هدف اصلی من کسب سهمیه المیپک از بازی های جاکارتای اندونزی است/با وجود امکانات خوزستان همچنان بیکارم

سید امید نوری جعفری ۲۹ ساله اهوازی، نائب قهرمان جودوی کم بینایان آسیا که به تازگی با کسب نشان نقره ای رقابت های قهرمانی آسیا - اقیانویسه به شهر خود بازگشته گفتگویی داشتیم که خواندن آن خالی از لطف نیست.

*لطفا خودتون معرفی کنید؟

سید امید نوری جعفری، ۱۰ ساله که در رشته جودو مشغول به فعالیت هستم و پنج ساله که در ترکیب تیم ملی جودو ایران هستم.

*چی شد که در رشته جودو شروع به فعالیت کردید؟

پسری عمویم جودوکار بود و از آنجایی که با هم کشتی و مبارزه می کردیم مرا با توجه به قدرت بدنی که داشتم به این رشته تشویق کرد و اکنون در این رشته در حال فعالیت هستم.

*رشته جودو را چگونه وصف می کنید؟

رشته ورزشی جودو وصف ناپذیر است. وقتی وارد رشته جودو می شوید امکان ندارد که یک روز بدون تمرین بمانید چون یک عشق واقعی است. جودو به نظرم زیباترین رشته هنرهای رزمی است.

*حامیان شما چه کسانی بوده اند تا به این درجه برسید؟

در آغاز ورزش جودو، تیم ملی و مسابقات هدفم نبود اما پس از این که هدفم را مشخص کردم و وارد مسابقات شدم خانواده مرا حمایت کردند. در مسابقات آسیا اینچوان در سال ۲۰۱۴ و قهرمانی جهان ۲۰۱۵ و اردوهای المیپک ریو روزگار سختی داشتم. همه ورزشکاران دنیا بیش از سه سال پیش از المیپک برای این مسابقات برنامه ریزی و سرمایه گذاری می کنند مثلا در صحبتی که با حریفانم در رقابت های ریو داشتم متوجه شدم نزدیک ۸۰۰ تا ۹۰۰ میلیون تومان برای هر ورزشکار از جمله در تیم اوکراین هزینه شده است در حالی که برای تیم ما نهایت ۸۰ میلیون تومان خرج شد. هر چند فدراسیون و کیمته پاروالمپیک برای ما نیز زحمت کشیدند اما این کافی نیست. با این هزینه ها ما چگونه می خواهیم نتیجه بگیریم؟

چندماهی است که با محسن آلبوعبید مدیرعامل باشگاه «ایران بیو بادی» آشنا شده ام. وی برای پیشرفت من در این رشته کمک های بسیاری کرده و و قول هایی هم داده که تا المیپک ۲۰۲۰ اگر امکانش باشد مرا حمایت کند که از وی تقدیر و تشکر می کنم.

*تاکنون چه مقام های برجسته ای در سطوح مختلف بدست آورده اید؟

چهار سال پیاپی در سطح کشوری نشان طلای منهای ۸۱ کیلوگرم را کسب کرده ام؛ در سطح بین المللی طلای تیمی و برنز انفرادی بازی های آسیا تیمی اینچوان ۲۰۱۴ را به گردن آویختم، مقام پنجمی جهان در مسابقات ۲۰۱۵ کره جنوبی و کسب سهمیه پاروالمپیک و مقام پنجم پاروالمیپک ریو را دریافت کردم. در المپیک ریو با توجه به کمبودها و آسیبی که در مسابقه اول از ناحیه دنده و آرنج دیده بودم تا کسب مدال برنز رفتم اما با توجه به این آسیب ها از به دست آوردن این مدال متاسفانه باز ماندم. در این مسابقات تیم ما حتی پزشک نداشت که به من رسیدگی کند تا بتوانم مسابقات را ادامه بدهم و این موضوع مرا از ادامه مسابقات بازداشت.

