نگویید عقب مانده ذهنی بگویید «شهید طبیعت»

به گزارش خبرنگار گروه اجتماعی خبرگزاری برنا، در هفته بهزیستی، برنا به سراغ انجمن حمایت معلولین ذهنی و بدنی رفت.

"پسرم شهید طبیعت است،  مشکل  او و بسیاری از همسالانش یادگار ترس ها و استرس های موشک باران تهران است."

زمانی که این حرف را می زد، حواسش بود تا هیچ کدام از بچه های موسسه صدایش را نشوند، با دست فرزندش را نشان داد، آراسته و تمیز انقدر معمولی که اگر برایم توضیح نمی داد حتی متوجه نمی شدم که یکی از معلولان ذهنی و بدنی عضو این مجموعه است.

خانم سلطانی عضو هیئت مدیره انجمن حمایت از عقب ماندگان ذهنی و بدنی است. او و چند تن دیگر از خانواده هایی که فرزند کم توان ذهنی دارند مسئولیت اداره امور خیریه  را به عهده گرفته اند .

او درمورد تشکیل انجمن گفت: انجمن حمایت از عقب ماندگان ذهنی به همت مرحوم همایون  در زمان شهید رجایی تاسیس شد، و مکان کنونی که بخشی از یک مدرسه بود که انجمن تعلق گرفت درواقع ما یکی از قدیمی ترین و ناشناس ترین انجمن های حمایتی در کشور هستیم.

فضای انجمن به گونه ای است که نمی توان  بی دغدغه مصاحبه کرد در باز است  و هر کدام از بچه ها که از راه می رسند برای سلام و رو بوسی به دفتر مدیریت می آیند، یکی گوشی جدیدش را نشان می دهد، آن یکی لباس و نقاشی اش را ، فرقی نمی کند دوست چندین ساله اش باشی یا غریبه ای که تازه از راه رسیده اگر با روی گشاده سلام بدهی به گرمی دستت را می فشارد و خوش آمد می گوید.

همین مهربانی بی حد و مرز از بزرگترین نگرانی مادرانشان است؛ سلطانی گفت: پسرم روحیه حساسی دارد از لفظ عقب مانده ذهنی بدش می آید، ما در تلاشیم تا تابلوی موسسه را تغییر دهیم و دیگر از این لفظ استفاده نکنیم ، باید در فرهنگ ما جا بیفتند که  این بچه ها ناتوان و عقب مانده نیستند بلکه تنها توانایی کمتری نسبت به ما دارند زمانی که  به نتیجه برسیم همه ما در بخش هایی توانایی کمتری داریم دیگر واژه ای مثل عقب مانده برای موضوع جوک ها و ناسزا هایمان استفاده نخواهیم کرد.

او ادامه داد: همانطور آی کیوی من و خواهرم متفاوت است، ضریب هوشی معلولان ذهنی هم باهم متفاوت است، اما به صورت کلی آن ها را به سه دسته آموزش پذیر، تربیت پذیر و تربیت ناپذیر تقسیم می کنند، بیشتر کسانی که در این موسسه هستند از بچه های تربیت پذیر هستند.

سلطانی درمورد آنچه در کلاس های مجموعه به بچه ها آموزش داده می شود هم توضیحاتی داد، به گفته ی او بیشتر کلاس ها در حوزه توانبخشی به آن ها است و در کنار کاردرمانی و گفتار درمانی برای افزایش تمرکز آموزش هایی مانند مرواید بافی ، خیاطی و گلیم بافی در نظرگرفته شده است.

او گفت: البته آن دسته از بچه ها که توانایی بالاتری داشته باشند بتوانند کار هایی مانند لبه دوزی را انجام دهند محصولاتشان در همین مجموعه به فروش می رسد.

به نظر نمی آمد که موسسه تنها مکانی برای برگزاری کلاس های آموزشی و توابخشی باشد بسیاری از کسانی که در آنجا حضور داشتند درحال رفت و آمد و شوخی و خنده با دیگران بودند از میانگین سنی مراجع کنندگان پرسیدم گفت: به این مجموعه به چشم کلاس و آموزشگاه نگاه نکنید اینجا خانه دوم آنان است، کم توانان ذهنی جایگاهی در جامعه ندارد و متاسفانه پس از پایان دوره های آموزشی بسیاری از آنان مجبور به خانه نشینی می شوند به نظر می رسد همین چند ساعتی که در اینجا با افرادی مانند خودشان و بدون چشم قضاوت کننده رهگذران می گذارنند تاثیر زیادی بر روحیه آنان دارد، برای همین است که حتی مراجع کننده شصت ساله هم در اینجا داریم .

