالله پدر خانواده، این جدافتادگی از بهشت را فریاد می­زند. همانند مسیح بر صلیب که می­گوید خدایا چرا تنهایم گذاشتی  و این پژواک همان تشویش و اضطراب جدایی­ست.در این سرمای ترسناک،همین پریشانی آنها را برمی­انگیزد تا از مرزها فراتر بروند و تئاتر به این فرارفتن­ بسیار علاقه دارد. اما اینها تیره­روزند و کار درام­نویس نگریستن به این تیرگی و دل تاریکی است.درام­نویس به تاریکی نگاه می­کند به این امید که هزاران جرقه بیرون بجهد.اما آیا این تیره روزی را پایانی هست با آن کوبش در که شادی پشت آن خفته و این خود پایان نیست.آغازی است برای درام بعدی.تماشاگری که به این خانه سر می­زند،پند و اندرز نمی­شنود.سوال­هایی به سویش پرتاب می­شود و مگر وظیفه­ی ادبیات جز این است.

دکتر پونه عبدالکریم­زاده

بازیگر نقش مادر در نمایش «سعادت لرزان مردمان تیره روز»