مدال نقره تیمی و انفرادی مسابقات آسیا - اقیانویسه در تاشکند ازبکستان که در روزهای اخیر به دست آوردم، آخرین مدالی است که دریافت کرده ام.

*آیا با کسب عناوین خوش رنگ از شما در خوزستان حمایت شده است؟

پس از بازی های آسیایی اینچوان تقدیر خوبی از ما شد ولی پس از مسابقات سئول، با وجود کسب سهمیه هیچ کس برای استقبال در فرودگاه نیامد و اصلا انگار نه انگار که در این رقابت های جهانی حضور یافتم و توانستم یک سهمیه برای المپیک کنم. پنج روز مانده به اعزام به مسابقات پاروالمپیک ریو مدیرکل ورزش و جوانان خوزستان اعلام کرد که مهمان استانداری خوزستان هستیم. آن جا به هر نفر دو میلیون تومان هدیه دادند که پس از اعتراض ما، ۶ میلیون تومان شد. برای ورزشکارانی مثل ما این مبلغ ناچیزی است البته ما این توجهات را یک سال یا حداقل ۶ ماه زودتر از این مسابقات نیاز داشتیم که درآن مقطع حماتی نشدیم. تیم آذربایجان برای کسب مدال طلا المیپک چهار میلیارد تومان و برای کسب سهمیه المیپک ۵۰۰ میلیون تومان پادادش می دهد، ولی ما چه کار می کنیم؟

*در خصوص عمده مشکلات این رشته در شهرستان خودتان بفرمایید؟

باشگاه جودوی من خوشبختانه خوب است و زیر نظر استاد مهر افشار مشغول فعالیت هستم. شرایط خوبی دارم و مشکلی از این بابت ندارم اما به لحاظ باشگاه بدنسازی در تمام دنیا برای ورزشکاران المپیکی به این صورت نیست که خود قهرمان المپیکی هزینه بدنسازی خود را پرداخت کند و من باید خود هزینه برای باشگاه بدنسازی پرداخت کنم در حالی که در دنیا ورزشکاران زندگی بسیار راحتی دارند و به دور از حاشیه و فکرهای آسیب زننده، فقط به فکر تمرین و مسابقه هستند و مشکلات مالی ندارند.

من هنوز نتوانسته ام در استان خوزستان و شهرستان اهواز با این همه امکانات و سرمایه کار خوبی پیدا کنم. به مدیرکل پیشین اداره کل ورزش وجوانان خوزستان نامه نوشته ام و صحبت کرده ام و خیلی جاها رفته ام اما اصلا برای ورزشکار احترام و ارزشی قائل نیستند. تمام ورزشکارانی که به صورت قهرمانی و حرفه ای کار می کنند آسیب های زیادی می بینند که گاهی حتی قابل درمان هم نیست اما به نسبت این آسیب ها، کم ترین ارزش را برای آنها قائل اند. همچنان با دست خالی به جنگ توپ و تانک می رویم و این بسیار سخت است. ورزشکاران ایرانی با این شرایط حداقلی به مسابقات می روند و مدال می گیرند و افتخار آفرینی می کنند، حال تصور کنید اگر امکانات کامل در اختیارشان باشد، ذهن آزادی داشته باشند و از نظر مالی مشکلی نداشته باشند، چه اتفاقی خواهد افتاد.

جودوی کم بینایان با توجه به درخشش قهرمانان قهرمانان آسیایی، پاروالمپیک و المیپک درحال پیشرفت است، وبرای هرچه بیشتر پیشرفت ما در این رشته نیاز به کمپ های تمرینی معتبر، اردوهای مشترک نیاز داریم که بتوانیم در پیکارهای آسیایی و المیپک صاحب نشان های برجسته شویم.

*آیا افرادی بودند که به خاطر برخی مشکلات نتوانستند به مسابقات کشوری یا تیم ملی و...دست پیدا کند؟

بله. در هر ورزشی هست مخصوصا رشته جودو، کسانی هستند که استعدادهای زیادی دارند ولی باز هم به دلیل هزینه های زیاد، نبود انگیزه، عدم حمایت مسئولان و غیره ورزش را کنار گذاشته اند.

