سوخت یک ستاره عظیم به پایان رسید

"ماهی زرین"(Dorado) یکی از صور فلکی جنوبی است. ماهی زرین، تکهٔ غبارآلودی از ابر بزرگ ماژلانی را در بر گرفته‌ است.

پیکر آسمانی ماهی زرین توسط پیتر دیرکس‌زون کایسر(Pieter Dirkszoon Keyser) و فردریک دِهاؤتمان(Frederick de Houtman) و در میان سال‌های ۱۵۹۵ تا ۱۵۹۷ متصور شد. این صورت فلکی به نام اره‌ماهی نیز شناخته می‌شود.

پرجرم‌ترین ستاره‌های عالم، زندگی خود را با انفجاری عظیم به نام ابرنواختر (Supernova) به پایان می‌برند. یک ابرنواختر زمانی رخ می‌دهد که یک ستاره در حال مرگ شروع به خاموش شدن می‌کند.

آنگاه به‌طور ناگهانی منفجر شده و مقدار بسیار زیادی نور تولید می‌کند و در پس خود یک هستهٔ کوچک نوترونی به جای می‌گذارد. نوترون سنگین‌ترین ذره در فضا است. مقداری نوترون به اندازهٔ یک سر سوزن می‌تواند هزاران تن جرم داشته باشد. ستاره مادهٔ خود را به سوی فضا پرتاب می‌کند و ممکن است درخشندگی آن چند روزی از کل یک کهکشان هم بیشتر باشد. هنوز هم می‌توان بقایای درخشان ستاره‌های منفجر شده را، که صدها یا هزاران سال پیش از هم پاشیده‌اند، دید. ابرنواخترها نادراند؛ در کهکشان خودمان به‌طور میانگین در هر قرن یک یا دو ابرنواختر رخ می‌دهد که برخی از آن‌ها نیز در پس غبار کهکشان پنهان می‌شوند.