چرا هیچ کس پرکارترین سینماگر جشنواره فجر را ندید؟

به گزارش خبرگزاری برنا، البته که متأثر از چنین نگاهی هیأت داوران جشنواره فیلم فجر هم همواره نگاهی متفاوت به بازیگران فعال حاضر در جشنواره داشته اند.

با این حال اما دست اندرکاران فعال پشت صحنه سینمای ایران چنان که باید به لحاظ کمی و بعدتر کیفی مورد توجه قرار نمی گیرند.

جشنواره امسال یک چهره کاملا فعال پشت صحنه داشت؛ چهره ای به نام علیرضا علویان صداگذار جوان و در عین حال باتجربه سینمای ایران که دقیقا ۹ فیلم در جشنواره داشت و به این لحاظ می تواند پرکارترین سینماگر حاضر در جشنواره باشد اما نه رسانه ها و نه هیأت داوران به این فعالیتی که در کنار کمیت، وجه کیفی قابل قبولی داشت توجهی نشان ندادند.

یکی از دلایل این امر شاید محجوب بودن ذاتی علویان است که باعث می شود بدون  حاشیه های  محفلی و گعده‌ای موجود در سینما کار خود را به بهترین شکل  انجام دهد و به جایش برخی از آنها که در این به قول خودشان گعده ها حضور فعال دارند تقدیر شوند.

علیرضا علویان امسال فیلمهای زیر را در جشنواره داشت:

—بادیگارد(ابراهیم حاتمی کیا)

—نیمه شب اتفاق افتاد ( تینا پاکروان)

—من ( سهیل بیرقی)

—ابد و یک روز (سعید روستایی)

—عادت نمی‌کنیم ( ابراهیم ابراهیمیان)

—بارکد (مصطفی کیایی)

—دلبری(سیدجلال دهقانی اشکذری)

—زاپاس (برزو نیک‌نژاد)

—چهارشنبه(سروش محمدزاده)

در این بین هشت فیلم اول در بخش مسابقه جشنواره حاضر بودند و فیلم آخر به دلیل نداشتن پروانه سینمایی علیرغم شایستگی چاره ای نداشت جز بسنده کردن به هنروتجربه. این یعنی  صداگذاری بیش از یک سوم بخش سودای سیمرغ!

اگر به بررسی کیفیت کاری این صدابردار در این آثار که دامنه متفاوتی از فضاها را دربرمی گیرد دقت کنیم می بینیم فارغ از نتیجه نهایی محصول که بیشتر به متن و کارگردانی ربط دارد به لحاظ کیفیت صدا و استفاده درست از آمبیانسی که او میسازد و میکس باظرافت افکت و موزیک و گفتار ، علویان کار خود را کاملا هماهنگ با تصویر و بدون آنکه بخواهد ناهمگنانه کار خود و عنصر صدا را به رخ بکشد، انجام داده ؛

از نماهای اکشن “بادیگارد” گرفته تا طبیعت بیرونی “زاپاس” و از فضای بسته و دخمه چرک “ابد و یک روز” گرفته تا ظاهر زیبای باغ “نیمه شب اتفاق افتاد” و بالاخره محیط پرسوء تفاهم بیرونی که در “چهارشنبه” می بینیم همواره صدا به عنوان عنصری مکمل تصویر به کار آمده است.

علویان طی این سالها در عین پرکار بودن بی توجه به کیفیت و خلاقیت در کارهایش نبوده و شاید یک دلیل اینکه در کارنامه اش دو سیمرغ برای “آناهیتا” و “چ” به چشم می خورد همین دقت فراوان است.

بی توجهی به یک فعال بخش خصوصی

علویان امسال به عنوان صداگذاری که علیرغم انجام ۹ صداگذاری ذره ای از استانداردهایش پایین نیامده می توانست مورد توجه هیأت داوران قرار گیرد  و  گزینه ای باشد برای دریافت جایزه ویژه  هیأت داوران یا سیمرغ ویژه ای که وزیر از اختیارات خود می تواند با نگاه ملی اهدا کند به او؛ البته به او نه به عنوان یک صداگذار صرف که به عنوان یک فعال بخش خصوصی که بدون دریافت میلیاردها تومان بودجه دولتی و تنها با اتکا به توان خود بخشی از بار هنری یک سوم فیلم های اصلی این جشنواره را به دوش کشیده بود.

 اما دریغ که اینجا اغلب نگاه ها سیاسی است  و پرکاری باکیفیت در بخش خصوصی حتی میتواند مورد غضب هم واقع شود چرا که شاید این توجه به یک فعال بخش خصوصی آمارها و بیلان های بخش های دولتی و شبه دولتی را به خطر می اندازد.