حادثه فقط برای همسایه نیست

به گزارش برنا از اصفهان،شبکه اجتماعی تلگرام و اینستاگرام که بیشترین سهم کاربری موبایل به دستان ایرانی را دارد، در کنار تسهیل ارتباطات و همچنین تسهیل کسب‌ و کار زمینه انتقال سریع اخبار ناخوش و ناگوار را فراهم کرده است.این شبکه‌ها مانند ذره‌بین هر رویداد را در عرض چند دقیقه به صدر اخبار رسانه‌ها تبدیل می‌کند.

 هم دردی مردم با خانواده درگذشتگان و مجروحین در شبکه‌های اجتماعی با لایک زدن و نوشتن یک جمله  شاید نوعی رفتار تصنعی و روزمره  باشد ولی زنگ خطری هشدارآمیز برای آنان است که شاید روزی خدای‌ناکرده این اتفاق برای شما هم بیفتد.

حادثه خبر نمی‌کند ولی می‌توان از وقوع آن جلوگیری کرد.همه مردم شاید یک جمله مشترک در این راستا بگویند که «دولت باید چنین کند، دولت باید چنان کند ».دولت ،نیروهای نظامی و انتظامی  به‌تنهایی نمی‌توانند تضمین امنیت و آسایش روانی برای شهروندان ایجاد کنند بلکه این مردم‌اند که می‌توانند با همکاری و همیاری یکدیگر ضریب امنیت و روانی جامعه را افزایش دهند.

دیدگاه نگارنده  بر این نیست که دولت نقش چندانی در سلامت روانی جامعه ندارد بلکه منظور کلام این است که حس مسوولیت پذیری در برابر ناهنجاری‌های جامعه و رویدادهای تلخ و ناگوار در مردم بایدنهادینه شود تا امنیت جامعه افزایش یابد.مردمی شدن اقتصاد،فرهنگ،هنر،امنیت تهدیدی برای جامعه  نخواهد بود.

به گفته کنفوسیوس حکیم چینی «به‌جای نفرین به تاریکی، شمعی روشن کنید».چنانچه هر  فردی در جامعه شمعی روشن کند  تاریکی وجود نخواهد داشت .

مسوولیت پذیری مردم در جامعه مدنی علاوه برافزایش امنیت روانی جامعه گفتمان مطالبه گری از دولت و حاکمیت را  به‌صورت منطقی جاری و ساری می سازد.به‌عنوان‌مثال فردی که برای اشتغال جوانان یک واحد تولیدی راه‌اندازی می‌کند و بخشی از درآمد آن را برای کمک به خانواده‌های بی‌بضاعت صرف می‌کند ، مسوولیت اجتماعی خود را به بهترین نحو انجام می‌دهد و نقش مهمی در برقراری امنیت جامعه ایفا می‌کند و سخن وی در مطالبه گری از دولت اثرگذارتر خواهد بود.

تعمیم این مثال در بخش‌های اجتماعی ،دینی ،فرهنگی و هنری و آموزشی نیز مصداق پیدا می‌کند که یک شهروند از توانایی مالی و علمی خود برای افزایش ضریب امنیت جامعه استفاده کند.نتیجه این سطرها این است که بیایید بار جامعه را به‌اندازه توان به دوش بکشیم .

مسوولیت اجتماعی برای خودمان تعریف کنیم و بی‌تفاوت از کنار این وقایع نگذریم.به‌جای اینکه بگویم دولت چه باید بکند بگوییم من چه‌کاری می‌توانم انجام دهم.اگر می‌توانم آموزش بدهم ،اگر می‌توانم حرف بزنم اگر می‌توانم بنویسم و حتی اگر می‌توانم یک عکس بگیرم و آن را منتشر کنم.