پلاسکو را من و تو به خاک سیاه نشاندیم!

1_ مقصر که شاخ و دم ندارد. قیافه مقصرها شبیه یکی ست مثل من و تو. شبیه وزیر، شبیه وکیل، شبیه شهردار و مدیر، شبیه پدر و مادران مان. بعد از فرو ریختن پلاسکو همه دنبال مقصرند. یکی مسئول را نشانه می رود یکی هم می گوید مردم. اما همه چیز مشخص است. برای یافتن کسی که مشکلات ریز و درشت را گردن اش بیاندازیم باید جلوی آینه بایستیم! 

2_ کمر پلاسکو چند روزی می شود شکسته. این که بگوییم قالیباف مسبّب بوده [که هست] درست نیست. پای همه مان گیر است. برای  بوجود آمدن تهرانِ تنگ و دلهره آور امروز، همه محکومیم. پلاسکو را من و تو به خاک سیاه نشاندیم. خودِ خودمان. با بی تفاوتی مان. اصلا تهرانی ها کمر پلاسکو را شکستند. آن هایی  که رای ندادند یا آن هایی که بدرد نخورها را انتخاب کردند! 

3_  تهرانی ها چه گناهی کرده اند [ که گناه کرده اند] که آقا بالا سرشان باید دبیر و جدیدی باشد. تهرانی ها چه گناهی کرده اند [نباید رای می دادند] که آدمی که فرق دست چپ و راستش را نمی داند باید عضو شورایش باشد. آه و ضجّه مادری که منتظرِ بیرون کشیده شدن فرزندش از زیرِ خاک های پلاسکو ست دامن من و تو را خواهد گرفت. بیاییم کمتر گند بزنیم. گریه امروز، نتیجه بی خِردی دیروز من و توست 

4_ مسوولان ورزش باید دستِ دانه درشت ها را محکم بگیرند. آنها باید بداند به اندازه کافی تهران ترس آور شده. باید بدانیم تهرانی ها [ البته مقصرند و حق شان است] به اندازه کافی دلهره دارند. به خادمِ بگویید برای دبیر و جدیدی اتاقی درست کند. به مرادی بگویید ریاست فدراسیون را به رضازاده بدهد! بگویید ظاهری هم که شده به دست و پای او بیفتد و مسئولیتی تعارف کند. بخدا بحث ریاست نیست، «جان مردم در خطر است.» به پولادگر بگویید هر چه اولی و دومی گرفتی بس است، برو تا ساعی سوارکار بیاید.

5_ طنز تلخ اینکه مسوولان ورزش هم در فرو ریختن ساختمان پلاسکو مقصر هستند. در وضعیت امروز تهران مسوولان ورزش هم باید پاسخگو باشند. وقتی ورزشکار به امان خدا رها می‌ شود، وقتی تحویل شان نمی گیریم نتیجه این می‌شود که جذبِ میزهای مدیریت شهری می شوند. و این یعنی فاجعه!