فرهنگ و هنر هم همچون روزگار در آرزوی بهار

سال 97 پر از اتفاقات خوب و بد بود، مثل هر سال دیگری...

با امید شروع کردیم مثل هر سال دیگری...

لحظات تلخ و شیرین در پی هم رفتند و آمدند مثل هر سال دیگری...

فرهنگ و هنر با موفقیت‌ها و شکست‌های مختلفی همراه بود، مثل هر سال دیگری.

خانواده سینما نگران اوضاع سینما بودند، اما تغییر فرمول بیزنس در سینما مسیر را طوری تغییر داد که اقتصاد سینما زنده بماند. کاربلدان و کارکشته های سینما وقتی که اوضاع اقتصادی را نامناسب دیدند حربه‌های مختلفی را تجربه کردند؛ از اکران فوتبال در سینما گرفته تا ساخت فیلم‌های کمدی بامضمون و بی مضمون که اعداد و ارقام رکورد آوری را به گیشه سینما هدیه کنند.

شاید حال اقتصادی سینما خوب باشد، اما حال خود سینما چندان تعریفی ندارد. این سینما می خندید اما خنده ی او از هزار گریه ...

بسیاری فیلم سازی برای شان کابوس ماند، مثل هر سال دیگری و بسیاری سینمای خودشان را فراموش کردند تا با سینمای بفروش زنده بمانند که ماندند.

از حق نگذریم جشنواره فیلم فجر آبروداری کرد و به یک باره ناخوشی‌های سینمای گیشه و بدنه را  در جشنواره فیلم فجر ترمیم کرد تا در ماه های پایانی سال، سینما با نفسی عمیق باز بایستد.

تئاتر مثل همیشه با سیلی صورتش را سرخ نگاه  داشت تا اینکه پای پولدارها به صحنه پیش از این خاک خورده تئاتر نیز باز شد.

تئاتر شاید کم رمق اما نفسی می کشید و آبروداری می کرد. تا اینکه دنیای بیزنس هنر تئاتر را نیز در خود بلعید و شاهد پول‌های نجومی در تئاتر بودیم و البته این از نگاهی خوشحال کننده بود چراکه این حق تئاتر است که خوب زندگی کند.

روزگار بر همین منوال می‌گذشت. خاص‌هایی گران روی صحنه بودند. چراغ تالارهای سانس خصوصی هم روشن بود و همه اینها یعنی حال تئاتر خوب است اما تو باور نکن...

بی شک وضع موسیقی بهتر است اما قطعا ایده آل نیست. کنسرت‌ها روی صحنه می روند گران هم هستند اما می روند. گاهی شاهد لغو کنسرت ها هم می شویم اما حال موسیقی چندان هم بد نیست حتی اگر کارش را به جای نامرغوب بکشانیم.

کماکان مثل قبل کتاب نمی خوانیم اما بیش از قبل ادای باسوادها را در می آوریم و این از مرحمت فضای مجازی است که حد سواد فرهنگی جامعه را هرچند کاذب ولی به سطح برابری گویا رسانده است.

فضای مجازی تنها جایی برای اعتراض نیست گاهی جملاتی می خوانیم که به فکر هم فرو می رویم اما این فرو رفتن انقدر کم عمق است که با پلک زدنی باز به شیوه خودمان قدم بزنیم.

رسانه ملی اوضاع اقتصادی نابسامانی را تجربه کرد و مجبور شد برای گذران زندگی اش بیش از قبل به اسپانسرها روی خوش نشان دهد. قطعا این مساله در کیفیت کار موثر بود تا اینکه در ادامه رسانه متوجه شد با چه فرمولی بایستی با خانواده اسپانسر وارد بازی شود.

شاید در قدم اول محتوا تحت تاثیر درآمدزایی اسپانسرها می رفت تا لطمه بخورد اما برنامه سازان در ادامه راه متوجه شدند که این ارتباط دوگانه می تواند با مراقبت پیش رود و هرگز تلویزیون وظیفه ذاتیاش را در این میان از دست ندهد.

این روزها که اسپانسرها به رغم وجود تمام حواشی دست تلویزیون را در برنامه سازی گرفته اند بایستی با مدیریتی دقیق و هوشمندانه آنها را در کنار برنامه های تلویزیونی ببینیم نه در بطن برنامه ها، چرا که خطر از دست رفتن آنچه قرار است در رسانه ملی گفته شود می تواند آثار مخربی را با خود به همراه داشته باشد که این در شان رسانه ای که عنوان «ملی» را با خود دارد نیست همراه دارد.

بسیاری از هنرمندان در عرصه های متخلف را در این سال از دست دادیم و از سویی چهره های هنری بسیاری را معرفی کردیم. روند رو به رشد هنر نمایش، سینما و تلویزیون باعث شد تئاتر بیش از پیش بر سینما و تلویزیون تاثیر بگذارد و بی شک باعث شد عیار بازیگری صاحب مقام و مرتبه ی بالاتری شود.

امیدواریم در سال آتی هنر این مملکت کماکان بدرخشد و از هر اتفاق ناگوار و نامطلوب هنر به دور باشد...