برای لحظاتی ساکت می شود بعد یکی دختران را با انگشت نشان می دهد و می گوید: دستخط انیس دیدنی  است عاشق تاریخ ادبیات است و بیشتر شاعران می شناسد، خیلی از پسرهایمان توانایی کار های مکانیکی را دارند ، اما جامعه می پذیرد که آن ها در کنارشان مشغول به کار شوند ؟ من مادر می توانم بدونم نگرانی از سواستفاده و تعرض به پسرم اجازه دهم در یک مکانیکی به عنوان شاگرد بایستد؟ برفرض هم از حیث امنیت جانی او خیالم راحت باشد با تحقیر ها و لطمه هایی که به  او وارد می شود چه کنیم ؟

نگاهم کرد و گفت : میدانی برای چه اینجا را دوست دارند ؟ اگر همین لحظه یکی از این بچه ها میان راهرو شلوارخودش را پایین بکشد کسی به او نمی خندد کسی مسخره اش نمی کند تا مادرش بیاید و به دادش برسد، هرکدام از مادران که در اینجا حضور دارند مانند مادرخودش بدون توقعی به او کمک خواهد کرد.

به نظر می آمد بچه ها به راحتی از پس کارهایشان بر می آید و برای کار کردن مشکل زیادی نداشته باشند این موضوع را می پرسم و سلطانی با تاسف می گوید: بیشتر بچه ها تا زمانی که ما کنارشان هستیم مشکلی ندارد، اما چند نکته وجود دارد اول اینکه آن ها پول را به خوبی نمی شناسند و نمی توانند از آن استفاده کنند، دوم اینکه جامعه شرایط ویژه آنها را نپذیرفته است برای مثال زمان هایی وجود دارد که پریشان می شوند و حتی والدین خود را به گریه می اندازند اما آیا همسایه ها این مطلب را به آسانی می پذیرند ؟

 ادامه داد: تمام دغدغه و نگرانی همه ما مادر ها و پدر ها آینده ای است که پس از ما در انتظار این بچه ها است،  آنچه از اموال ما پس از مرگ باقی می ماند یا به قیم یا به اداره سرپرستی می رسد ، درصورتی که اداره امور به عهده قیم فرزندمان باشد راهی جز دعا برای انصاف قیمش نداریم  اما در صورتی که اموال به اداره سرپرستی برسد سختی زندگی فرزندمان دو چندان می شود این بچه ها نیاز های خاص خودشان را دارند و اداره سرپرستی جز برای خرید هایی منقول مانند ملک مشارکت نمی کند، شاید یک پسر سی یا چهل ساله به نظر برسد اما از نظر ذهنی هنوز رشد نکرده و نیاز به خرید اسباب بازی دارد و اگر بخواهد یک موتور پلیس برای خودش بخرد نه بهزیستی ، نه کمیته امداد و نه اداره سرپرستی این کار را نمی کند.

 سلطانی گفت: مردم این روز ها با بسیاری از بیماری ها آشنا هستند اما آشنایی کافی نیست، باید نهادهای مختلف بستر حضور بیشتر کم توانان ذهنی را  مهیا کند، خانواده ها باید به فرزندانش را بیاموزند که در صورتی که با این بچه ها برخورد داشتند چطور رفتار کنند.

او کولر خاموش اتاقش را نشان داد: ما همه تلاشمان را برای اداره این موسسه می کنیم ، اما از هیچ نهادی حمایت نمی شویم زمانی که نگران قبض آب و برق مجموعه هستیم نمی توانیم برای فرهنگ سازی هم تلاش کنیم واقعیت این است که خداوند مظلومترین بندگانش را به ما سپرده و می خواهد ببیند چه رفتاری با این بندگان داریم.

گشتی هم در کلاس های انجمن حمایت از معلولان ذهنی و بدنی زدیم ، حالا حقیقت در کلام این مادر را می شد در چهره آنان دید آن ها آیینه نبودند شیشه بودند هر چه درونشان بود دیده می شد.

 خانم سلطانی حقیقت را گفته بود " این ما هستیم که با حقه بازی عیب هایمان را می پوشانیم تنها مشکل فرزندانمان این است که نمی توانند حقه بازی کنند."