وی ادامه داد: شعر هم به شدت تحت تاثیر فضاهای مجازی است. کسی که وارد حوزه های ادبیات و شعر میشود، هر چه قدر جوانتر باشد، نیاز بیشتری به دیده شدن دارد و از فضاهای مجازی نیز بیشتر استفاده میکند. به همین دلیل است که نسلهای پیشین شعر و ادبیات کشور، کمتر به شبکه های اجتماعی علاقه نشان میدهند؛ چرا که از چنین دورانی عبور کردهاند.
رستمی تصریح کرد: من در وبلاگ و دیگر شبکههای اجتماعی فعال بودم. اما چند سالی است که دیگر از این گونه امکانات استفاده نمی کنم. یکی از دلایلش امنیت پایینی است که در انتشار آثار در فضای مجازی وجود دارد و گاهی می بینید که یک اثر، چندین صاحب دارد و بر سرش دعواست. دلیل مهمتری که باعث می شود به سمت این فضاها نروم، بلوایی است که در شبکههای اجتماعی ادبی وجود دارد و من آن را با عنوان «جنون ادبی» نامگذاری میکنم.
این شاعر کشور همچنین گفت: وارد گروههای تلگرامی که میشوید، میبینید که در چند ساعت، بیش از یک هزار رباعی و غزل به سمتتان میآید. آدمها اگر ابر کامپیوتر هم باشند توانایی مطالعه این حجم از اطلاعات را ندارند و گویی انتشار دهندگان این مطالب، جنون ارائه دادن دارند و برایشان مهم نیست که این مطالب خوانده میشود یا خیر.
وی با اشاره به اینکه جشنواره ها نیز طی سال های اخیر جوانان را دچار آسیب هایی کردهاند، عنوان کرد: آسیب دیگری که 20 سال است در شعر جوان دیده میشود و من بارها بر آن تاکید کردهام، جشنوارهها هستند که در کنار فضای مجازی، جوانان نوقلم عرصه ادبیات را در وادی خطرناکی گرفتار میکنند. چهرههای جوان ادبیات که استعدادهای شگرفی در حوزه شعر دارند، پس از دیده شدن و کسب جوایز متعدد در جشنوارهها، دچار غرور میشوند و خود را در بالاترین قله های شعر کشور میبینند و کم کم حافظ و سعدی را هم کوچکتر از خود میبینند. در حالی که در قدیم، رسم بر این بوده که شاعران جوان تر و کم تجربهتر تا چند صد بیت را از حفظ نبودند و در مجامع ادبی حضور نمییافتند، فرصت دیده شدن نداشتند.
رستمی با تاکید بر اینکه در جنون ادبیات که این روزها گرفتارش هستیم هیچگاه چهره و یا ادبیات اصیل نمیبینیم، گفت: ادبیات مصرفی را شاهد هستیم. همچون بسیاری دیگر از زوایای زندگی که دچار مصرف زدگی شده ایم و کالایی را چند روز مصرف میکنیم و به دور می اندازیم در ادبیات نیز، به سمت ادبیات مصرفی رفتهایم و چنین ادبیاتی ماندگار نخواهد بود.