*حضورتان در اردوهای تیم ملی و کسب سهمیه در این مسابقات چطور برای شما پیش آمده است؟

حضور در تیم ملی با شرکت در مسابقات قهرمانی کشوری و شکست حریفان مطرح که تا پیش از من در تیم ملی بودند رقم خورد و باعث شد که برای عضویت در تیم ملی انتخاب شوم. در انتخابی های تیم ملی هم موفق شدم عضو اصلی وزن منهای ۸۱ کیلوگرم شوم.

*در خصوص چگونگی سطح مسابقات و میزبانی تاشکند در این دوره از رقابت ها بفرمایید؟

سطح مسابقات بسیار بالا بود به ویژه سطح تیم های کره و ازبکستان. تیم کره چند نفر از قهرمانان دانشجویان و جهان خود را در این مسابقات آورده و یکی از حریفان ام قهرمان دانشجویان کره و جهان است.

*در مورد حریفان تان توضیح بدهید؟

در دور نخست با قرعه  استراحت روبرو شدم، دور دوم با توشیف نماینده قدرتمند ازبکستان مسابقه داشتم که با ضربه فنی او را مغلوب کردم و در فینال نیز با حریف مطرح خود از کره جنوبی رقابت داشتم که بازی را واگذار و نشان نقره را به دست آوردم.

*تصور می کردید چنین مقامی کسب را از آن خود کنید؟

فکر می کردم با تجربه هایی که داشتم مدال طلا شود ولی بعد از المپیک زیاد تمرین نکردم و مشکلاتی داشتم و متاسفانه چنین چیزی اتفاق نیفتد و امیدوارم بتوانم در مسابقات بعدی جبران کنم.

*احساس تان بعد از پشت سرگذاشتن حریفان تان و کسب این مدال چیست؟

باعث افتخار است که با نام ایران به میدان مسابقه بریم و کسب مدال کنیم. زمانی که شما حریف ات را شکست می دهی حس خوبی است چون کسب مدال برای کشور آدم را دچار غرور می کند.

*برنامه بعدی شما درعرصه ورزشی چیست؟  

کمتر از چهار ماه دیگر در مسابقات قهرمانی جهان برای کسب سهمیه المیپک ۲۰۲۰ در تاشکند ازبکستان شرکت می کنم. هدف اصلی من بازی های جاکارتای در کشور اندونزی است که امیدوارم بتوانم با پیروزی بر رقیبان، سهمیه المیپک را دریافت کنم. البته باتوجه به تجربیات زیادی که در مسابقات پیشین کسب کرده ام، اگر حمایت خوبی شوم و از لحاظ فکری آزاد باشم، فکر می کنم خوش رنگ ترین مدال را برای کشورم به ارمغان بیاورم.

*کلام آخر؛

 از شما خبرنگار برنای خوزستان که برای مصاحبه با من زمان گذاشتید، سپاسگذارم. از همسرم که تازه یک سال است عقد کرده ایم ولی در همه اردوها و مسابقات حمایت ام کرده است و از خانواده و مربی ام محمد مهر افشار که مثل یک برادر بزرگتر زحمات زیادی برای من کشید، افشین حیدری مدیرکل ورزش و جوانان خوزستان، پور فرجی رئیس جدید هیات نابینایان و کم بینایان استان هم قدردانی می کنم و همچنین سرمربی و مربی تیم، محمدرضا یوسف زاده که همانند یک پدر و یک دوست با رفتارخوبی که با ما داشتند، به ما شخصیت قهرمانی دادند، وی اکنون یک بزرگ مرد جودو در ایران و آسیا است، دکتر انوری و رئیس فدراسیون نابینایان و کم بینایان هم زحمات زیادی در این مدت برای ما ورزشکاران رشته جودو متحمل شدند که جای تقدیر و تشکر دارد.

گفتگو: حدیث کریمی